Van Sevilla naar Ronda

Hallo allemaal,

Wij zijn nu twee dagen in Ronda. We waren even huiverig vanwege de enorme aantallen mensen die vanaf de kust een dagtochtje naar Ronda maken. Maar goed dat we er zijn. Een ongelooflijke plek. Een enorme kloof (maar dan ook echt enorm) doorsnijdt de stad. Je kunt er overheen met een brug op enorme massieve stenen pilaren. Vanaf kleine uitbouwtjes op de brug met roosters ervoor kun je zo naar de bodem kijken die 130 m. onder ons ligt. Rotszwaluwen, kleine torenvalken, alpenkraaien en europese kanaries gaan zo onder je door.

Allereerst nog even wat over de Semana Santa. Bij ons vorige verhaaltje hadden we er pas een beetje aan geroken. De omvang van het hele festival werd ons ieder dag duidelijker. Vooral in Sevilla waar 1 miljoen bezoekers geteld werden. De stad is de hele week ongeveer autovrij. Dat moet ook wel want overal komen en gaan processies. En van overal hoor je steeds die prachtige blaasmuziek. Zelfs lopend kom je er al moeilijk door. De processies vinden soms al vanaf de 16e eeuw (t.t.v. de Inquisitie) plaats. Religieuze broederschappen droegen zorg voor de religieuze waardes en lieten dat voor de gewone gelovigen op een dramatische wijze zien. De beelden die rondgedragen worden zijn vaak heel oud en alleen in de Paasweek zichtbaar. De lijdende, de gekruisigde en de dode Jezus en altijd zijn bedroefde moeder. De Paso (beeld op een soort plateau) zijn niet alleen oud maar ook heel zwaar. Sommige wegen wel 5.000 kg. Ze worden door dragers op hun schouders getorst. Zij hebben daarvoor een soort zak, met een verdikking in hun nek, op hun hoofd. Iedere zoveel meter worden ze vervangen door andere dragers. Ze komen dan verhit en buiten adem onder het beeld vandaan. Voor enkelen gaat dit nog niet ver genoeg; ze lopen op blote voeten. En toch komen veel leden van zo'n broederschap door het jaar heen niet in een kerk. Religieus mja, traditie zeker. Heel mooi is ook dat langs de route soms mensen de beelden toezingen met een Saeta, een flamenco-achtig lied alleen te horen in de Semana Santa. Kinderen langs de route zijn druk met het maken van een wasbal. Zij vragen kaarsdragers om druppels was en proberen een zo groot mogelijke bal te boetseren. Op Witte Donderdag gaan (sommige) vrouwen in het zwart gekleed met een mantilla (soort sluier). En iedereen ziet er piekfijn gekleed uit, ook de kinderen. Het hoogtepunt van de week is de nacht van donderdag op vrijdag. Die hebben wij niet ondergedompeld in de mensenmassa's in Sevilla meegemaakt. Wij zijn naar een heel klein plaatsje Aznalcazar, dicht bij de camping geweest. Daar waren maar 2 toeristen. En ook daar was het, zij het op een veel kleinere schaal een heel evenement. De stoet deed er 3,5 uur over om de ongeveer 1 km. lange route te lopen. Aangekomen bij de kerk moesten de dragers een helling en een hoek van 180 graden nemen. Bij het naar binnen gaan van de kerk moesten ze door hun knieen, anders paste het beeld net niet door de ingang. Dit huzarenstukje leverde de dragers een luid applaus op. Zelfs in een kleine plaats is het in Andalusie een grote happening. Ook de kranten staan er vol van. We lezen in een plaatselijke krant dat Antonio Banderas ieder jaar naar Malaga gaat om de processie te leiden. In een andere plaats wordt er ieder jaar gratie verleend aan een gevangene. Hij loopt mee in de stoet en is dan een vrij man.

Vlakbij Aznalcazar zitten we op een klein campinkje onder de naaldbomen. Het zit vol met Spanjaarden vanwege hun vakantie. Camping 't Vlutterke dopen we het. Lokaal en luidruchtig maar dus ook gezellig. Kinderen lopen onder luid kabaal met een zelfgemaakte paso rond. En 's avonds eten en kletsen ze eindeloos onder hun overkappinkjes. Vanaf hier gaan we naar een bezoekerscentrum van het nationaal park Cota Donana. Een van de belangrijkste wetlands van Europa. Het meeste is niet toegankelijk maar vanaf de rand is het spectaculair genoeg. Het bezoekerscentrum heeft heel grote ramen. Met een cafe con leche kijk je over het water op wat bomen waar veel ibissen en koereigers, wat kleine zilverreigers, een enkele lepelaar, een enkele grote zilverreiger, wat purperreigers en een blauwe reiger veel herrie maken. Er tussendoor zwemmen wat eendjes en een fuut. Er lopen wat flamingo's door het water. En in de bomen zitten ook nog zo'n 50 kwakken (nachtreigers) te slapen. Die worden vanavond pas actief. Daarna fietsen we nog een klein stukje. We jagen nog een wouwaapje op en een ralreiger en hebben dan alle mogelijke reigersoorten plus de andere grote waadvogels in 3 uur gezien. Goed bezig.

Een volgende dag rijden we nog via wat kleine weggetjes een stukje net buiten de rand van het park. De wegen zijn onverhard, het heeft wat geregend en het valt nog niet zo mee. Harde wegen verworden tot klei- en glijbanen. Het is zo vlak als een biljartlaken met zo ver we kijken kale rijstvelden en ons vogelplasje is voorlopig onvindbaar. Twee oude Spanjaarden in een four-wheel-drive leiden ons via het plasje met de steltkluten en de ibissen weer het gebied uit zonder dat we echt vast komen te zitten. Muchas gracias!

We gaan van de Cota Donana naar de kust. Kustcampings zijn per definitie niet leuk maar er is nu nog bijna niemand, dus zetten wij de camper royaal over 2 plaatsen heen. Normaal heb je op dit soort campings een soort afgebakend hok. Buren zijn er niet. In de verte staan nog 2 tenten. We kunnen hier een mooie wandeling maken langs de kust en over de kliffen. Het waait enorm, minstens windkracht 8. Op het strand worden onze gezichten en handen gegeseld door het opgeblazen zand. Zelfs door onze broekspijpen heen voelen we het zand hard aankomen. Perfect weer voor kite-surfers en windsurfers die speciaal hiervoor naar dit strand komen. We kijken even naar hun sensationele prestaties en gaan dan het bos in op de kliffen. Mooi uitzicht op de vuurtoren en op een Moors aandoende toren. Vanaf de 7e eeuw hebben de Moren dit soort uitkijktorens rond de Middellandse zee gebouwd. Met een ontstoken vuur boven op de toren konden ze in een nacht een waarschuwing doorgeven van Alexandrie naar Ceuta. (Als we de Spaanse tekst goed begrepen hebben.) Goed dat we heen tegen de wind ingingen. Nu lopen we vermoeid door de duinen terug naar de camping maar met de storm in de rug en halen handenvol zand uit onze zakken en tassen. Dagenlang vinden we nog overal zandkorreltjes.

Wat we zoal zien op een wandeling rond Ronda: een wespennest in aanbouw op een ijzeren paal, een 10 cm. lange sprinkhaan waar het beste wel vanaf is, amandelbomen met beginnende vruchtjes, vale gieren in de lucht, een kudde geiten midden op het pad, bloemrijke en geurende bermen, bijeneters in een perfecte belichting (het geel/oranje en het blauw/groene spat eraf!), een bijbels tafereel met schapen en steeneiken, 2 losse honden waar we ons tegen wapenen met stenen en een stok, een slangenarend, een meneer die in een weiland wilde asperges oogst en als achtergrond het steeds kleiner wordende Ronda.

En hebben we nog steeds plezier van de 5 kilo sinaasappelen van Abuelo Antonio (opa Antonio). Langs de kant van de weg gekocht, 2 euro, en de lekkerste ooit.

En doen we nog steeds elke dag ons lesje Spaans. We kruipen vooruit maar kunnen al wel iets vragen. Zeker als je er even over nadenkt. Dan zeggen ze iets waar we soms de essentie van snappen en soms niet en dan moeten we nog iets terugzeggen. Dan wordt het pas echt moeilijk. De druk van het moeten is enorm. Het is even stil en dan zeggen we eeehhhh....

En was het een week geleden nog 33 graden en is het nu in Ronda zo'n 12 tot 14 graden met net nog flinke regenbuien. April doet ook hier wat ie wil.

En konden we net op tijd in de kathedraal van Sevilla. De openingstijden liggen tijdens de Semana Santa niet vast. (Zelfs de Carrefour is op Witte Donderdag en Goede Vrijdag gesloten!) De grootste kathedraal van de wereld, zegt het Guiness book of records. We vonden hem mooi en zeker ook erg groot.

En gaan we maar niet naar Torremolinos. We citeren uit onze gids: "De aankomst in Torremolinos is een deprimerende zoektocht door een kleurloos landschap van appartementen met kitchenette en halfvoltooide bouwprojecten. De stad "Torrie" is een enorme groteske parodie op een badplaats aan zee met een fascinatie voor smakeloosheid en kitsch."

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette