Peak and more

Hallo allemaal,

Wij hebben net afscheid genomen van Joost en Willem. Joost was voor een paar dagen over om wat met ons te wandelen. En Willem studeert nu voor zijn masters "teaching english as a foreign language" in Manchester. We hadden afgesproken in het Peak District, blijkbaar net in het Bank Holiday Weekend. Een paar dagen daarvoor stonden we nog in ons eentje in het mooie Laithkill Dale. Nu niet. Het was druk op ons boerencampinkje in Edale, wij waren de laatsten die er bij mochten. De camping bestond uit een veld en een piepklein toiletgebouwtje. Door de mensen en de flinke buien van de afgelopen dagen was het een soppig geheel geworden. Dat en het feit dat we opeens met zijn 4-en in ons busje sliepen, zorgde voor een echte challenge. Laarzen aan naar het toiletgebouw, modder verzamelen onderweg en dan weer de bus in zonder hem vies te maken. Dus laarzen weer uit op het randje, daar laten staan, wat kranten om ze op te zetten. We hebben 4 zitplekken maar als je wilt bewegen met nog 3 anderen in de bus valt dat nog niet mee. Gelukkig dat wij allemaal zo gezellig zijn anders waren er echt slachtoffers gevallen. Maar natuurlijk lagen er 2 mooie pubs om de hoek, the Old Nags Head en de Rambler's Inn. Allebei geprobeerd en allebei heel gezellig en warm.

Ondanks het natte weer hebben we toch nog 2 prachtige wandelingen kunnen maken. De weersvoorspellingen klopten namelijk heel goed. 1 dag zou het beter weer worden vanaf 4 uur 's middags. Net de tijd dat we met Joost terug kwamen van het vliegveld. We konden direct omhoog en stonden bovenop in het zonnetje. En de dag erna zou het vanaf 11.00 uur droger worden. Dus toen omhoog naar het Kinder plateau. Wel fris en buiten wat gedruppel prima te doen. Mooie steenvormen en grote veenbonken met riviertjes erdoorheen. In de luwte van een uitstekende steen aten we onze broodjes met humus op. We waren zo weer op weg, koud windje, 7 graden. Die luwte hielp niet zoveel.

Soms (vaak) kom je de leukste dingen zomaar onverwacht tegen. Paar voorbeeldjes. Als we Willem in Edale naar het station brengen, zijn ze daar bezig met filmopnamen. Het wordt een 6-delige BCC-serie over de jaren 20. We zien een half uur lang steeds dezelfde scene overspelen. Een man met paard en wagen komt aanrijden, jong meisje met klein jongetje komt uit het stationsgebouwtje, een deftig paar loopt langs vanaf de andere zijde, de stationschef loopt van links naar rechts langs het spoor met zijn vlag. Mooi om te zien hoe ze alle moderniteiten buiten beeld houden. Soms een beetje houtje-touwtje: het stationsgebouwtje blijkt aan de achterkant alleen maar een frontje. Als iemand rond kerst naar de 2e aflevering van "The Village" kijkt, zijn wij daarbij (net buiten beeld) aanwezig. En dezelfde dag op de Snake Pass staan we vooraan bij een sensationele Mountain Rescue. Gelukkig is het slachtoffer niet zeer ernstig gewond, dus kunnen we gewoon ongegeneerd staan kijken. Als de helicopter geland is, klimmen de medische deskundigen behendig over een muurtje en onderzoeken het slachtoffer (een motorrijder die tegen een auto is gereden) ter plekke. De al aanwezige ambulance rijdt de gewonde tot vlakbij de helicopter en binnen een paar minuten zijn ze opgestegen en uit het zicht verdwenen. Onze dag kan niet meer stuk.

En dankzij Joost weten we nu heel wat van de geschiedenis van de Cooperatieve Beweging. We zijn met hem in Rochdale geweest waar de Cooperatieve Beweging in 1844 startte en het leven van de gewone man aanzienlijk verbeterde. Voor Joost is het een soort pelgrimage. Weten dat wat hem motiveert, historisch gefundeerd is. Hij maakt overal foto's van coop-winkels, coop-reisbureau's, coop-uitvaartbedrijven, coop-banken etc. Een waar Mekka voor hem.

En delen wij met Joost de fascinatie voor industrieel erfgoed, stad en rafelrandjes. Dus midden in steden zoeken naar instortende fabrieken waar of alleen rommel zich opstapelt of net jonge, dynamische bedrijfjes gestart zijn. In Manchester, ooit een van de belangrijkste steden ter wereld, liepen wij ons suf langs de rivier. Helemaal niets. Alleen gapende leegtes, graffiti op niet werkende lantaarnpalen, mislukte parken en vreemde, overgroeide bootaanlegplaatsen. Of nog erger, geen oude fabrieken maar zielloze, lelijke flatgebouwen. Hebben ze alles hier opgeruimd? Alleen in het centrale deel konden wij nog oude fabrieken terugvinden.

En zijn we in Derwent Valley waar ze voor het eerst in de geschiedenis waterkracht gebruikte in de textielindustrie (rond 1780!), naar een nog volledig ingerichte katoenspinnerij geweest. Het stond vol met grote machines, het rook er nog naar smeerolie en er lagen overal katoenvlokken. De arbeiders konden ieder moment binnen komen en het productieproces hervatten.

En weten we nu dat bijna elk weekend volkswagenbusjeseigenaren samenkomen om gezellig samen te zijn. Onze buurman met zijn oranje T2-camper wees ons erop. En dan niet 3 of 4 maar honderden en honderden rond een grote tent met muziek of zoiets.

En is het nu in de dalen en valleien van Peak District lammer- en kalverentijd. Schattig.

En bloeien de meidoorn en het fluitekruid hier volop. En velden vol boterbloemen en heel veel koekoeksbloemen. En wat orchideeen als je goed zoekt.

En schuilden we een keer voor een enorme regenbui in een pub. Nog maar 3 kilometer naar huis maar nu even niet. Gelukkig was een man zo aardig ons een lift te geven. Hij dronk nog even wat grolschjes. Mmm, maar ja wat kon er gebeuren, de weg was smal, verlaten en omzoomd door heggen dus de auto kon nergens heen. Op zijn schoot lag een hond en op onze schoot zat een hond. Gezellig. Totdat we uit wilden stappen, toen begon de ene hond, precies zoals onze chauffeur had voorspeld, gevaarlijk te blaffen en te happen. Wat die voor trauma had? Verlatingsangst?

En toen wij onze was deden in een wasserette en met ons busje voor de deur geparkeerd stonden kwam er een man met 4 whippets (een soort windhond ) bijna ons busje in. Hij had Parkinson en wilde zijn grote camper wegdoen. Dat moest van zijn vrouw maar misschien wilde hij wel zo'n kleinere terug. Daar wilde zijn vrouw nog wel mee rijden. Hij gebruikte zijn campers al 40 jaar om naar hondenraces te gaan. Tot zijn 73e had hij moeilijke jongens leren metselen. En zo kregen wij hele verhalen over whippets, lesgeven, vrijheid, campers en Parkinson te horen. En zijn nicht en zijn vrouw kwamen tussen het winkelen nog even langs en gaven hem nog 2 whippets van zijn nicht in beheer. Stond hij daar met 6 van die hondjes. Heel rustig, net zo rustig als hun baasje.

En als je ooit naar het Peak District gaat, koop dan wel even van tevoren laarzen. Willem deed dat ook. En wat was hij er blij mee. Prijs/kwaliteit-verhouding gigantisch hoog. Een regenjas had hij niet, wel een zielig parapluutje. Als commentaar op alle Engelsen met hun hyperdepieper regenspul zei hij dat hij ze wel een tikje overdressed vond.

En als het koffietijd is, je bent Engels en zit op Bank Holiday weekend in Edale dan ga je lekker met je regenpak met zijn allen op een stoeltje zitten en in de stromende regen koffie drinken.

En voor wie heel goed naar de foto's kijkt, Joost is nergens te vinden. Maar hij was er wel!

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is en tot gauw,

Robbert en Henriette