De bergen

Hallo allemaal,

Dit tweede Frankrijk-bericht zal voornamelijk over bergen gaan. Henriette als mak schaap meehobbelend achter Robbert's feestje in de bergen. Het bergdoel was de Queras maar na enkele dagen over kleine weggetjes richting zuidoosten gegaan te zijn, blijven we steken in Nationaal Park de Vanoise. Het oudste park van Frankrijk. 1963. Eigenlijk heel kort geleden. Voornamelijk gesticht om de steenbok te beschermen die net over de grens in Italie in Gran Paradiso al beschermd was en hier door de jacht ten onder dreigde te gaan. Om het park zijn er vele skiliften en skipistes maar in het park is alles nog zuiver. Bijna zou je daar de mensenwereld kunnen vergeten. Alleen hier en daar een houten richtingbordje, een geverfde markering, een enkele refuge en wat koeien die hier al eeuwenlang geweid worden. Om ons heen pieken tot net over de 3800 meter. Overdag zon onder een diepblauwe hemel, 's nachts gaat de temperatuur terug tot zo'n 6 graden. Op 2150 m. in ieder geval waar onze refuge voor 2 nachten staat. Refuge entre le Lac. Gelegen aan een meer met overal eromheen koeien met enorme en minder enorme bellen om hun nek die allemaal anders klinken. Het lijkt 1 groot gamelan-orkest en het gaat ook gewoon door wanneer we in ons bed liggen. Twee koeien zijn gereserveerd om melk te geven voor de hut. Onze gardien zit er al 10 jaar elke zomer van half juni tot half september en melkt de 2 koeien met de hand. Hij gebruikt de melk voor een heerlijke cafe au lait of voor het maken van jonge kaas of kwark.

De kudde koeien die er nu staat, zijn er niet de hele zomer. De herder/boer/oppasser heeft een vaste route via zo'n 5 traditionele weideplaatsen. De koeien zijn niet van hem maar van verschillende andere boeren. Het zijn of jonge vrouwtjes, of oudere dieren en er zitten ook vleeskoeien bij. 1 koe geeft hem en zijn hond gedurende de zomer melk. Overal in het gebergte staan voor mensen als hij kleine chalets die mooier klinken dan ze zijn. Hele kleine stenen gebouwtjes met schoorsteentje waar elke avond een lekker vuurtje noodzakelijk is. Zijn enige gezelschap is zijn hond en die koeien. Wel met een hele grote achter- en voortuin met vrij zicht en geen last van je buren.

Wij doen de wandelingen zeer rustig aan. Waar anderen 2 uur over doen, hebben wij dubbel zoveel tijd nodig. Onze rondwandeling van dag 2 zou 4,5 uur horen te duren maar wij starten om 9.00 uur en zijn om 18.30 uur terug. We hebben veel tijd nodig om al die bloemen te bekijken, de vlindertjes die langsfladderen, de toppen om ons heen, de sneeuwvelden, de meertjes en kabbelende beekjes en prachtige rotsen en om die zuivere lucht in te ademen. Alles wat bergen zo mooi maakt. En zo hebben we ook heel veel tijd om onze big five te zoeken. De marmot, de gems, de steenbok, de steenarend en de lammergier. Marmotten zien blijkt makkelijk. Er zijn er heel veel in de hoge alpenweides en helemaal niet schuw als je rustig bent. Voorzichtig met ons fototoestel lopend kunnen we ze wel tot 2 meter afstand benaderen. Prachtige beestjes die zich echt vet hebben gegeten aan de bloemenweides. De winterslaap zal zo geen probleem opleveren. En we speuren alle wanden af met onze verrekijker op zoek naar de gems en de steenbok. Flink zoeken levert eindelijk een groep gemzen op. Het is middag dus dat is de tijd van een heel klein beetje eten maar vooral veel rusten. Een groepje van ongeveer 20 dieren ligt tussen de stenen. Zonder kijker hadden we ze nooit gevonden. En dan later op de middag weer 8 dieren op een weide tegen de puinhelling aan. Als de marmotten opeens hard fluiten vliegen ze omhoog. Zo sierlijk en snel, de zwaartekracht lijkt haast niet te bestaan voor ze. Op een puinhelling zijn ze veilig, daar haalt niemand ze in. Loos alarm is het en ze komen weer naar beneden.

Op dag drie wanneer de andere 6 gasten alweer weg zijn, drinken we nog een cafe au lait in het zonnetje wat net over de bergen tevoorschijn komt. Het is dan 9.00 uur en die zon maakt het verschil tussen drie lagen dragen en het nog koud hebben en 1 of 2 lagen aan en het heerlijk warm hebben. En dan komt opeens de lammergier langs de wand boven ons aanzetten. Nee 2 en later een derde. Waarschijnlijk een echtpaar met het jong van dat jaar. Het zal het koppel van Val d'Isere zijn. Van het koppel van om de hoek is het jong dit jaar helaas uit het nest gevallen. De lammergier is sinds een paar jaar uitgezet. Een machtig beest. Spanwijdte 2.50 meter maar zo sierlijk als een valkje. Lange staart en zwart met oranje lichaam. Zijn menu bestaat voornamelijk uit beenmerg. Hij is dan ook afhankelijk van dode steenbokken of gemzen die van de rotsen zijn gevallen of misschien jonge gemzen die door de steenarend zijn gevangen en waarvan de botten over zijn gebleven. Wij kijken wel anderhalf uur naar deze prachtige vogels. Ze zitten op een puinhelling, lopen wat, vliegen af en toe een rondje en gaan uiteindelijk als de zon al flink schijnt op de thermiek langs de rotswand omhoog. In een minuut zijn ze zo 500 meter hoger met amper een vleugelslag. En de steenarend, die zien we op het laatst nog even. Even in beeld, weer weg, weer in beeld, je ziet ze altijd korter dan je zou willen. Maar geen steenbokken dus, die blijven buiten beeld.

En mocht iemand overwegen om naar een Fete de la Montagne te gaan, weet dan het het kneutergehalte heel hoog is. Het heeft toch heel veel van een groot toneelstuk met verklede amateurs. De geiten zijn de enige die zich niet aan de regieregels houden.

En wil je in Annecy (3 sterren in onze gids) de mooie gevels in de kleine straatjes zien, dan moet je wel over heel veel toeristen heen kijken.

En mocht je op een alpenweitje op het enige uitstekende grasstukje willen gaan zitten, controleer dan eerst of het geen mierennest is. Een totale belegering duurt ongeveer 1 minuut. Dan zitten ze echt overal op en in.

En zijn wij naar een mooie documentaire geweest: Les chevres de ma mere. De moeder van de regiseuse (een soort ouwe hippie, de moeder dus) had al 40 jaar een geitenboerderij annex kaasmakerijtje in de Verdon. Zij probeert het hele gedoetje over te doen aan een jonge vrouw, die daar een soort stage komt lopen. Mooi, maar we verstaan er maar ongeveer 1% van. Een tegenvaller want brood bestellen gaat prima. Un pain, deux pains, s'il vous plait. Maar als het serieus wordt is het afgelopen.

En is er openbaar vervoer in de valleien van begin juli tot 29 augustus. Dan stopt alles. Wel een heel kort seizoen.

En wordt er al een hele reis een prachtige nieuwe pan, onuitgepakt, door de bus verplaatst. Mocht die uitgepakt worden dan zal de vorige weg moeten. Na zoveel trouwe dienstjaren wel heel sneu en een brug te ver voor Henriette. Deze nieuwe pan zal waarschijnlijk de piano van ons busje worden. Nog vele jaren zullen mensen zich afvragen waarom die pan nog steeds onuitgepakt is en wat een piano in een keuken doet.

Onze volgende stop wordt La Peyrouse waar we een week lang met alle broers en zussen en aanhang Sinterklaas gaan vieren.

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette