Van Mumbai naar cochin

Hallo allemaal,

Mumbai was weer een echte Indiase ervaring. Het lijkt in sommige opzichten een bijenkorf. Alles krioelt door elkaar heen op een manier die voor een buitenstaander onlogisch lijkt maar net als bijen weten ze precies wat ze doen en waarheen ze zich bewegen. Dan het geluid als een doorgaande begeleidende dreun waar het geclaxoneer de harde melodie vormt. En altijd veel te vroeg en altijd veel te laat. In het eerste hotel zaten we onwetend pal boven een cafe. We verdachten er eerst de buren van dat ze de TV erg hard hadden staan maar op de gallerij was bijna niets te horen. Onze kamer was zo gebouwd dat wij als enigen maximaal van de muziek konden genieten. Om 1.30 u. waren wij wel uitgenoten en zijn we naar een andere kamer verhuisd. Bij de geuren begint de vergelijking met de bijenkorf mank te gaan. Die zijn op somige plaatsen overweldigend: heerlijke curry's en misselijk makende vis- en rioolgeuren. En kleurrijk natuurlijk. Al die in schitterende sari's geklede vrouwen, de bont-geverfde vrachtauto's, de reclames. En rommelig natuurlijk. Afval hoort op straat en electriciens zijn ware kunstenaars in het fabriceren van trossen aansluitingen.

Na een lange treinreis zitten we in Cochin in de zuidelijke staat Kerala en zitten op oud-hollands terrein. Rond 1500 kwam hier Vasco de Gama aan en de Portugezen starten hier een kolonie. Cochin was de tussenplaats tussen China en het westen. In onze onvolprezen footprintguide staat dat Nicola Conti in de middeleeuwen schreef dat " als China de plaats was om geld te verdienen, dan was Cochin de plaats om het uit te geven." Ik weet niet of hij het zo bedoelde maar zonet hebben we na dagen heerlijke curry's nu eens een pizza voor de driedubbele prijs gegeten. Wel hele lekkere, van genoten.

Bijzonder in Cochin zijn de oude warenhuizen uit de 15e en 16e eeuw vol rijst, dahl, specerijen en olieen. Of de vele ferries die flink gevuld naar alle verschillende eilanden en landtongen varen. En de grote zeeschepen die hier tussendoor varen op weg naar de lospunten aan de wal. En al die kleine en grote zilverreigertjes en brahmaanse wouwen die hier boven onze hoofden vliegen en zitten. En warm. Heel sfeervol. Een topattractie zijn de chinese vissersnetten. Door de handel met China zijn die in de 14e eeuw hier terecht gekomen en worden nog altijd gebruikt. Het zijn enorme constructies die vanaf het land via een hefboom en gewichten het water in worden gelaten. Dan weer opgehaald en wat erin zit wordt direct aan de wal verkocht. Gisteren waren we net voor zonsondergang bij de netten. In de buurt bleek de plaatselijke visafslag te zijn. Bij wat bankjes en een oude weegschaal kwamen de vissersbootjes op het strand. Vooral de grote marlijnen trokken veel bekijks en werden via opbod verkocht. De vissers die het meeste werk doen en op zee slapen om op de aan hen bekende plaatsen deze gevaarlijke vis te vangen, krijgen natuurlijk bijna niets. Net als de dragers van de vissen of de ijsbrengers. En degene die niets hoeven te doen behalve een beetje wijzen en wat opschrijven en tussenpersoon zijn tussen visser en koper, krijgen meer. En zij die helemaal niets doen behalve wat foto's maken krijgen nog meer. Rare wereld toch.

We slapen trouwens bij een christelijke familie. Hij zingt in de kerk, zij preekt, hun zoon speelt devotional songs en de password voor internet is I love God (in kleine letters). Naast ons heet de guesthouse Christville, in dit gedeelte zijn christenen in de meerderheid. Maar verder wonen hier vlak bij elkaar moslims, hindu's, jains en nog enkele joden. Een mooie mix. Onze gastheer heet Thomas en is enorm aardig en voorziet ons tijdens het ontbijt van allerlei mooie verhalen over geschiedenis en dagelijks leven van Cochin. Wel nogal eenrichtingsverkeer, als wij zijn verhalen proberen af te zetten tegen onze Nederlandse lijkt dat niet erg aan te komen. Maar goed, zo weten we dat je beter een pension met 4 kamers kunt hebben met een toeristenseizoen van slechts 3 maanden dan zijn baan bij een grote levensverzekeringsmaatschappij. Reken maar mee. 1 aardige kamer in een leuk pension met tuin kost met Kerala-style ontbijt 1300 rupeeh (16 euro) voor 2 personen. 3 maanden zeg maar halve bezetting is dan 90 maal 2 maal 1300 is 234.000 rupeeh. Zijn vrouw verdiend als lerares op een non-government school (is 5 tot 10 keer minder betaald) zo'n 10.000 tot 15.000 per maand dus maximaal 180.000 rupeeh. Dus kamer verhuren is geen slecht idee.

En even verder op die prijzen, een verpleegkundige in een gewoon ziekenhuis verdient ongeveer 3000 rupeeh per maand. En dan hebben we het nog niet over nachtportiers, sjouwers, vegers, langs-de-kant-eierbakkers en fietsriksja's. Geen wonder dat alles hier zo goedkoop is, de meesten krijgen gewoon niets betaald. Een retourtje met de suburban train (prima trein) 10 cent, een echt heerlijke maaltijd voor 2 in een middenklasse Indiaas restaurant met drankjes 2 euro 50, entree goed museum in Cochin met 500 jaar oude geschilderde muurpanelen 6 cent p.p.!, overtocht ferry (20 minuten) 5 cent p.p. Schakel je over op het westen zoals pizza dan is het opeens 7 euro (voor 2) of in Mumbai de musea 3 euro 50 voor buitenlanders of anderhalf uur taxi van vliegveld naar hotel is 7 euro 50. Dat laatste is voor ons niks maar is alweer 6 dagen werken voor die verpleegkundige. Die neemt dus de hotseknots-bus.

En verder staan hier in de kranten pagina's vol Dubai-baan-advertenties. Daar verdien je 10 keer zoveel als goed opgeleide Indier.

En had voor ons de hernaming van het Prince of Wales museum in het Chatrapathi Shivaji museum of het Victoria en Albert museum in het Bhau Daji Lad museum niet gehoeven.

En verder genieten we van de gesprekjes met allerlei mensen zoals de koopman in erwten en bonen die met een scherp mes, voorzien van een geultje, uit allerlei zakken wat boontjes voor ons haalt om het verschil te laten zien en proeven. En met de 89-jarige Anglo-Indiase Frances die na 70 jaar Engeland hier in Cochin het verpleeghuis ontloopt door bij een neef te gaan wonen.

En verder zijn wij erg gecharmeerd van de Indiase hoofdbewegingen. Net als bij knik-engeltjes in de kerk. Hun hoofd lijkt te dansen op hun hals. Mijn pogingen tot imitatie overtuigen Robbert niet.

En hebben we vanmorgen een relaxing morning-raga meegemaakt. Zang en tabla (trommeltje) als poging tot meditatie. Henriette gezakt, Robbert op punten door. Vanavond in hetzelfde theatertje naar Kathakali (traditional dance) voorafgegaan door een uur make-up.

En morgenochtend gaan we naar onze Thomas zijn kerk vooral vanwege de hopelijk mooie gezangen.

En moeten we toch eens echt naar de Dutch cemetery gaan.

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette