Van Ooty naar Mysore

Hallo allemaal,

Misschien al wel ooit duidelijk geworden uit onze verhalen maar in India weet je niks ooit helemaal zeker. Wij zaten in Sultan Battery in een hotel langs de main road. Kamer prima, man achter de balie heel behulpzaam maar al dat verkeer. Dus na 2 nachten toeterende bussen in een achteraf-straatje nog een hotel gevonden. Olivia Residency. Verkeer, heerlijk rustig. Bed niet te hard, ok. Er kan niks mis gaan. Volgende ochtend om 5.30 uur eerst nog wel de moskee maar only 2 minutes, zei de baliemeneer. Klopt, maar hij vertelde er niet bij dat hij een hele harde stem had, continu praatte, startte om 5.32 uur en dat die stem met gemak door alle kieren heen ging. En dat boven ons een sportsgym zat die om 6.00 uur startte en diezelfde man dan op de maat van de muziek van Boney M's Rivers of Babylon zijn sporters aanspoorde. En ook op Kivula island is niks zeker. A tranquil spot, ideal for birdwatchers stond in een folder. 4 kilometer lang was het eiland en vol trails, in ieder geval maakten wij dat er uit op. De rivier de Kabini ging er aan beide kanten langs. Dat klonk goed, dat kon niet mislukken. Indiase mensen houden van massaliteit en gaan dus met zijn allen naar uitzichtpunten of zitten in toy trains te gillen. Maar wandelen en vogels kijken, dat natuurlijk niet. Wij lekker vroeg om 7.00 uur gestart. Om kwart voor negen al afgezet op de afslag. Nog 3 kilometer lopen. Prachtig in de ochtendkoelte. Zou het gevaarlijk zijn vanwege olifanten? Wel heel mooi. Wat bijeneters, een paar wielewalen, een knaloranje minivetmannetje en zijn knalgele vrouwtje. Ah, de afslag naar het pontje. 1 heel klein restaurantje. He, daar is die aardige jongen van die brommer die ons net voorbij ging. Dat zal de zoon zijn. Verder niemand natuurlijk. Wij dan maar een koffietje anders is het helemaal zo sneu. Verder naar het pontje, beetje entree betalen. Aan de overkant op het eiland was het idyllisch. Vogelgefluit, licht door de bomen, prachtig. He, toch nog 2 mensen. O, nog 4. He, een groep van 8, o, het worden er wel steeds meer. We blijven hier maar even op het leuke bankje zitten, dan laten we ze even langs. Het blijft maar doorgaan. Nou, dan lopen we toch door en nemen een andere trail. Na 500 meter stopt de trail bij een stroompje, is er helemaal geen andere trail en zitten er 100-en studenten gillend in het water te genieten van de natuur, de stilte en de vogels. Hoe konden we toch zo naief zijn. Buiten enkele grr-momenten lijdt ons humeur er gelukkig niet onder. Daarvoor gaan we naar India, alles is anders. En de mensen blijven vriendelijk, maar wat maken ze toch altijd veel herrie.

En dan eindelijk hebben we helemaal ons eigen plekje gevonden. Honey Valley, "Where Nature and Minds meet". Gelegen op 1250 m. omgeven door regenwoud en koffieplantages. Nog mooier dan we in ons boekje gelezen hebben. Overal mijlenver van verwijderd. De enige auto die we horen is de jeep waarmee ze gasten van de, zeg maar, grote weg naar boven brengen en waarmee de plantagewerkers naar de velden vervoerd worden. We zijn hier gekomen na een hele dag bussen over kleine weggetjes, 130 km. in 8 u. Genoeg tijd om alles goed te bekijken. Honey Valley was een van de grootste honingproducenten in India tot ook hier de bijen massaal het loodje legden. Sindsdien hebben Suresh en Susheela gastenverblijven maar de ecologische productie van koffie, peper en cardamon is nog steeds belangrijk. De hele dag horen we het geluid van het omscheppen van de koffiebonen die hier overal liggen te drogen. We zitten dus op een werkende boerderij waar we zomaar overal vrij mogen rondlopen. En dat niet alleen, we worden overal begeleid door de estate-honden. Vandaag hebben we een urenlange wandeling gemaakt in het gezelschap van Blacky I, Brownie en Blacky II. Ze lopen je op die smalle paadjes wel de hele tijd voor je voeten maar het zijn heel lieve honden. Tijdens rustmomenten komen ze zowat boven op je liggen. Alleen Blacky I houden we een beetje op afstand want die houdt ervan om door koeienmest te rollen. Zij ziet eruit als een hond maar ruikt naar koe. Gezellig, veel vogels, veel wandelen en gesprekjes met andere gasten. Kortom een oase van rust en groen en nog heel betaalbaar ook.

En verder is bussen in India een aanrader. Er zit geen glas in de ramen zodat er altijd een lekker windje waait. Als hij rijdt tenminste. Op sommige drukke tijden of drukke trajecten, moet je al op tijd in de bus zitten, wil je een stoel hebben. Dan is 3 kwartier in de brandende zon wachten best lang.
En zijn wij naar de bioscoop geweest naar een film in het Malayalam over cricket. Nou verstaan wij geen woord Malayalam en weten we ook bijna niks van cricket maar het was een leuke ervaring. Het publiek doet actief mee: ze klappen, fluiten,joelen of brommen instemmend. Alle grapjes in de film ontgaan ons natuurlijk maar het verhaal konden we wel in grote lijnen volgen.

En hebben we inmiddels al honderden keren de vraag gekregen: what is your name? En daarop volgend de vraag: where are you from? Wij zeggen dan the Netherlands. En dan verwacht je natuurlijk een vraag over waar dat dan is maar die komt bijna nooit. Ze hebben geen idee, heel soms is duidelijk voor hen dat dat ergens in Europe is. Gisteren kregen we nog een vraag van een gestudeerde vogelaar, Are there any polar bears in your country? Zoveel weten ze dus ongeveer.

En hebben we in Honey Valley met eigen ogen de Arabica en Robusta koffie kunnen zien. Dan weten we voortaan wat we drinken.

En blaft Blacky 1 naar iedere local die we tegenkomen. Een beetje beschamend speciaal als het een oud mannetje is die naar ons kijkt of de kust wel veilig is. Tja, weten wij veel, wij hebben hier ook niet om gevraagd. En Blacky 1 is zo avontuurlijk en speels ingesteld dat ze elk erf waar we langskomen induikt. En dan breekt de hel los want daar zitten dus weer 4 of 5 hondjes die niemand op hun erf accepteren. Wij doen net of we er niets mee te maken hebben of zeggen, kom hier, stomme stink-blacky maar dat helpt allemaal niks. Blacky 1 houdt ervan om met haar leven te spelen en vindt gewone, rustige wandelingen met alleen wat vogelgeluidjes een tikje te saai. Een echt Indiaas hondje.

En hebben we onze tweede race gehad. Deze keer om de bus te halen die net vertrokken was. In een rotvaart bumpen we over het ongelijke wegdek. Onze chauffeur vraagt aan iedere man die langs de kant van de weg z,t hoeveel minuten geleden de bus gepasseerd is. Als we stofwolkjes zien, weten we dat de bus dichtbij moet zijn. Hij stopt keurig op het getoeter van onze chauffeur en ja, wij hebben de bus gehaald.

En zijn de dhotis (wikkelrokken) voor mannen bijna uit het straatbeeld verdwenen. In Kerala en Tamil Nadu was dat de algemene mannendracht. In Karnataka dragen de meeste mannen broeken. De snorren zijn gebleven.

En dragen de meeste vrouwen en meisjes (99% ) overal waar we geweest zijn in het zuiden mooie, kleurige sari's te koop in sari-winkels die 90% van het winkelaanbod vormen.

En komt er zomaar een 10 cm.-lange 1000-poot uit de afvoer van de wastafel gekropen als ik mijn tanden sta te poetsen.

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette