La grande guerre
Blijf op de hoogte en volg Robbert en Henriette
25 Augustus 2014 | Frankrijk, Orbey
Hallo allemaal,
Verdun. Daar wilde ik al tijden naar toe. In veel boeken wordt er aan de Grote Oorlog gerefereerd en in iedere plaats in Belgie en Frankrijk waar die oorlog overheen is gegaan, staan er herdenkingstekens. Veel weet ik er niet van. Deze oorlog is aan ons voorbijgegaan, afgezien van de miljoenen Belgen die in Nederland hun toevlucht zochten. Ter voorbereiding lees ik van Remarque "Van het westelijk front geen nieuws", een rauw ooggetuige-verslag en daardoor automatisch een anti-oorlogsboek. De Nazi's verbrandden zijn boeken en ontnamen Remarque zijn Duits staatsburgerschap. Zo'n soort propaganda konden ze niet gebruiken.
We zijn nu 5 dagen de slagvelden van Verdun aan het bezoeken en ondanks dat de oorlog 100 jaar geleden begon, zijn er nog veel overblijfsels te zien. Veel indruk maken de villages detruits, totaal verwoeste dorpen die ook nooit meer herbouwd zijn. Je ziet een (nu weer begroeid) kraterveld waar bordjes aangeven waar de huizen gestaan hebben en wat de bewoners voor beroep hadden. Op foto's is te zien hoe die dorpen er voor 1914 uitzagen. Kleine boerengemeenschappen met een paar honderd bewoners. Veel indruk maken ook de restanten van de loopgraven. Vooral van de Duitse loopgraven zijn nog hele stukken intact omdat ze in beton uitgevoerd werden. Op sommige plekken lagen de 1e linies van het Franse en Duitse leger maar 25 meter uit elkaar! Er is hier bijna niemand. Als je door die gangen loopt, heb je bijna een loopgraafervaring. Zonder de angst, de herrie, de stank, de hitte, de kou, de honger en de dood. Wat een waanzin. De waanzin ten top is de gespleten Butte de Vauquois. Buttes (heuveltoppen) waren van strategisch belang. Daar werd vaak heftig en lang om gevochten. Op maar vooral in deze heuvel hebben Duitsers en Fransen jaren een front gehad. Ze groeven gangen en bliezen elkaar op. Over de lengte van de hele heuvel lopen kraters van 10-tallen meters diep die de heuvel in tweeen splitst. Van het dorp dat ooit op de heuvel stond, is niets over. En dan de vele militaire begraafplaatsen waar Fransen, Duitsers of Amerikanen liggen. Al die onafzienbare rijen kruisen. Soms zijn er massa-graven met 1000-den niet-geidentificeerde soldaten. Gelukkig is er met behulp van de Amerikanen een einde gekomen aan deze ramp. Misschien dat het anders nog wel jaren doorge-etterd had.
En dan nu wat lichtere en verders.
En verder slaat de ik op Henriette. Dit eerste thema is haar "feestje" dus Robbert hijgt er als een soort mak schaap achteraan. Later wordt de Queyras Robbert's feestje. Eens kijken of Henriette ook voor mak schaap kan spelen.
En verder zijn we hier in het gebied van de mirabelles: lekkere zoete pruimpjes zo groot als een kers. Je oogst ze door aan de takken te schudden en dan de oogst te verzamelen. Zelf uitgeprobeerd.
En praten de Fransen nog net zo snel als altijd. Bij een film over de 2e wereldoorlog kon je een koptelefoon krijgen met Nederlands gesproken tekst. Nou, die tekst werd in een voor ons helemaal onnatuurlijk sprint-tempo voorgedragen, alles om die Franse tekst maar bij te houden. Of die Fransen hebben hele snelle hersenen, of ze snappen niks van wat ze tegen elkaar zeggen.
En hebben ze in Saint-Mihiel in 2 kerken werk van een plaatselijke beeldhouwer uit de 16e eeuw, Ligier Richier. In de Saint Michel (citaat uit de Nederlandse vertaling) een bezwijmende maagd gesteund door Johannes in notenhout. En in de Saint Etienne een uit 13 levensgrote beelden bestaande graflegging. Heel levensecht.
En verder proberen ze in deze regio meer toeristen te trekken met een combinatie van la Grande Guerre en streekproducten. Dat proeft toch een beetje eigenaardig.
En hebben we alle nachten aan een stroompje of stroom gestaan: de Maas, de Aire en de Moselle. Koeien met hun voeten in het water, wat vissers en veel door elkaar buitelende boerenzwaluwen en huiszwaluwen en soms ook nog enkele oeverzwaluwen.
En is het weer prachtig. Fris maar polair helder met schitterende wolkenluchten.
En zijn we vergeten foto's te maken voor de website. Gisteren dan maar snel nog een paar in Nancy, het plein van Stanislas.
En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,
Robbert en Henriette
Verdun. Daar wilde ik al tijden naar toe. In veel boeken wordt er aan de Grote Oorlog gerefereerd en in iedere plaats in Belgie en Frankrijk waar die oorlog overheen is gegaan, staan er herdenkingstekens. Veel weet ik er niet van. Deze oorlog is aan ons voorbijgegaan, afgezien van de miljoenen Belgen die in Nederland hun toevlucht zochten. Ter voorbereiding lees ik van Remarque "Van het westelijk front geen nieuws", een rauw ooggetuige-verslag en daardoor automatisch een anti-oorlogsboek. De Nazi's verbrandden zijn boeken en ontnamen Remarque zijn Duits staatsburgerschap. Zo'n soort propaganda konden ze niet gebruiken.
We zijn nu 5 dagen de slagvelden van Verdun aan het bezoeken en ondanks dat de oorlog 100 jaar geleden begon, zijn er nog veel overblijfsels te zien. Veel indruk maken de villages detruits, totaal verwoeste dorpen die ook nooit meer herbouwd zijn. Je ziet een (nu weer begroeid) kraterveld waar bordjes aangeven waar de huizen gestaan hebben en wat de bewoners voor beroep hadden. Op foto's is te zien hoe die dorpen er voor 1914 uitzagen. Kleine boerengemeenschappen met een paar honderd bewoners. Veel indruk maken ook de restanten van de loopgraven. Vooral van de Duitse loopgraven zijn nog hele stukken intact omdat ze in beton uitgevoerd werden. Op sommige plekken lagen de 1e linies van het Franse en Duitse leger maar 25 meter uit elkaar! Er is hier bijna niemand. Als je door die gangen loopt, heb je bijna een loopgraafervaring. Zonder de angst, de herrie, de stank, de hitte, de kou, de honger en de dood. Wat een waanzin. De waanzin ten top is de gespleten Butte de Vauquois. Buttes (heuveltoppen) waren van strategisch belang. Daar werd vaak heftig en lang om gevochten. Op maar vooral in deze heuvel hebben Duitsers en Fransen jaren een front gehad. Ze groeven gangen en bliezen elkaar op. Over de lengte van de hele heuvel lopen kraters van 10-tallen meters diep die de heuvel in tweeen splitst. Van het dorp dat ooit op de heuvel stond, is niets over. En dan de vele militaire begraafplaatsen waar Fransen, Duitsers of Amerikanen liggen. Al die onafzienbare rijen kruisen. Soms zijn er massa-graven met 1000-den niet-geidentificeerde soldaten. Gelukkig is er met behulp van de Amerikanen een einde gekomen aan deze ramp. Misschien dat het anders nog wel jaren doorge-etterd had.
En dan nu wat lichtere en verders.
En verder slaat de ik op Henriette. Dit eerste thema is haar "feestje" dus Robbert hijgt er als een soort mak schaap achteraan. Later wordt de Queyras Robbert's feestje. Eens kijken of Henriette ook voor mak schaap kan spelen.
En verder zijn we hier in het gebied van de mirabelles: lekkere zoete pruimpjes zo groot als een kers. Je oogst ze door aan de takken te schudden en dan de oogst te verzamelen. Zelf uitgeprobeerd.
En praten de Fransen nog net zo snel als altijd. Bij een film over de 2e wereldoorlog kon je een koptelefoon krijgen met Nederlands gesproken tekst. Nou, die tekst werd in een voor ons helemaal onnatuurlijk sprint-tempo voorgedragen, alles om die Franse tekst maar bij te houden. Of die Fransen hebben hele snelle hersenen, of ze snappen niks van wat ze tegen elkaar zeggen.
En hebben ze in Saint-Mihiel in 2 kerken werk van een plaatselijke beeldhouwer uit de 16e eeuw, Ligier Richier. In de Saint Michel (citaat uit de Nederlandse vertaling) een bezwijmende maagd gesteund door Johannes in notenhout. En in de Saint Etienne een uit 13 levensgrote beelden bestaande graflegging. Heel levensecht.
En verder proberen ze in deze regio meer toeristen te trekken met een combinatie van la Grande Guerre en streekproducten. Dat proeft toch een beetje eigenaardig.
En hebben we alle nachten aan een stroompje of stroom gestaan: de Maas, de Aire en de Moselle. Koeien met hun voeten in het water, wat vissers en veel door elkaar buitelende boerenzwaluwen en huiszwaluwen en soms ook nog enkele oeverzwaluwen.
En is het weer prachtig. Fris maar polair helder met schitterende wolkenluchten.
En zijn we vergeten foto's te maken voor de website. Gisteren dan maar snel nog een paar in Nancy, het plein van Stanislas.
En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,
Robbert en Henriette
-
25 Augustus 2014 - 10:57
Sebas:
Fijn weer even meegenoten, bedankt en veel groeten! -
25 Augustus 2014 - 13:24
Christine:
Verdorie, Sebas is me weer voor.
Fijne reis en tot 24 september. -
25 Augustus 2014 - 14:11
Louisa:
Geniet van jullie reis!!
Lieve groet van ons xx -
25 Augustus 2014 - 15:35
Henriette:
Meegenoten Sebas?!
Oorlog... Die nog zo voelbaar/tastbaar is 100 jaar later.... Ik geniet wel van de mirabellen :)
Lieve groetjes,
Henriette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
