van Ronda naar Granada

Hallo allemaal,

Allereerst iedereen even bijpraten over tapas. Dat zijn kleine hapjes die je vroeger bij je drankjes kreeg maar waar je nu vaak wat voor bij moet betalen. Als vegetarier is de keuze nogal beperkt. Op een bord naast de ingang staat vaak wat ze hebben. Er lijkt een soort lange lijst te zijn van mogelijke hapjes en elke bar heeft er dan een stuk of 10 of 15 van. Pens, worstjes, alle mogelijke visjes kunnen we overslaan. De meeste voor ons ok-varianten kennen we nu wel: pittig gebakken aardappels, aardappelomelet, een klein saladetje, pisto, gefrituurde aubergines met rietsuikerstroop, spinazie met kikkererwten, spinaziekroketjes. Een mooi lijstje maar een gemiddelde bar heeft vaak maar 0, 1 of 2 van dit rijtje. Lekker hoor. Wel moet je een beetje mikken wat eten betreft. Of tussen de middag tot een uur of 3, half 4. Of vanaf een uur of 8 's avonds. Om 8 uur zit er vaak niemand maar kom je wat later dan blijkt er in dat dorpje sowieso niemand meer te zijn en wordt alles al naar binnen gehaald. En in de stad is het soms heel druk en op een andere plaats weer volkomen stil. Kortom, het is een kunst op zich om op de goede plaats op het juiste moment te zijn. En we zaten gisteren op een lekker drukke plek. Echt sin carne (zonder vlees) en sin pescado (zonder vis), want we zijn vegetarier. Geen probleem. Kregen we een extra hapje, sympathiek. Zit er toch vis in. We vragen het nog eens. Nee, echt niet, vegetarisch. Nog eens proeven, echt, echt stinkvis. We halen hem er weer bij. Ooooo, ja, vis wel, ja, hier eten vegetariers wel vis. Het lijken wel Chinezen, daar weet je het ook nooit. Stel je dit tafereel voor met ons steenkolenspaans. Maar ze zijn heel aardig en ze komen met een extra hapje met rijst en groente. Heerlijk gegeten, trouwens. En meestal eten we gewoon in het busje, ook gezellig.

En we wilden wel naar flamenco maar waren bang in een toeristenfuik terecht te komen. In grotten kun je shows meemaken. Iedereen zegt dat het heel mooi is maar iets houdt ons tegen. Dan zien we een postertje van een flamencoschool. 22.30 uur beginnen ze. 4 verschillende optredens. Leuk. Op de fiets erheen. Precies om 22.30 daar. De deur is open maar er is nog niemand. Op een podium zitten wel 5 mensen te oefenen. Nog een kwartier wordt gezegd. Wij wachten buiten op een muurtje en er gaan 2 mensen binnen, buiten wachten nog 2 mensen misschien. Dat wordt wel heel intiem. Wel weten we dat het vaak pas om 24.00 uur losbrandt. Om 23.15 uur houden we het voor gezien, we moeten nog een half uur terugfietsen. Er gebeurt nog niets. Waarschijnlijk een topvoorstelling aan onze neus voorbij laten gaan.

En af en toe begrijpen we dingen blijkbaar niet. Er was dus een feest in Olvera. We zagen de poster, de datum en de heilige. We wisten dat Spaanse feesten beroemd zijn en dat elk dorp wel een keer zo'n feest heeft. En we weten ook dat Spanjaarden niet al te vroeg starten. Om een uur of 8 's avonds lopen wij door de kleine straatjes van het dorp omhoog. We verwachten al slierten mensen omhoog slingerend op weg naar het hooggelegen dorpsplein bij de kerk en het kasteel. Mooi dorp maar niemand tot nu toe. Muziek horen we ook nog niet. Maar ja, het dorp is ook heel hoog en iedereen zit natuurlijk al bovenin. En dan zijn we bovenin, helemaal niemand, wel een mooi uitzicht met rondcirkelende kleine torenvalken. Terug naar beneden zien we nog 2 keer een toerist rondlopen. Ook op weg, denken we, naar dat dorpsfeest dat ergens is. En de 2e-hands-markt van Nerja hebben we ook nooit gevonden.

Als je in Andalusie nog iets sensationeels wilt doen, loop dan de Caminito del Rey bij El Chorro. In een hoge en (deels) heel smalle kloof is begin vorige eeuw een 3 km. lang, smal looppaadje aan de rotswand gehangen voor de werkers aan een kanaal in, op, tegen de ene kloofwand. Dat kanaal moest een electriciteitscentrale van waterkracht voorzien. Het pad is in 1921 geopend (en gelopen) door Alfonso XIII, vandaar de naam. In de loop der jaren is het pad in verval geraakt en was niet meer te belopen. Sinds 3 weken is het vernieuwde pad (dat min of meer over het oude pad heen is gebouwd en gelukkig voorzien is van een railing) geopend en is het de grote sensatie in Spanje. Tot september zijn alle tijden al volgeboekt. Gelukkig is de man aan de kassa tolerant naar buitenlanders en mogen wij aansluiten bij een groep. Als we maar niemand iets vertellen. Dat zegt hij kennelijk tegen nog een paar buitenlanders, maar verder is praktisch iedereen Spaans. Het begin van de kloof is hoog en smal, maar het eind is hoogtevrees-wekkend. Je staat daar in een 400 m. hoge kloof die daar 10 m. breed is op een hangbrug die heen en weer beweegt. Net alsof je uit een vliegtuig naar beneden kijkt. In het midden is de kloof breder en zien we nog 2 ibexen hoog op de tegenoverliggende wand.

Het Alhambra zat vol. Maar toch bleek er nog een 5-daagse kaart te zijn waardoor je er nog in kon. Die maar genomen. Het alternatief was om 7.00 uur 's ochtends in de rij staan of niet gaan. En het Alhambra moet je gezien hebben, zegt men. Het is een overdadig versierd gebouwencomplex uit de laatste tijd van de Moorse cultuur in Spanje. Overal waren ze verjaagd door de Christenen die steeds meer veroverden van het huidige Spanje. Cordoba was gevallen, Sevilla ook en de Nasriden trokken zich terug in Granada en omstreken. Hier was een laatste opleving van de Moorse cultuur met als hoogtepunt de bouw van het Alhambra. Wel was het geld op en gebruikten ze mooie technieken maar goedkope materialen. Geen marmer of natuursteen maar hout en stucwerk. Uiteindelijk veroverden de Reyes Catolicos, Ferdinand en Isabelle, Granada in 1492 en lieten het Alhambra staan als een soort trofee. Karel V, hun kleinzoon, dacht er even over er zijn hoofdstad te vestigen en begon met zijn paleis, of wat het dan ook voor moest stellen. Hij heeft er nooit gewoond maar er sneuvelden wel wat hoeken van het Alhambra. Waaronder de toegangspoort waardoor we nooit zeker zullen weten of het 2e deel nou een paleis of, waarschijnlijker, een koranschool was. Het verhaal dat in veel gidsen staat over de haremvrouwen moeten we wat bijstellen. Er liepen waarschijnlijk jonge jongetjes met korans over de patio. In ieder geval, een prachtig gebouw wat je tussen alle fotograferende toeristen in vele soorten en maten (en daar horen wij ook bij) moet zien te bewonderen. En om 20.00 uur word je er uitgeveegd door de suppoosten, die willen ook lekker naar huis.

En ook de Costa del Sol heeft kneuterige campinkjes en mooie kiezelstrandjes waar maar een paar mensen zijn. De kiezels zijn trouwens heel mooi en in alle mogelijke kleuren en vormen. Wij hebben weer een paar ton kiezeltjes in onze bus geladen. Over 3 weken te bezichtigen in museum/uitdragerij het Schoor.

En zijn de Sierra's bezaaid met witte dorpen. Waarom sommige de gids wel halen en andere niet is ons een raadsel. We zien er wel een bepaald patroon in. Bovenop staat een Iberische/Romeinse/Moorse ruine. Daarnaast een heel grote katholieke kerk, vaak op de plaats van de moskee en heel vaak is de voormalige minaret de huidige klokkentoren. Daarvandaan gaan steile, nauwe straatjes naar beneden met Moors aandoende huizen.

En het Balcon de Europa in Nerja zit vol met gepensioneerden; op het balkon van Maro, waar wij eten met uitzicht op zee, zit niemand. Binnen wel maar draaien ze irritante hoempa-muziek. Dan maar jasje aan en luisteren naar de gierzwaluwen. Beter!

En we zien een ibex (Spaanse berggeit) van heel dichtbij. Na een wandeling in de bergen staat hij ineens voor onze neus. Hij kijkt naar ons, stoot een alarmkreetje uit en springt langzaam de helling op. Iedere keer staat hij stil, kijkt naar ons en "blaft" hij. Tot hij om een hoekje verdwijnt.

En wat toch wel en beetje hypocriet is, is de manier waarop Spanjaarden omgaan met hun Moorse verleden. Eerst jagen ze alle Moren het land uit en nu etaleren ze trots wat de Moren allemaal nagelaten hebben.

En waren we getuige van een drugscontrole op de weg. 15 politieagenten, 4 politiewagens, 3 drugshonden. Ze hielden alleen maar auto's aan met jonge mannen met kortgeknipte koppen, oorbellen en trainingsbroeken. Zou daar nou het grote geld zitten? En is dit dan geen vooroordeel? De honden waren vooral erg goed. Ze besnuffelden alles en iedereen met groot enthousiasme.

En zijn de witte dorpen hier echt wit en heel rustig. Totdat we bij een geheel blauw dorp komen met heel veel mensen. Het smurfendorp. Overal zijn smurfen op de muur getekend, de kinderen zijn blauw geschminkt. Zo trek je dus mensen naar je dorp. We zijn benieuwd hoe ze iedereen zo gek hebben gekregen hun huis blauw te verven.

En pakt een sperwer net voor ons busje een jonge putter. Net nog voor zijn papa op en neer zien hippen, bedelend om voedsel. Flits, een jong leventje in de knop gebroken. En met dit opbeurende einde zeggen wij weer,

groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette