Laatste stukje Spanje
Blijf op de hoogte en volg Robbert en Henriette
10 Mei 2015 | Spanje, Benidorm
Hallo allemaal,
Voor een laatste keer, ola uit Spanje.
Al 6 weken lagen de snorkelbrillen, snorkelschoentjes, snorkelpijpjes en de snorkelshorties te verkommeren achterin de bus. Een indrukwekkende hoeveelheid materiaal die in geen verhouding staat tot onze kunde. Henriette heeft wel duidelijk wat meer ervaring maar Robbert is een vrij grote prutser die zich verplicht voelt om, mocht de gelegenheid zich voordoen, ook mee te water te gaan. En dan is het zover. Op zomaar een camping 5 kilometer ten westen van Almeria ligt het strandje opeens zowat tegen onze camperino. We staan hier alleen maar om de volgende dag naar het archeologisch museum te gaan. Maar het water is een spiegeltje en enorm dichtbij. Veel zal er wel niet te zien zijn maar nog 2 mensen snorkelen ook, wie weet. Nu of nooit. Uiteraard is het erg koud zo vroeg in het jaar maar onze pakken helpen goed. Eerst de voeten even wennen, dan de enkels, dan de knieen en opeens zijn we erin. En gelijk is het raak, de eerste vissen. Uiteindelijk zien we op ons eerste rondje misschien wel zo'n 15 verschillende vissoorten. Enkele grondkruipertjes, veelal alleen, maar ook scholen van tientallen vissen van 5 tot 25 centimeter groot. Veel grijs maar ook geel en paars en groenig en met zwarte stippen of strepen. De bodem is rotsig en begroeid met wieren of andere wapperende dingen. Uiteindelijk gaan we 3 keer snorkelen. Langer dan zo'n 30 minuten houden we het niet vol, dan rennen we naar de douche waar we klappertandend onze pakken afstropen. Maar prachtig. Echt de moeite waard. We snappen niet dat niet iedereen hier snorkelt. Iedereen (het gaat dan om een stuk of 10 mensen voor het hele strand) ligt maar in de zon te bakken. En Robbert wordt er langzamerhand wat beter in. De omstandigheden zijn perfect en tegen zijn natuur in, probeert hij de tips van Henriette netjes op te volgen. Later hebben we nog een prachtige snorkeldag in Cabo de Gata. 3 duiken. Amateurs af, toegelaten tot het gilde van meestersnorkelaars.
Cabo de Gata. Men zegt, ongeveer het laatste ongerepte kustgebied van de Middellandse Zee. Dat is vast wat overdreven maar zeker is dat veel kust monsterlijk lelijk is volgebouwd, zonder rem, dus we zijn benieuwd. Het is een onnoemelijk kaal en droog landschap. Het regent hier maar heel af en toe. Maar de zee is blauw en herbergt vast veel schatten. In de avond komen we aan in het lieflijke dorpje San Jose dat nog veel van zijn charme behouden heeft (volgens onze gids). Wij lopen vanaf de camping aan het eind van de middag het dorpje in en lopen het ene straatje in en het andere weer uit op zoek naar die charme. Maar het ontgaat ons allemaal een beetje. We zien alleen maar appartementencomplexjes die leeg staan want het is laagseizoen. Positief is, ze zijn allemaal wit, zoals altijd, en ze zijn niet hoger dan 2 verdiepingen. Maar helaas hebben we geen 1 normaal woonhuis van meer dan 10 jaar oud kunnen ontdekken. Wel een paar niet zo bijzondere barretjes, een souvenirwinkel, nog 1 en nog 1 waar je alle stenen en schelpen die je nooit op het strand ziet, kunt kopen. En nog een heel klein supermarktje en een tijdschriftenwinkel. Tot zover San Jose. Trouwens, de kust van Cabo de Gata was echt schitterend. Woest, ruig, kaal met blauwe zee.
En voor onze snorkelactiviteiten waren we in de Alpujarras, de zuidelijke Sierra Nevada. We kampeerden op camping Alpujarras bij Tino en Julia. Behalve de werklui die de wc's aan het opknappen waren, was er weer niemand. Tino zorgde liefdevol voor ons. De ene ochtend stond er een kannetje versgeperst sap op ons tafeltje, de andere keer kwam hij aanzetten met aardbeien met slagroom. Hij had de camping 2 maanden geleden pas overgenomen en misschien waren wij wel zijn eerste gasten.
De Alpujarrras was een laatste stronghold voor de Morisco's (bekeerde Moslims) voor ze allemaal Spanje uitgeknikkerd werden. De witte dorpjes die tegen de steile berghellingen liggen, hebben platte daken met een soort kleilaag, net als in een Berberdorp. Het ingenieuze bevloeiingssysteem waardoor kristalhelder water naar beneden stroomt, dateert nog gedeeltelijk uit die tijd. Tijdens een wandeling in de buurt van de camping komen we 6 m. dikke kastanjebomen tegen. En soms, als een verrassing zie je de besneeuwde toppen van de Pica Velata en de Mulhacen. Schitterend!
Een van onze tochtjes voert naar het dorpje Joraitar waar volgens ons boek een mooi kneuterig museum over de Historico de las Alpujarras is. Hoogtepunten zijn een gereconstrueerde keuken en een klaslokaal van 100 jaar geleden. Plus allerlei stoffige attributen. En dat allemaal in een enorm groot oud gebouw. De museumbeheerders senora Angelita Martinez en haar man Juan Soria gaan ons een enthousiaste rondleiding geven in het Spaans. Helemaal zin in. We lunchen halverwege in Ugijar samen met een zigeuner die ons een kanarie wil verkopen. We kopen hem af met een stuk brood. De kanarie zingt wel mooi. In Joraitar vragen we naar het museum. Senora Angelita en haar man Juan zijn overleden of dement of hadden er genoeg van. Van dat stukje Spaans snappen we niks. Wel snappen we dat de sleutel van het museum bij de broer van Inez van de bloemenwinkel in Ugijar is. Wij, nog fanatieker gemotiveerd, terug naar Ugijar om daar alle winkels gesloten te vinden. Siesta van 14.00 tot 17.30 u. Helaas zullen we het museum nu nooit zien. (Net als de Taj Mahal, waar we ook voor een gesloten deur stonden.)
En hebben ze in de Alpujarras naast elk dorp een schitterend plekje met splinternieuwe gymtoestellen. Ik denk dat de Spanjaarden ze te mooi vinden om aan te raken want we hebben er al 7 dagen niemand op gezien. Wie zou dit bedacht hebben? En wie heeft er voor betaald?
Wel lopen de dames van het dorp (waarom nooit mannen?) 's avonds vaak over de weg naar het volgende dorp of naar de volgende bocht en weer terug. De straatjes in hun dorp zijn te steil voor een lekker stukje wandelen. Een stuk goedkoper en ook gezond.
En na onze prachtige 2 snorkeldagen is het alleen nog maar winderig en golven. Ja, zo goed zijn we dan ook weer niet. Geluk gehad, dus.
En wordt het langzamerhand wel echt warm hier. Leuk maar tel er dan nog eens 10 graden bij op voor in de zomer. Minder leuk.
En zien we tijdens onze route naar het noorden Benidorm aan de kust onder ons. De ene torenflat is nog afzichtelijker dan de andere. En nog erger is dat "Benidorm" nergens meer ophoudt. Arme aarde.
En we hebben op een camping van niks in het binnenland toch nog 2 nieuwe soorten gehoord. Allereerst te dikke, te veel bier drinkende, grappige Engelse mannen die hier komen vissen. En in het donker hoorden we de schreeuw van de oehoe.
En kunnen we net 3 woorden Spaans, komen we nu in Catalonie en spreken ze hier Catalaans. Niks meer van te maken zeker niet met praten.
En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,
Robbert en Henriette
Trouwens, in Benidorm zijn we niet echt hoor. Hahaha!
Voor een laatste keer, ola uit Spanje.
Al 6 weken lagen de snorkelbrillen, snorkelschoentjes, snorkelpijpjes en de snorkelshorties te verkommeren achterin de bus. Een indrukwekkende hoeveelheid materiaal die in geen verhouding staat tot onze kunde. Henriette heeft wel duidelijk wat meer ervaring maar Robbert is een vrij grote prutser die zich verplicht voelt om, mocht de gelegenheid zich voordoen, ook mee te water te gaan. En dan is het zover. Op zomaar een camping 5 kilometer ten westen van Almeria ligt het strandje opeens zowat tegen onze camperino. We staan hier alleen maar om de volgende dag naar het archeologisch museum te gaan. Maar het water is een spiegeltje en enorm dichtbij. Veel zal er wel niet te zien zijn maar nog 2 mensen snorkelen ook, wie weet. Nu of nooit. Uiteraard is het erg koud zo vroeg in het jaar maar onze pakken helpen goed. Eerst de voeten even wennen, dan de enkels, dan de knieen en opeens zijn we erin. En gelijk is het raak, de eerste vissen. Uiteindelijk zien we op ons eerste rondje misschien wel zo'n 15 verschillende vissoorten. Enkele grondkruipertjes, veelal alleen, maar ook scholen van tientallen vissen van 5 tot 25 centimeter groot. Veel grijs maar ook geel en paars en groenig en met zwarte stippen of strepen. De bodem is rotsig en begroeid met wieren of andere wapperende dingen. Uiteindelijk gaan we 3 keer snorkelen. Langer dan zo'n 30 minuten houden we het niet vol, dan rennen we naar de douche waar we klappertandend onze pakken afstropen. Maar prachtig. Echt de moeite waard. We snappen niet dat niet iedereen hier snorkelt. Iedereen (het gaat dan om een stuk of 10 mensen voor het hele strand) ligt maar in de zon te bakken. En Robbert wordt er langzamerhand wat beter in. De omstandigheden zijn perfect en tegen zijn natuur in, probeert hij de tips van Henriette netjes op te volgen. Later hebben we nog een prachtige snorkeldag in Cabo de Gata. 3 duiken. Amateurs af, toegelaten tot het gilde van meestersnorkelaars.
Cabo de Gata. Men zegt, ongeveer het laatste ongerepte kustgebied van de Middellandse Zee. Dat is vast wat overdreven maar zeker is dat veel kust monsterlijk lelijk is volgebouwd, zonder rem, dus we zijn benieuwd. Het is een onnoemelijk kaal en droog landschap. Het regent hier maar heel af en toe. Maar de zee is blauw en herbergt vast veel schatten. In de avond komen we aan in het lieflijke dorpje San Jose dat nog veel van zijn charme behouden heeft (volgens onze gids). Wij lopen vanaf de camping aan het eind van de middag het dorpje in en lopen het ene straatje in en het andere weer uit op zoek naar die charme. Maar het ontgaat ons allemaal een beetje. We zien alleen maar appartementencomplexjes die leeg staan want het is laagseizoen. Positief is, ze zijn allemaal wit, zoals altijd, en ze zijn niet hoger dan 2 verdiepingen. Maar helaas hebben we geen 1 normaal woonhuis van meer dan 10 jaar oud kunnen ontdekken. Wel een paar niet zo bijzondere barretjes, een souvenirwinkel, nog 1 en nog 1 waar je alle stenen en schelpen die je nooit op het strand ziet, kunt kopen. En nog een heel klein supermarktje en een tijdschriftenwinkel. Tot zover San Jose. Trouwens, de kust van Cabo de Gata was echt schitterend. Woest, ruig, kaal met blauwe zee.
En voor onze snorkelactiviteiten waren we in de Alpujarras, de zuidelijke Sierra Nevada. We kampeerden op camping Alpujarras bij Tino en Julia. Behalve de werklui die de wc's aan het opknappen waren, was er weer niemand. Tino zorgde liefdevol voor ons. De ene ochtend stond er een kannetje versgeperst sap op ons tafeltje, de andere keer kwam hij aanzetten met aardbeien met slagroom. Hij had de camping 2 maanden geleden pas overgenomen en misschien waren wij wel zijn eerste gasten.
De Alpujarrras was een laatste stronghold voor de Morisco's (bekeerde Moslims) voor ze allemaal Spanje uitgeknikkerd werden. De witte dorpjes die tegen de steile berghellingen liggen, hebben platte daken met een soort kleilaag, net als in een Berberdorp. Het ingenieuze bevloeiingssysteem waardoor kristalhelder water naar beneden stroomt, dateert nog gedeeltelijk uit die tijd. Tijdens een wandeling in de buurt van de camping komen we 6 m. dikke kastanjebomen tegen. En soms, als een verrassing zie je de besneeuwde toppen van de Pica Velata en de Mulhacen. Schitterend!
Een van onze tochtjes voert naar het dorpje Joraitar waar volgens ons boek een mooi kneuterig museum over de Historico de las Alpujarras is. Hoogtepunten zijn een gereconstrueerde keuken en een klaslokaal van 100 jaar geleden. Plus allerlei stoffige attributen. En dat allemaal in een enorm groot oud gebouw. De museumbeheerders senora Angelita Martinez en haar man Juan Soria gaan ons een enthousiaste rondleiding geven in het Spaans. Helemaal zin in. We lunchen halverwege in Ugijar samen met een zigeuner die ons een kanarie wil verkopen. We kopen hem af met een stuk brood. De kanarie zingt wel mooi. In Joraitar vragen we naar het museum. Senora Angelita en haar man Juan zijn overleden of dement of hadden er genoeg van. Van dat stukje Spaans snappen we niks. Wel snappen we dat de sleutel van het museum bij de broer van Inez van de bloemenwinkel in Ugijar is. Wij, nog fanatieker gemotiveerd, terug naar Ugijar om daar alle winkels gesloten te vinden. Siesta van 14.00 tot 17.30 u. Helaas zullen we het museum nu nooit zien. (Net als de Taj Mahal, waar we ook voor een gesloten deur stonden.)
En hebben ze in de Alpujarras naast elk dorp een schitterend plekje met splinternieuwe gymtoestellen. Ik denk dat de Spanjaarden ze te mooi vinden om aan te raken want we hebben er al 7 dagen niemand op gezien. Wie zou dit bedacht hebben? En wie heeft er voor betaald?
Wel lopen de dames van het dorp (waarom nooit mannen?) 's avonds vaak over de weg naar het volgende dorp of naar de volgende bocht en weer terug. De straatjes in hun dorp zijn te steil voor een lekker stukje wandelen. Een stuk goedkoper en ook gezond.
En na onze prachtige 2 snorkeldagen is het alleen nog maar winderig en golven. Ja, zo goed zijn we dan ook weer niet. Geluk gehad, dus.
En wordt het langzamerhand wel echt warm hier. Leuk maar tel er dan nog eens 10 graden bij op voor in de zomer. Minder leuk.
En zien we tijdens onze route naar het noorden Benidorm aan de kust onder ons. De ene torenflat is nog afzichtelijker dan de andere. En nog erger is dat "Benidorm" nergens meer ophoudt. Arme aarde.
En we hebben op een camping van niks in het binnenland toch nog 2 nieuwe soorten gehoord. Allereerst te dikke, te veel bier drinkende, grappige Engelse mannen die hier komen vissen. En in het donker hoorden we de schreeuw van de oehoe.
En kunnen we net 3 woorden Spaans, komen we nu in Catalonie en spreken ze hier Catalaans. Niks meer van te maken zeker niet met praten.
En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,
Robbert en Henriette
Trouwens, in Benidorm zijn we niet echt hoor. Hahaha!
-
10 Mei 2015 - 22:14
Marlies:
jullie zijn mijn snorkelhelden!!!!!! -
10 Mei 2015 - 22:14
Tio Pepe:
Net op tijd om jullie bericht te lezen, morgen gaan wij zelf 6 weken ons Spaans oefenen! Reem gaat daar natuurlijk weer achteloos goed in zijn, gelukkig compenseer ik weer met mijn internationale kroegpraat. Morgen naar Lima dus, en dan op avontuur in de Andes en de Amazone! We zullen een kaartje sturen. Goede reis huiswaarts en dikke moederdagknuffel van de Reemster! Xxx -
12 Mei 2015 - 21:56
Jos:
Dank jullie wel voor de reisverslagen.
En voor de snorkel durfallen.
En voor alle wetenswaardigheden.
En dank voor de negatieve kijk op Benidorm.
En een goede thuisreis.
Jos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
