Toscane

Hallo allemaal,

Net de was gedaan. Hij hangt hier te wapperen in het windje en te bakken in het zonnetje. Na de Alpen is het wel even wennen. Best warm. We zitten op een Acsi-camping in Montecatini Alto met heeel veeeel mensen. Achter de balie spreken ze Nederlands. Maar (of juist daardoor) we zitten hier heerlijk. Olijfbomen, mooi uitzicht, gekraagde roodstaarten, merels en europese kanaries tierelieren, ’s nachts flikkeren vuurvliegjes rond ons heggetje en snort de nachtzwaluw ergens ver weg. Onze prioriteit is altijd schaduw, dan schaduw en vervolgens schaduw en die hebben we gevonden. We hebben weer eens het beste plekje van de camping. Het lijkt of we in onze eigen boomgaard zitten.

Het heeft ons 2 weken gekost om in Toscane aan te komen. De derde dag zaten we wel in Italie en toch weer niet. Het heet daar Zuid-Tirol en Duits is daar de voertaal. Een heel mooi campinkje aan de Etsch (of Adige). Vlakbij Glurens (of Glorienza), een klein middeleeuws vestingstadje. Binnen de stad liggen nog kleine moestuintjes, het is net iets minder perfect dan in Oostenrijk. Er ligt ook nog een werkende boerderij met mestvaalt. Bijzonder. Langs de camping loopt een befietsbaar fietspad. De steilte valt erg mee in dit dal. Via mooie plaatsjes komen we, na ook een loopstukje, aan in Marienberg. Een klooster met in de crypte heel oude fresco’s uit de tijd van Hildegard von Bingen, ongeveer 1200. De gids spreekt Duits met flink accent. Duits is hier de voertaal en Italiaans de taal die je op school leert.

Bijzonder is hier het klimaat. Door de omringende bergen en de wind regent het hier heel weinig. Al eeuwenlang hebben de mensen daarom gezamenlijke watergeulen aangelegd die het water aanvoeren vanuit de hoge bergen. Via stuwtjes kan het dan op alle velden afzonderlijk komen. Iedereen had verplichte dagen om aan het onderhoud te komen werken en speciale mensen hielden de geulen schoon van afval en repareerden ze. Nu zijn de geulen meer historisch interessant. Het blijkt dat het hele systeem heel erg vergelijkbaar is met dat in de droge gebieden van Noord-India. Maar het klimaat is nog steeds droog, dus de ontelbare appelboomgaarden worden nu besproeid met wat modernere installaties.

We zagen daar in een plaatselijk museum een aangrijpende tentoonstelling over de Sachsen-kinder. Zij trokken over de bergen naar Zuid-Duitsland waar het veel minder arm was en er wel werk was. De kinderen kwamen op een soort markten waar boeren de kinderen uitzochten voor het werk wat er gedaan moest worden. Kginderen van 8 tot 15 jaar leefden dan 6 of 7 maanden bij de boer. Als ze geluk hadden, werden ze goed behandeld en kregen ze genoeg te eten. Rond eind oktober trokken ze dan weer over de koude passen naar huis. Zo ging het honderden jaren. Pas halverwege de vorige eeuw is deze traditie geeindigd.

Vanuit de bergen gaan we de Po-vlakte in. Er zijn enkele mooie steden. In Cremona is een camping. Vandaar kunnen we dan met de trein ook Mantova bezoeken. Eventueel ook Milaan. Wat is het hier toch opeens heet na die heerlijke berglucht. We puffen naar Cremona en volgen de bordjes. De weg wordt steeds slechter en vol kuilen. Hebben we hem gemist? We rijden terug en letten goed op. Hier is wel een dicht hek met veel begroeiing. Tja, is dit hem? We rijden terug naar het laatste bord. Als je goed kijkt, zie je daar chiuso en closed opstaan met viltstift geschreven. Potverdrie. En er zijn maar zo weinig campings. We zoeken in onze boekjes. Parma zou ook kunnen. We puffen verder. Nergens bordjes te bekennen. We vragen het 1 keer, nog een keer en nog een keer En bereiken uiteindelijk de citadel. Daar zou die moeten zijn. Er staat een bordje met camping gesloten en er wordt verwezen naar een camperplaats. Wij erheen. We komen uit op een blakerende asfaltvlakte. Het zou ons ook nog 20 euro moeten kosten maar waarvoor weten we niet precies. Misschien voor de slagbomen? We puffen weer verder en ontvluchten de hopeloze Po-vlakte. De heuvels beginnen en pas dan komt alles weer goed.

Via de Passo del Radici gaan we de grens naar Toscane over. Even na de pas komen we in San Pellegrino in Alpe, een al heel oude bedevaartplaats gewijd aan San Pelegrino en San Bianco. Hun mummies liggen in een glazen schrijn in het kerkje. Veel moois is er niet meer aan te ontdekken. Buiten hebben we een schitterend uitzicht op aan de ene kant de Appenijnen en aan de andere kant de Alpi Apuane.

In Barga komen we zondags in een heel speciale mis. (Natuurlijk ga je in Italie zondags naar de hoogmis.) De mis wordt opgedragen door Mrg. Monti, oud-bisschop van Glasgow met Italiaanse roots. Hij is hier op pelgrimstocht naar Rome met een groepje leden van de Orde van het heilig graf in Jeruzalem. Ze dragen ceremoniele capes met een bijzonder kruis erop. De vrouwen dragen een mantilla; de mannen een soort baret. Tot verhoging van de feestvreugde is er een groepje Amerikanen die de Gregoriaanse gezangen voor hun rekening neemt. En daar zitten wij dan zomaar bij! ’s Middags komen we Mgr. Monti weer tegen (nu zonder mijter) bij een aandoenlijk concertje van Italiaanse evergreens door twee plaatselijke koren. Wij hebben hier gewoon een neus voor.

En zijn we gisteren weer naar een concert geweest in de Salone Storica van de Excelsior Terme (een van de negen historische badhuizen van Montecatini). Deze keer van een groep 11-jarigen van een Engelse prepschool uit West-Londen. Ze speelden en zongen bekende pop-folk-Italiaanse liedjes. De kinderen hadden er zin in. Het plezier spatte er van af en ze waren nog goed ook.

En loop je hier continu de ene eeuw uit, de andere in. Prachtige doopvonten, brokkelige muren, houten kruisen. Zoveel moois gemaakt en bewaard gebleven. Het meest onbenullige dorpje heeft vaak nog wel iets van heeel veeel eeuwen geleden.

En zijn er zoveel mooie plekjes om kaarsjes te branden en het kan hier ook nog gewoon.

En heeft Robbert Ajax zien spelen in de campingbar.

Groetjes aan ieder die ons lief is, Robbert en Henriette