Van Mysore naar Goa

Hallo allemaal,

Zullen we nou linksom of rechtsom terug naar Mumbai? Rechtsom betekent nog enkele tempelplaatsen waaronder de wereldberoemde Ajanta en Ellora cave-temples. Daar moeten we best veel moeite voor doen en ze liggen ver weg.Toch maar linksom dus; dat betekent een paar daagjes Goa. Niet de megadrukke stranden met heel veel Russen maar de oude stad Panaji vlak bij oud Goa. Hier laten we India achter ons, blijkt. Regelmatig stoepen zonder gaten, geen koeien en geiten op straat, veel meer prive-auto's, united colours of Benetton shops, een echt theater met Sufi-muziek, ook een film in het Engels (Monuments Men, leuk voor hier, veel sterren maar zeker geen knaller), een boulevard langs de Mandovi-rivier, kortom, iets minder circus maar wel heel interessant om te eindigen. Wij gaan naar oud Goa, nu verlaten maar enkele honderden jaren geleden het centrum voor de Portugezen in India. In Oud Goa zijn alleen nog maar heel veel kerken over. Echt mooi, groot en rijkversierd. In de Bom Jesus bewaren ze de resten van de heilige Franciscus van Xaverie. Nog steeds "onaangetast" maar hij ziet er wel erg dood uit. Op zondag is het er enorm druk en zitten de diensten vol. Voor de rest zijn er geen woonhuizen meer. Aan niets is te zien dat er ooit mensen hebben gewoond. Die zitten nu in Panaji en wij zitten in een heel klein wijkje met Portugees aandoende huisjes. Heel apart. En de mensen zien er ook opeens heel anders uit. Minder donker, minder snorren, vrouwen hebben vaker broeken of jurken aan. Zelfs enkele jongere vrouwen in korte broeken!!! Maar die vrouwen in prachtige, superonhandige sari's gekleed missen we wel een beetje.

Om Robbert toch nog een beetje een cave-temple-ervaring te gunnen, gaan we voor Goa nog naar de kleinere grottempels van Badami. Ooit de hoofdstad van een belangrijk rijk, nu stoffig met weer een toeterende hoofdstraat. Daarachter oogt het echter verrassend authentiek. Het lijkt wel een soort kashba. Een compact woongebied met verharde, keurig aangeveegde straatjes en oude huizen. Een genot. 's Middags (als de school uit is) wordt het genieten al een stuk minder. Heel veel kindjes vragen om een schoolpen, candy of dollars. Eentje zit zelfs aan Henriettes tas te rommelen. Maar de tempels uit de 6e eeuw, gelegen aan een groot oud waterbekken zijn wondermooi in hun eenvoud. De sculpturen zijn gaaf bewaard. De zittende vishnu op zijn cobra-zetel brengt Henriette bijna tot meditatie. Op de trappen van het waterbekken zijn de hele dag vrouwen de was aan het doen. Hun mooie kleurige sari's worden fotogeniek weerspiegeld in het water. Het geluid van het kletsen van het wasgoed op de stenen wordt door de rode zandsteen rotsen versterkt en vormt een eigen ritme. Een rondje waterbekken wordt doorkruist door misschien wel 100 k**-makaken. Makaken in groepen zijn hondsbrutaal. Na onze ervaring van vanochtend gaan wij de confrontatie niet aan. Wij zaten op een rustig plekje aan het water. Geen makaak te bekennen. Robbert haalde een trosje bananen uit de rugzak en opeens schoot een handje naar beneden en weg bananen. Aan dat handje bleek een makaak te zitten.Toen hij zijn grote tanden liet zien en er ook nog bij gromde, hebben we ze hem fijn op laten eten. In Badami lopen naast apen, koeien, honden, katten, geiten en mensen ook nog zwijnen rond. Ze lijken op wilde zwijnen en zijn ook een soort van heilig. Een van de incarnaties van Vishnu is een wild zwijn. Ze stinken wel behoorlijk.

En omdat we de mensen niet kunnen verstaan, levert dat soms onduidelijke situaties op. In onze hotelkamer hoorden we heel dichtbij een man hard en agressief roepen. Een ruzie die zou uitmonden in een moordpartij? Wij deden veiligheidshalve onze hotelkamer maar op slot. Het geroep ging door en na iedere roep klonk het geblaf van een angstig/nerveus hondje. Of misschien had een buurman genoeg van dat blaffende hondje en was op de muur aan het bonken en schreeuwen. Dat hielp duidelijk niet, het hondje bleef zenuwachtig blaffen. Zouden ze een circusact aan het instuderen zijn met dat hondje als middelpunt? Het geluid leek wel een soort herhaling. Zou het dan toch een gebedsdienst zijn? Overal zijn altijd pelgrims. Maar wat deed dat hondje er dan bij? Toen we de geluidsbron hadden gelokaliseerd en het toch buiten het hotel bleek te zijn, gingen we op onderzoek uit. Wat bleek? Ongeveer 15 mannen waren met behulp van een pielig bamboe-laddertje en 2 touwen een reusachtige betonnen mast rechtop aan het zetten. De brulaap gaf het tempo aan. Het zag er weinig arbo-achtig uit. De paal kwam ook geregeld weer een stuk naar beneden maar uiteindelijk lukte het toch. Pffoei.

En is Henriette even tot straatverkoopster van religieuze stickers en posters benoemd. De Ganesh-stickers waren op en ons mannetje ging ze wel even halen. Pas maar op mijn gedoetje, begrepen wij, 5 minutes. Zijn broer, die polio had gehad, dook daarna op en samen wachten we op broer 1. We hadden in ieder geval veel bekijks.

En zijn de rondcirkelende Brahmaanse en zwarte wouwen tegen de avondlucht van Mysore prachtig.

En voor iedereen die de foto's bekijkt, wie is die man met die grote voeten? Vraag het Bram of Marijn. En Hampi is een witte kolonie op een plek waar ooit een enorme stad van 1,5 miljoen mensen was. Prachtige resten, wel wat veel banana-pancakes.

En is het voor het eerst weer gedoe met auto-riksja's in Mysore. We zitten noordelijker en Noord-India betekent meer gedoe en minder gesprekjes weten we na 3 reizen India. Steeds teveel vragen, naast je blijven rijden, stoppen. Logisch maar ook erg vermoeiend. We zijn weer melkkoe. Robbert, de teacher, spreekt ze aan op hun menselijkheid. Geef een prijs vanuit je hart en denk eraan, God kijkt mee van boven. Nou, dat maakt natuurlijk wel indruk, ze gniffelen wat, of verstaan ze gewoon geen Engels. Of Mysore hierdoor blijvend veranderd is, moet de mensheid nog even afwachten.

En is het contrast tussen de plastic-vrije zoo van Mysore waar je statiegeld voor plastic waterflesjes moet betalen en overal afvalbakken staan en buiten, waar de gore afvalhopen op alle mogelijke plaatsen liggen en het water meestal zwart is, nogal groot. Voor de Indiers moet het zijn alsof ze op de maan aankomen. Zouden ze het wel aantrekkelijk vinden? En komt het afval uit de zoo gewoon op die gore afvalhopen terecht.

En als je bij een busstop Robbert heet en koekjes wilt kopen en wacht tot de verkoopster je aankijkt omdat je aan de beurt bent, dan kun je heeeeeeeel lang wachten. Van links en rechts gooit iedereen geld neer en zegt wat hij moet hebben. Na een stuk of 10 voorschieters tijd voor wat voorzichtig Indiaas gedrag. Een hele drempel over. Bij de ticket-counter van de trein hebben ze gelukkig nummertjes.

En mogen we in de tourist-office onze namen in het visitor's book schrijven. Vandaag waren wij de enigen. Gisteren was er ook een klant en de dag daarvoor ook 1. Nou, ze weet ook niet zoveel. Maar wat moet zo'n baan toch verschrikkelijk zijn. Niks te doen en niks weten. Nou ja, we zullen wel heel gekke vragen stellen. Wij bedanken haar natuurlijk heel hartelijk voor de geweldige service, wat klopt want ze doet heel erg haar best.

En hebben we Robbert zijn verjaardag gevierd met dus die film, een heel duur ijsje van Baskin Robbins en een etentje op een terrasje boven het water in de avondbries. Daar namen we ook een glaasje witte Indiase wijn terwijl de brommertjes onder ons door zoefden.

En hebben we ons zakmes laten slijpen voor 10 roepee en blijven we onverminderd populair om samen met mensen op de foto te gaan.
Grappig is dat je naar Indiase bedragen gaat leven. Het glas wijn is 250 roepee. Echt duur. Daar betalen we normaal avondeten voor 2 personen met drinken van of 8 uur met de bus. En de stadsbus die is maar 6 roepee. Er zijn mensen die maar 200 roepee per dag verdienen. Maar ga je rekenen dan blijkt het 3 euro. Dus de verjaardagskosten blijven toch nog binnen de perken. En eigenlijk best een lekker wijntje zonder hoofdpijn achteraf.

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is en tot gauw,

Robbert en Henriette