Van Cochin naar Madurai

Hallo allemaal,

Vanuit Cochin zijn we met de bus naar Kottayam gegaan. Ongeveer 2 uur met de bus naar de backwaters van Kerala. Dat is een stelsel van waterwegen, te vergelijken met Giethoorn. Er gaan daar allerlei semi-rustiek uitgevoerde houseboats, een soort drijvende hotels, de grote trekpleister van Kerala. Maar er gaat ook een gewone openbaar-vervoer-ferry. Dat zagen wij meer zitten. Uit besparingsoogpunt maar ook om het tochtje met gewone Indiase mensen te maken. Volgens onze informatie gaat de eerste boot om 9.30 u. dus staan wij om 9.00 u. op een heel rustig plekje aan een gedeeltelijk met waterhyacinten dichtgegroeid kanaaltje. Nou, de boot van 9.30 u. komt niet, als we het goed begrijpen is die in de revisie . Misschien dan die van 11.00 u. of anders toch zeker die van 13.00 u. of anders mischien morgen. Wij zetten ons in de schaduw neer en genieten van wat er om ons heen gebeurt. De kinderen gaan naar school, de vrouwen doen de vaat of de was op de trapjes, mannen gaan met een stukje zeep kopje onder. Tussendoor zien we een paar ijsvogeltjes en reigers vissen en redden we een vleermuis die bijna in stukken wordt gehakt door een paar kraaien en drinken we een tea masala in het enige winkeltje. Idylle alom. Om half 1 komt er inderdaad een boot die om ons onduidelijke reden pas om 2 uur vertrekt. Het eerste gedeelte door het kanaal is heel mooi. Eerst door het dorp, dan door de rijstvelden en dan mondt het kanaal uit in een soort smal meertje. Op alle boomtoppen zitten vissende reigers en we zien sterns, zwaluwen en vele soorten aalscholvers. En dan komen we uit op weer een groter meer en zien we de eerste houseboten. Na een uur hebben we er al honderden gezien en zijn we nog blijer dat we die optie niet genomen hebben. Die idyllische houseboten zijn massatoerisme geworden. Terug gaan we met de bus. Weer een mooie route met kleine dorpjes en rijstvelden en gelukkig geen houseboten meer. En het leuke is, die 5 uur wachten waren eigenlijk het mooiste onderdeel.

Vanuit Kottayam zijn we in een klein guesthouse in Kumily verzeild, dicht bij NP Periyar waar zelfs nog tijgers vookomen. De eerste ochtend hebben we een poging gedaan om op de eerste boot te komen. Een bijzondere ervaring. Alle Indiers willen n.l. ook met die boten mee en dat zijn er weer heel veel. Wij hadden afgesproken met een auto-riksja-rijder om 5.45 u voor ons guesthouse. Want hoewel de eerste boot pas om 7.30 u. vertrekt, hadden we die tijd echt nodig. Waarvoor dan wel? Nou eerst naar de gate om een entreekaartje voor het park te kopen. Onze man is een ervaringsdeskundige, dus hij manoeuvreert zijn tuk-tuk langs alle al geparkeerde auto's tot vlakbij de gate. We hebben dus een goede uitgangspositie als het hek opengaat. Want op dat moment racen er zeker 50 auto's, riksja's en brommers om het hardst naar de boat-landing want wie eerst komt....De riksja's nemen de koppositie in en laten geen auto passeren. Onze chauffeur slooft zich nog extra uit door af en toe in te halen via de berm. Zijn we zomaar terecht gekomen in een actiefilm. 400 m. voor de boat-landing staat er een hek en het is de bedoeling dat het laatste stuk gerend wordt, wil je zeker zijn van een kaartje. Nou wij winnen met gemak van al die a-sportieve, vaak iets te dikke Indiers. Robbert zet zelfs een goede tijd neer en finisht als 3e. En ja, we mogen op de boot en het wordt zelfs een heel mooi boottochtje met olifanten, buffels, sambars (soort hert), wilde zwijnen en heel veel watervogels. En zulke ervaringen worden ons gewoon in de schoot geworpen.
En omdat het park zo mooi en rustig is (buiten de boottocht, dan) schrijven we nog in op een dag bamboo-rafting. Dit blijkt eigenlijk een lange wandeling en een heel klein beetje raften. Gelukkig maar want op het water schijnt de zon onbarmhartig. We zijn met 9 betalende blanken, 1 man met geweer, 3 peddelaars, 1 gids en 1 wild-spotter. We zien op 100 meter afstand 3 vrouwtjes met 2 kleinere olifantjes. Opeens komt er een groot mannetje uit het bos. Nou wordt iedereen zenuwachtig. We maken de afstand groter en zien dat de vrouwtjes niet gediend zijn van herenbezoek. Op een drafje gaan ze ervandoor, over de plek waar we 5 minuten geleden nog liepen.
Nog rustiger is de self guided trail want niemand wandelt hier. Nou is een self guided trail niet zomaar iets in het Nationale Park van Periyar. Eerst een kaartje kopen. Dan naar het Rajiv Gandhi Complex. Even wachten op een mevrouw. Namen en adres invullen en handtekening zetten. En dan gaan. Mooi. Sambar hertje gezien, Nilghiri langoer met lange zwarte staarten en een enorme eekhoorn. Met staart wel een meter. En krabsporen van de tijger. Ze zullen toch wel weten wat ze doen met die self guided trail?

En blijft het erg fijn om te zien hoe de honden, koeien, vogeltjes en wat er nog meer beweegt, met respect behandeld worden. Daarom even ter illustratie in dit verder nogal chaotisch aandoende maar tegelijkertijd zeer bureaucratische land een vertaald krantenartikel. "Twee mannen uit Karnataka werden van de weg gehaald omdat ze 4 buffels in een jeep vervoerden, daarbij de dieren bloot stellend aan pijn en lijden. Een plaatselijkje bewoner had een klacht ingediend en daarop had de politie handelend opgetreden. Ze hadden niet de juiste papieren en de zaak is geregistreerd onder de Prevention of Cruelty Act en onder de Motor Vehicle Act." Kijk, zo hoort dat, oppakken die hap.

En ook in de internationale politiek is India meestal van de zachte weg ondanks pittige buren als Pakistan en China. Want wat zegt de woordvoerder van het leger wanneer voor de zoveelste keer Chinezen in Ladakh de grens zijn overgestoken. Nog 1 keer en we bombarderen ze of zoiets. Nee hoor, hij zei, " It's nothing alarming and is in keeping with the tradition of Chinese troop movement in the area". Zo voorkom je dus oorlog, keurig.

En verder kwam hier net voor het donker worden een oneindige sliert flying foxes over. Als donkere schimmen. Tot 2000 geteld toen gestopt maar het ging daarna nog heel lang door. Misschien wel 10.000 vleermuizen in 20 minuten. Magisch.

En bleek in de plaatselijke pizzatent homemade en freshly made een eufemisme voor heel erg langzaam. De, zeg maar, ober kwam vaak uit de keuken met niks en heel soms met iets. Hij keek dan wat rond, rommelde wat en ging weer snel terug de keuken in. Het was een geweldige happening. In de 15e minuut van Newcastle tegen Manchester City kwamen we binnen, in de 65e minuut kwam de(heerlijke) salade, net voor de de blessure van Samr Nasri de pizza. Wel genoten hoor.

En hebben we net twee verse kokosnoten leeggedronken. Leuk voor als je dorst hebt en erg exotisch en we zaten lekker op de stoffige stoep naast het oude mannetje met zijn karretje en een bult kokosnoten, maar lekker... En als toetje hakt hij de kokosnoot open en schraapt nog wat drilpudding uit het binnenste wat je met een stuk kokosnotenbuitenkant mag oplepelen. Mwaah.

En kwam de tempelolifant nog langs gelopen. En hebben sommige koeien beschilderde horens. En liggen sommige geiten elke dag op hetzelfde stoepje. En voorspellen papegaaitjes hier de toekomst.

En moet ons liftmannetje van het hotel wanneer het metalen rooster open moet met een soort liniaaltje een beetje prutsen in een gleufje en dan, plong, kunnen we er weer uit. Henriette heeft al een touw gekocht om bij brand als twee James Bonds via het golfplaten dak anderhalve meter lager te gaan, eraf, over het platte dakje en dan hopen we dat de bodem niet al te ver is.

En aten we gisteren ergens waar er niet eens meer bestek bijzat. Dus moesten we wel met de handen. Henriette houdt wel van lekker kleffen, Robbert doet zijn best. Wel heerlijk, topkwaliteit. En druk.En hoe snel alles op tafel komt hier, superefficient, de Indiase keukens. Geserveerd op een bananenblad. Paneer (soort kaas, gebakken deze keer) garam masala (gekruid) en aloo (aardappel) fry en twee butter roti's en een koffietje na dus hier met suiker en melk in een metalen bekertje met kommetje eronder en interessant koffiebadje wat, geloven we, de bedoeling was. De 185 roepee wilden we afronden naar 200 maar dat mocht niet. gewoon geld terug.

Vorige keer kregen we de foto's niet geplaatst. We proberen het nog eens.

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette