Van Madurai naar Ooty

Hallo allemaal,

Even voor alle oplettende lezers. Eigenlijk hadden we dit gisteren willen plaatsen dus vandaag is inmiddels al de 31e januari, maar goed.

Net in het ochtendzonnetje op een muurtje voor onze kamer een kopje eigengemaakte thee gedronken. Gemaakt met onze meegebrachte, onvolprezen dompelaar. Door Henriette gewenst, door Robbert uiteindelijk zeer gewaardeerd. Onderdehand een felicitatie-sms gestuurd naar Marijn. 35 al. Dat zonnetje is trouwens hard nodig want het is winter en we zitten hier op 2100 meter in Ooty. 's Nachts koelt het af naar 8 graden, overdag wordt het ongeveer 20 onder een strakblauwe hemel. Lekker wandelweer zou je zeggen. Bij de Forestry Department daarom gisteren geinformeerd naar mooie wandelplekken. Tussen de bureaus en stapels mappen vol papieren vinden we wat mannen met snorren. No, no, alle bossen zijn verboden terrein. Tresspassing is an offence. Na een verbaasd why, zeggen ze dat dit is vanwege een man-eating tiger die al 3 mensen heeft gedood en enkele koeien. Enkele dagen geleden geschoten maar tot nader order is alles verboden. Dus Marijntje, oma kan er niks aan doen dat ze geen tijger gaat zien. We kunnen wel naar een mooie plek 28 kilometer verderop en daar gaat een government vehicle het bos in voor een rit van 2 1/2 uur. Klinkt interessant. Vandaag eens kijken hoe we daar dan kunnen komen.

Even terug naar de tempels van Madurai en omstreken toen de wereld nog heet was en we onder of zonder een lakentje en een fan sliepen in plaats van onder 4 dekens. Via enorme toegangspoorten vol ornamenten komen we het tempelterrein binnen. We hebben onze schoenen afgegeven en lopen blootsvoets verder. Een tweede poort door en we komen in donkere ruimtes met duizend jaar oude pilaren. Het lijkt wel een stad. En het is druk. Overal vlammetjes van brandende olie. Beelden van steen en brons en goudkleurige. Brahmaanse priesters die in kleine, donkere hokjes puja's uitvoeren. Mensen die net als boedhisten languit voor hun zelf uitgekozen godheid op de stenen vloer liggen, hun handen tegen elkaar uitgestrekt boven hun hoofd. Soms zijn er heel oude vloerstenen die aangeven hoe en waar je moet gaan liggen. Ook zijn er stalletjes waar je bloemenslingers kunt kopen of kleine godenbeeldjes. En dus al die mensen. Sommigen komen in groepen, misschien wel uit dorpen ver weg en beginnen opeens te zingen of zeggen gebeden op. Dat galmt dan door die eeuwenoude, donkere gangen. Twee delen zijn verboden terrein voor ons. Het heilige deel voor Shiva waar recht tegenover de ingang zijn rijdier, Nandi, de stier ligt en het heilige deel voor zijn vrouw, Parvati, die deze keer echter Meenakshi heet. Vooral zij is populair. Enorme wachtrijen schuifelen langzaam vooruit om dan binnenin een glimp op te vangen van Meenakshi. Darshan heet dat, het zien van de godheid maar ook het zien van het ware, of zoiets. Wij doen ons best maar komen niet verder dan het lezen van wat verhaaltjes. De diepere betekenis ontgaat ons vaak maar misschien geldt dat ook voor de meeste hindoe's om ons heen. In ieder geval is het duidelijk dat velen geraakt worden. Mooi om te zien. En in een soortgelijke tempel in Thanjavur mogen wij wel in het heiligste der heiligen binnen. Een man zingt daar een prachtig lied. Hij blijkt een pianospeler te zijn, net in Duitsland geweest voor wat opnames en dit lied heeft hij zelf gecomponeerd. Hij vertelt ons dat we voorbij de verhalen moeten gaan, op weg naar de kern. En dan krijgen we een stip op ons hoofd van de priester en hij zegt:"God bless you".

Toen vanuit de hete vlakte naar de koele bergen. Voor het smalspoortreinritje van Mettupalayam naar Coonoor staan we op een "waitinglist". Geen idee wat dat precies voorstelt want de stationmensen zijn ervan overtuigd dat het wel goed komt. Het moet een spectaculaire tocht zijn de bergen in waarbij we van 300 m. klimmen naar 1800 m. nog wat. We kunnen op het station blijven slapen in de retiringroom. Dat lijkt de stationmanager ook wel een goed plan want we moeten morgen om 5.00 u in de wachtrij. De kamers zijn in 2010 gerenoveerd en zien er eigenlijk niet gek uit. Het is een grote kamer met een aparte douche en toiletruimte, warm water en een fan. Nee, het onderlaken is niet hagelwit en er zijn geen handdoeken en kussenslopen. Je kunt ook niet alles hebben voor Rp 360 (4,50 euro). En als extra bonus: het is er stil. Na de laatste trein van 20.15 u. is er niemand meer. Als we om 5.00 u. naar beneden gaan staan er al zeker 20 mensen in de wachtrij. Na een uur worden de "waitinglisters" uit de rij gehaald en mogen wij een wagon in van de wachtende trein. Na ons mag iedereen die nog staat te wachten, instappen. Mensen die wel een kaartje hebben komen pas als de trein bijna gaat vertrekken. De trein is dan nog niet vol. Als we om 7.10 u. vertrekken, hebben we al 2 u. wachten achter de rug. Geen idee wat de logische verklaring is om het zo te doen. Tot Coonoor is het 27 km. en we doen er precies 3 u. over. De spectactulaire uitzichten vallen een beetje tegen want na een half uur hangt er een mist die zo dik is dat je amper 20 m. zicht hebt. In ons stukje van de coupe is het heel gezellig. Er zit een groepje jongens die op vakantie zijn en die ondanks de mist de hele tijd uit het raam hangen om alles te fotograferen. Ze zitten dan ongeveer op schoot bij een stevige Duitser die toch al niet zoveel ruimte heeft. Als we door een tunnel rijden, begint de hele coupe te schreeuwen en te fluiten. Precies zoals Marijn en Billie deden (doen) als ze door een "wa-wa" rijden. Het is alles bij elkaar een jolige gebeurtenis. Alleen Siegfried heeft het wel een beetje gehad met het enthousiasme van de jongens. "I don't mind body-contact, but this is a little too much."

En vanuit ons hotel in Coonoor horen we de weeige Hindoeliedjes, de gebeden uit de moskee en de Andre-Hazes-meezingers van de christelijke gemeentes. En allemaal even hard en allemaal urenlang. En wij maar vinden dat geloof een prive-aangelegenheid is.

En snorren zijn een verhaal apart. Van de volwassen mannen hier in Zuid-India heeft 99 % een snor. Dat is kennelijk iets wat je mannelijkheid ondersteunt? vergroot? Wij vinden het Koot-en-Bie-gehalte van de meeste snorren tamelijk hoog en kunnen eigenlijk niet meer op een gewone manier naar een snor kijken.

En kent iemand het verhaal van de tong van de heilige Anthonius van Padua? Na 700 jaar zag die er nog steeds fris en welgevormd uit omdat hij er tijdens zijn leven zoveel goede dingen mee had verkondigd. Wij blijven leren.

En Amerikanen die in hun film vloeken krijgen we niet te horen. Opeens horen we dan even niks alsof de verbinding verbroken is. En het is hier wel erg anti-roken vanuit de government. Tijdens een film uit de jaren zestig over Lord MountBatten zijn er twee rokende mensen te zien. De film stopt en in beeld verschijnt de tekst: "The actors depicted in this film do not in any way endorse or support the smoking of cigarettes." Die tekst blijft boven de ondertiteling staan zolang het roken duurt. Een beetje krankjorem. De acteurs zijn waarschijnlijk al overleden en hebben deze tekst waarschijnlijk uit de hemel doorgeseind.

We ontmoeten veel interessante India-gangers. Een bijzonder exemplaar is Gisela, een Duitse die al 50 jaar in Parijs woont. Een kleurrijk persoon zowel qua uiterlijk (rode haren, paarse bril, Indiase bloeses) als qua karakter. Zogauw ze ons ziet, overstelpt ze ons met goede tips. But Bentley's hotel is not in your guidebook. I don't understand, very important. Alles wat ze leuk vindt is very important. Ze weet precies waar in welke stad ze lekker bruin brood kan vinden. Het is wel een soort eenrichtingsverkeer want als wij iets zeggen, reageert ze er niet op. Ze is zeer direct. Als ze ergens gegeten heeft:"The food was not good. Can I have some paper to wrap it in for a hungry dog?" Wij vinden het wel een bikkel. Op je 75/80 nog in je eentje door India reizen!

En Robbert heeft gisteren 1000 roepee gewonnen met een weddenschap. Madikeri ligt in Karnataka (Robbert), Madikeri ligt in Kerala (meisje achter de balie). Wel, niet etc. Het lag natuurlijk in Karnataka. Het meisje werd helemaal zenuwachtig en begon wat te giechelen. Zo'n 12 euro. Ze moet daar misschien dagen voor werken. Vooruit, hand over het hart en kwijtgescholden.

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette