Kruger

Hallo allemaal,

Vanuit Pretoria komt deze Krugerspecial. Dus vanaf nu even terug in de tijd. In Kruger Nationaal Park (Numbi Gate) op 5,5 uur van Pretoria kwamen we aan met onze gehuurde Chevrolet Spark. Dit modelletje lijkt veel op die van andere Henriette in Veldhoven alleen zit het stuur en de versnellingspook aan de andere kant. Even wennen maar dan gaat het toch redelijk. We hebben ingespeeld op de zomerhitte en iets meer betaald voor airconditioning. Zeer verstandig maar zoals je later zult lezen minder nodig dan we eigenlijk hadden verwacht. Onze geboekte overnachtingen worden gecheckt, paspoorten en Wild Card. In orde. En we mogen door. Nergens mag je uit de auto vanwege de leeuwen, luipaarden, olifanten, buffels en hyena's, de gevaarlijkste jongens van het park. Wat zullen we zien?

Na 100 meter onze eerste impala, vlak langs de weg. Prachtige beesten. Gracieus, mooie ogen, ze zullen onze lievelingetjes worden hoewel we ze het vaakst zien. 100.000 in het hele Kruger. We zien mannetjes alleen, groepjes mannetjes van 5 of 6 beesten en moeders met enkele mannetjes en veel kleintjes. De kleintjes zien we later in een soort oefenklasjes rondjes rennen met enkele begeleidsters. Ze springen enorm hoog, maken gekke bewegingen in de lucht en draaien dan om en rennen andersom een rondje. Indrukwekkend. Nodig ook met jachtluipaarden, leeuwen en luipaarden in het park.

Na enkele kilometers staan er een paar auto's stil bij een boom. Wij ook maar stoppen. Er wordt gezegd, luipaard. We kijken in de acacia en daar hangt een staart en wat poten. Opeens komt er wat beweging. We zien een kopje en heldere, woeste, gele kattenogen. De grote poes komt in beweging, gaat naar een andere tak, kijkt nog wat en springt dan halverwege de stam, kijkt weer wat en springt dan in het lange gras. Weg. Wauw! Wat gewoon lijkt, is het blijkbaar niet want de komende 7 dagen zullen we geen luipaard meer zien alhoewel we wel elke grote boom afkijken op staarten en hangende pootjes.

Olifanten zien we wel verschillende keren. Bijna elke dag. Soms groepjes met een matriarch aan het hoofd en wat kleintjes, soms wat jonge mannetjes in een klein groepje van 3 of 4 en soms een alleen reizende stier. Die zijn pas echt groot. Na enkele ontmoetingen vragen we ons af of we er wel op kunnen vertrouwen dat zo'n mannetje niet opeens op de auto gaat zitten. Sommige mensen rijden met hun gehuurde mini-hyundai recht op die olifanten af. Ze beginnen dan al wat te flapperen met hun oren. Dat lijkt ons geen goed plan maar wat dan wel te doen. Als je bij elke olifant rechtsomkeert maakt kom je niet ver. Zuid- Afrikanen zeggen, give them space. Maak duidelijk dat je niets dan goeds in de zin hebt door op afstand te blijven. Mochten ze toch geirriteerd raken dan zie je dat wel aan hun gedrag en dan is het tijd om de auto in zijn achteruit te zetten. In principe doen ze dan niets. Doen ze toch wat dan raden ze van de parkdienst aan de motor af te zetten en geen geluid te maken. Dat moet goed gaan. Gelukkig komt het nooit zover en genieten we van die prachtige beesten die heeeel veel gras eten en wat blaadjes, modderbaden nemen, water drinken en over hun olifantspaadjes lopen en heel veel olifantenpoep laten vallen. Maar een beetje spannend blijft het wel want ze zijn soms echt dichtbij.

Onze leeuwenwaarneming blijft beperkt tot 1 mannetje dat ver weg ligt te slapen. Opeens rekt hij zich uit, gaapt, likt aan zijn poten en staat op. Langzaam schrijdt hij weg. De avond valt bijna, de jacht begint.

Zebra's zien we in groepen van 2 tot 10. Wat een tekening! Gnoe's vinden we wat duf maar de kleintjes zijn wel heel lief. Wrattenzwijntjes zijn schattig. Ze zien niet zo goed dus komen altijd eerst nog wat dichterbij. Zouden ze dat bij leeuwen ook doen? Als ze weglopen, gaat hun staartje de lucht in, grappig. Van de hertachtigen zien we kudu (groot), common duiker (klein), nyala (mooie strepen), steenbok (rood en klein), klipspringer (heeel klein), waterbuck (veel haar en bij water met een grappig ringetje rond zijn achterste) en bushbuck (hele mooie stipjes). En dan hebben we nog niet eens alle hertachtigen gezien. Niet normaal.

De hyena zien we ver weg wat achter de struiken wegrennen, de nijlpaarden liggen knorrend in het water te genieten, de ground squirrels rennen rond in de kampen, de scrubhare is een soort konijntje en zie je alleen om 5.00 uur 's ochtends, de waterbuffel is vaak in grote groepen te vinden en zijn net koeien met enorme hoorns, de witte neushoorn houdt ook van water en van de 2 apensoorten zien we vooral van de bavianengroepen veel. Langs de weg trekt regelmatig een groep voorbij die al etend op weg is naar ergens anders. Op 1 moment zien we ver weg enkele hyena's. De uitkijkers slaan alarm en alle bavianen houden op met eten en klimmen in struiken en bomen. Als de kust weer veilig is, gaan ze weer met hun ding verder: eten, spelen en elkaar een beetje pesten. Bij bavianen is altijd wat te zien.

We hebben tijdens ons verblijf in het Krugerpark de ergste regen meegemaakt sinds 2000. De regen viel met bakken uit de lucht, het leek wel alsof een kraan open werd gedraaid. Dat zorgde wel voor een aangename temperatuur maar ook voor geweldig veel overlast. Wegdekken die gedeeltelijk weggeslagen werden, wegen die afgezet werden omdat het water een meter boven het brugdek stond, veel ontwortelde bomen omdat het waterpeil plaatselijk wel tot 4 m. hoger stond dan normaal. Voor ons persoonlijk betekende het dat we niet meer op de secundaire wegen konden rijden en dat we een nacht buiten het kamp geslapen hebben. Dat kwam zo: tijdens een hoosbui ben ik (H) in het park uitgegleden op een gladde tegelvloer. Slippery when wet. Het was een harde val en de dienstdoende EHBO-er achtte het raadzaam om naar een dokter te gaan. Robbert was heel erg geschrokken want het wondje bloedde flink. De dokter had praktijk relatief dichtbij: 1 uur rijden net buiten de dichtsbijzijnde gate in Phalaborwa . Na 18.30 uur is het park verboden gebied voor toeristen dus een chauffeur escorteerde ons met een busje. Als hij stopte moesten wij ook stoppen, het kon weleens een olifant op de weg zijn. Louis wachtte ons op met zijn vrouw (allebei national park service) om voor ons uit in het pikdonker en de stromende regen naar een zeer capabele dokter in een prive-kliniek te rijden. Die heeft de wond gehecht en wilde dat wij met het oog op complicaties, een nacht in Phalaborwa bleven. 2 keer overgeven mocht maar meer niet. Dan moesten wij hem gelijk bellen. Maar het viel mee en toch nam de volgende ochtend de dokter het zekere voor het onzekere en wilde dat er X-rays gemaakt werden. De dokter zei bij het zien van de X-rays heel complimenteus: you have a nice thick skull. You were very lucky. Waar ik mijn ouders in gedachten nog even voor bedankt heb. Na de dokter opgelucht terug naar Letaba (ons restkamp) . Alleen dat ging niet. Vanwege de regen was de toegang gesloten. Ergens voorbij halverwege stroomde de rivier een meter hoger dan de brug. Zelfs de four-wheel-drives kwamen terugggereden. De enige mogelijkheid om terug te gaan naar Letaba en onze bagage was via de noordelijke gate. Dat was wel een flinke omweg (350 kilometer) maar beter dan nog een nacht afwachten en morgen misschien nog steeds niets kunnen. Via een overnachting in Shingwedzi (een stuk boven Letaba) zijn we uiteindelijk weer "thuis" gekomen. Dus niemand in Nederland hoeft ongerust te zijn, de dokter was het niet (meer) dus wij ook niet.

En verder zat er op een picknickplaats in Kruger een eenzame beheerder met polio. Wij waren de eersten die dag, de dag ervoor niemand. En hij zat daar maar op zijn stoeltje onder een afdak met drie blikjes fris in een enorme koelkast. Wat een vriendelijke man. Toch maar zo'n blikje gekocht. En zijn mobiele telefoon wat opgeladen op onze accu. Zijn huis stond achter het terrein. Daar woonde nog een eenzame man van een andere achteraf picknickplaats. Medelijden kwam als eerste bij ons op maar misschien hield hij van rust en was dit baantje met zijn handicap wel een schot in de roos.

En sliepen we in prachtige Afrikaanse hutjes. Ook de restaurants in koloniale stijl met vaak uitzicht op de rivier waren prachtig. Soms kwam een olifant door de rivier waden om bundels gras te eten terwijl wij een kopje thee dronken.

En hebben we aan 1 night drive meegedaan. Zelf moesten we links en rechts met spotlights schijnen. Zagen we ogen oplichten dan riepen we stop. Zo zagen we nog de little spotted genet, grazende hippo's, een krokodil op de weg die een slang probeerde te eten maar door ons gestoord werd en springhares en een dwarf mongoose. Zelf hadden we in het kamp al thick tailed bush babies gezien.

En hebben we een avondje met Perry uit Rotterdam wat gegeten. Hij kwam er al voor de 15e keer. Hij vloog naar Phalaborwa, huurde een auto, reed het park in en kwam er dan 4 weken later pas weer uit. Elke ochtend was hij om 4.30 uur de poort uit, vaak als eerste. De hele dag beesten zoeken en foto's maken. Mooie hobby voor een belastingman.

En kwamen er opeens 2 aardige mannen naar ons toe bij de auto, op een ideetje gebracht door de witte tulband van Henriette. Die dombo's zijn een makkelijke prooi. Hurry, you forgot something at the doctor's. Wij snel terug. Why are you back? Nou, die mannen.... Fast, go back, they are breaking into your car. Wij weer snel terug, gelukkig niets gebeurd. Misschien hoopten ze dat we door dat hurry onze auto niet goed zouden afsluiten of onze tas zouden laten liggen in de auto.

En zaten er in het X-ray-centrum
verschillende zwarte mensen. Ze werkten in de mijnen rond Phalaborwa. De baas stuurt hen regelmatig naar het centrum voor een check-up.

En was iedereen in de prive-kliniek wit. De secretaresse, de dokter, de patienten. Alleen de herdershond was kleurloos. Het had Nederland kunnen zijn want ze spraken allemaal Afrikaans, zelfs bij het telefoon opnemen dus ze verwachten ook helemaal niemand anders.

En zagen we bij onze omweg naar onze bagage buiten het park het meest Afrikaanse Zuid-Afrika tot nu toe. Ronde hutjes met rieten puntdaken en overal lopende mensen die over eindeloze wegen toch ergens heen gingen. Wat een verschil met de praktijk van onze aardige dokter.

En is de hoeveelheid personeel overal enorm. De meesten staan niets te doen want zoveel klanten zijn er ook weer niet. Het geeft wel aan hoe weinig personeel betaald krijgt. Kun je nou beter eerlijk betalen en dan minder personeel hebben en meer werkloosheid of doen zoals het nu gaat?

En zeggen de meeste werkgevers dat ze liever personeel uit Zimbabwe hebben. Beter opgeleid, beter in Engels, harder werkend. Het komt natuurlijk omdat de goed opgeleide Zimbabwanen geen werk in eigen land kunnen vinden en hier blij zijn dat ze iets hebben. Maar wat moeten de Zuid-Afrikanen uit de townships dan?

En schijnen die tonwshippers wel gratis huisvesting en een toelage te krijgen en grond in hun geboorteplaats. Zo worden ze natuurlijk wel heel afhankelijk en apathisch gemaakt. Maar aan de andere kant is er ook geen werk voor iedereen. En trekken ze dan allemaal naar de grote stad die dat niet aankan. Dus een goede opleiding is nodig maar het onderwijs gaat alleen maar achteruit in de achterafstreken, zegt men (blank) dus is het wel waar? En krijgen leraren en directeuren van scholen teveel geld zonder controle dus het aantal mercedesbezitters stijgt maar het aantal goed opgeleide kindjes niet. Maar er zullen toch ook wel oprecht werkende directeuren zijn, hopen we? En is het ANC bezig om de openbaarheidswetten die op bestuur betrekking hebben terug te draaien zodat corruptie nog moeilijker te bestrijden is (zegt men). En is er wel een Democratic Alliance partij die beter bestuurt en steeds meer stemmen trekt dus misschien het ANC wel dwingt tot verbetering. Of zullen de krachten binnen het ANC die witten willen wegwerken van hun land winnen en het land in chaos storten zoals in Zimbabwe? Een bijzonder land, Zuid Afrika, dat veel vragen oproept.

Morgen vertrekken we met de greyhound van Pretoria naar Bulawayo in Zimbabwe.

Zo, groetjes aan iedereen die ons lief is en Arjen, Jos en Willem, zet hem op over een paar dagen en geen genade!

Robbert en Henriette