In de bus

Hallo allemaal,

Dit berichtje komt uit Pretoria. Vanuit Kaapstad zijn wij met 2 stops langs de zuidkant naar Port Elizabeth gebust en vandaar met de nachtbus in 16 uur naar Pretoria. Het is hier ongeveer 30 graden en 's nachts koelt het af naar 20, dat gaat nog wel. Kunnen we vast mooi wennen aan de temperatuur in het Krugerpark waar we na morgen 8 dagen gaan zweten. We gaan dan van het hoogveld naar het laagveld en hebben ons voorgenomen elke ochtend om 5.00 uur buiten te staan om vanaf een uur of 11, 12 de hitte te doorstaan zoals de leeuwen doen. Onder een boom. Om ons goed voor te bereiden zijn we vanmiddag naar het Natural History Museum geweest waar alle beesten die we eventueel kunnen gaan zien opgezet te zien zijn. Waarschijnlijk zijn ze in het echt minder stoffig en kunnen we er ook niet zo dicht bijkomen. Behalve wij waren er misschien nog 2 mensen dus een echte publiekstrekker kun je het niet noemen maar wij hebben ons goed geamuseerd.

In de nachtbus kwam er na 2 vrij duffe films (waar je eigenlijk niet naar wilt kijken maar waarvan je toch wilt weten hoe ze aflopen) een registratie van een hier bekende stand-up-comedian, Trevor Noah. Hij heeft een blanke vader en een zwarte moeder en kan dus heel wat zwarte, gekleurde en witte grappen maken. Een soort Najib Amhali. Het meeste was voor ons goed te volgen want Engels is hier de voertaal in het openbaar en een heleboel grapjes snapten we ook. Om zijn super langzaam pratende Jacob Zuma (de Zuid-Afrikaanse president) moesten wij erg lachen. Hij was ook erg goed in het nabootsen van allerlei andere accenten en zette zo een Indier, een Engels-sprekende zwarte of een Afrikaans-sprekende blanke neer. Bijzonder grappig was het stukje over het Suid-Afrikaanse volkslied. Het is in 3 talen geschreven: het Xhosa, het Afrikaans en het Engels. Het eerste gedeelte is in het Xhosa wat de meeste Engels-sprekenden en Afrikaans-sprekenden alleen maar kunnen playbacken of mompelen maar ook behoorlijk wat zwarte mensen hebben moeite met Xhosa. Bij het Afrikaanse stuk vallen de Afrikaans sprekende blanken natuurlijk heel enthousiast in en ook veel zwarten kunnen Afrikaans spreken dus gaan sterk door. Bij het laatste stuk haken de zwarte mensen weer veelal af en gaan dan een beetje mompelen want vooral de minder opgeleiden hebben geen notie van Engels. De Engelssprekenden zijn net bezig met een sterk slotakkoord en ook de Afrikaners weren zich goed. Dus zo worstelt iedereen zich op zijn eigen wijze moeizaam door het volkslied. Ingewikkeld allemaal maar hoe wil je dit anders doen in een land waar 11 officiele talen gesproken worden, gelukkig dat ze de andere 8 eruit hebben gelaten, dat zou echt een puinhoop worden!

Wat ons op straat toch wel erg opvalt zijn de uitgebreide veiligheidsmaatregelen die hier bij woonhuizen getroffen worden. In veel buurten staan er hoge muren om de huizen; vaak nog voorzien van prikkeldraad of zelfs met speciaal scheermessenprikkeldraad. De poorten zijn op slot en alleen van binnenuit te openen. Op veel huizen hangt een bordje van een beveiligingsbedrijf (armed response). De ramen hebben zware tralies. Dit geldt niet eens alleen voor de betere buurten. Iedereen zegt ook altijd precies waar je wel en niet kunt lopen maar we luisteren goed en als je dat doet dan gaat het prima, denken we. Eergisteren zaten we in een hostel in Port Elizabeth, the friendly city. Nou, dat friendly werkt natuurlijk vooral als je je goed aan de spelregels houdt. Vanuit onze hostel mochten we de straat uitlopen naar een rij restaurantjes. 's Avonds niet verder naar de andere kant want dat was downtown, alleen voor overdag geschikt. Bij die restaurants liepen allerlei heel weinig verdienende mensen, altijd zwart, die een soort security/parkeerwachter zijn. Ze hebben een groen hesje en dat zien wij als goed nieuws, er wordt opgelet! Ze helpen met inparkeren, wuiven aankomende auto's naar een vrije parkeerplaats en verdienen zo een paar rand. Iedereen geeft ze wat want op deze manier staat hun auto veilig. Zo zaten we in een supergezellige sfeer een saladetje en een ciabattaatje en een wijntje te drinken/eten. Toch vreemd, in zo'n cocon te moeten leven maar het went vast. Wij kwamen,denk ik, als enigen aangelopen van de hostel, de rest ging per auto van huis naar restaurant en terug. Verreweg het veiligst. Met de portieren op slot tijdens het rijden. Natuurlijk!

En verder zijn er in het straatbeeld grote aantallen dikke mensen, vooral heel veel dikke vrouwen maar ook jonge meisjes. Je kunt je soms niet voorstellen hoe veel het er zijn. In de bus zat naast ons een meisje van 7 de ene snack na de andere weg te werken. Ze was nu al veel te dik en over 10 jaar is ze waarschijnlijk net zo dik als haar moeder die achter ons zat. Wij vinden dat altijd wat sneu maar ja, salades vindt ze vast vies.

En kunstig vinden we de manier waarop moeders hun baby's dragen. Niks geen mooie Afrikaanse doeken maar een groot badlaken. Ze frommelen de punten een beetje over elkaar heen en dan zit die kleine, zeg maar, klemvast tegen moeders rug. Bij sommige moeders kunnen de punten amper over elkaar heen maar gelukkig hebben we nog geen baby zien vallen. De meeste baby's slapen de hele tijd; ze kunnen ook niet veel anders.

En vreemd is een beetje dat alle nationale parken omrasterd zijn. Geen enkel beest kan dus de wijde wereld in. Een tikje sneu als je romantisch ingesteld bent. gelukkig dat Kruger enorm groot is. Samen met de stukken over de grens in Zimbabwe en Mozambique is het groter dan Nederland. Dus de olifanten kunnen nog wel waat rondjes maken.

En hier is het heel lucratief om bijvoorbeeld Afrikaanse buffels te kweken en die te verkopen aan private game reserves. Die laten dan iemand heel veel betalen om datzelfde beest weer af te mogen schieten. 1 stier brengt dan zo'n 18 miljoen rand op is ongeveer 1,8 miljoen gulden. Het zijn bedragen waar wij ons niets meer bij voor kunnen stellen. Wie is zo rijk en zo gek om dat dan echt te doen? Een rhinoceros kweken en af laten schieten levert maar 200.000 euro op vanwege het risico dat een stroper hem al eerder heeft gedood voordat de rijke jager dat kon en dan zijn hoorn heeft afgezaagd om aan Chinezen te verkopen om te verpoederen voor een of ander drankje. In wat voor zieke wereld wonen wij toch?

En het ANC bestond enkele dagen geleden 100 jaar. Tijd voor een feestje dus, in Bloemfontein.

En we lezen hier in de krant dat Zimbabwe er een nieuwe hippe kledinglijn bij heeft. Een handtekening van Robert Mugabe staat er in zilver op. Wil je erbij horen dan draag je dat. Hopelijk zien wij dat ook nog als we over een week of twee daar aan komen.

En gaan we morgen onze auto ophalen en rijden dan naar het Kruger. Spannend! Links rijden ok maar nu moeten we (lees Robbert) ook nog links schakelen. Zou dat gaan?

En hebben we vandaag voor het eerst in een Zuid-Afrikaanse matatu gezeten. Dat is een minibusje die op vaste routes rijdt en veel mensen meeneemt. Eerst moet je echter nog die vaste route zien te ontdekken.

En Zuid-Afrika is echt een land wat op en neer flitst tussen eerste wereld en derde wereld. Veel meer is eerste wereld dan gedacht maar townships, zeker derde wereld en het geweld in die townships, zeker derde wereld.

Maar vertelde een jongen die stage liep in een hostel waar wij sliepen. Als hij vrienden zou willen maken in een vreemde stad ging hij in een township wonen. Veel gezelliger. Eerst even 2 weken mensen leren kennen zodat je bescherming had en wist hoe de regels waren, daarna was het veel leuker dan in die afgesloten villawijken waar niemand ooit op straat te vinden is.

En de zon die schijnt voor tere wintervelletjes erg heftig. Onze hoofden zijn alweer heel bruin en de neus van Robbert is flink verveld maar herstellende.

En alle nieuwe reageerders en alle oude bekende reageerders, ga zo door, hartstikke leuk!

Zo, groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette