De stad onder de tafelberg

Hallo allemaal,

Laten we beginnen met te zeggen dat we veilig en wel in Zuid-Afrika zijn aangekomen en al 5 dagen hebben overleefd. Veiligheid is het issue wat je altijd tegenkomt als je iets over Zuid- Afrika leest dus dat lijkt ons een mooie rode draad voor dit eerste bericht.
Kaapstad staat te boek als veel veiliger dan Johannesburg (voortaan Jo'burg) en Pretoria maar hoe het precies was, wisten we niet dus we hebben ons door Lionel van de Sun Bell lodge laten ophalen van het vliegveld. Zijn buurt was rustig, we konden gerust wat rondlopen. Hij deed absoluut niet gestresst. Wij hadden ver buiten het centrum en ons budget moeten boeken vanwege de drukte rond oudjaar dus dit was de kans om Belville suburb wat beter te leren kennen. Wat duf was het eerste wat in ons op kwam maar na 2 blocks begon het al iets spannender te worden met vooral liquor-zaken en wat vage drinkholen, marginale supermarkten en salsa-plekken die op ons niet zo'n goede indruk maakten. Hoe je precies alles moet interpreteren is moeilijk maar de buurt werd steeds armer, afgeleefder en zwarter. Tegen een muur lag een mens (man of vrouw?) onder een deken te slapen. Of was er toch iets anders aan de hand? Een zwerfster sjouwde haar spullen naar de overkant en maakte een wat onrustige indruk. Toen kwam uit de KFC een witte man en tegelijk kwam een ambulance de hoek omzetten. Ze liepen naar de man en haalden infusen en beademingsapparatuur tevoorschijn. Was dat nou bloed wat er lag? Rond de ambulancebroeders stonden allerlei mensen te kijken. Wij hielden even wat afstand maar zagen wel dat er toch ook wat witten tussen de donkere mensen stonden. Aangezien wij op de hoek stonden, waren wij verschillende keren een aanspreekpunt voor iedereen die van elders kwam en ons vroeg wat er aan de hand was. Wij bleken dus als blanke gewoon gesprekspartner te zijn voor de zwarte mensen en dat gaf ons vertrouwen om gewoon aan te sluiten bij het publiek. De man leek amper te leven en wat wij hadden weggezet als te veel drank was waarschijnlijk een combinatie van drank en een messteek. Ongelooflijk, op dag 1, binnen 3 uur na de landing. Het bijzondere was eigenlijk dat de sfeer absoluut niet beklemmend was; we voelden ons niet onveilig en konden gewoon praatjes maken met iedereen om ons heen. Lionel keek er niet van op. Dit gebeurde zo vaak tussen arme zwarte mensen. Het werd niet eens onderzocht, even schoonspuiten met water en klaar is kees.
Elk huis of elke zaak die groter is dan een hut is beveiligd. Prikkeldraad, dikke sloten, grote hekken, electronica, we zien het continu om ons heen. Kleine zaken hebben een belletje en een groot hek voor de deur en klikken het hek pas open als je uitstraalt dat je niet komt om ze te overvallen. Onze hostel kunnen we in door een code in te toetsen, de deur gaat dan open, dan komen we voor een volgend hek en toetsen weer een code in. Voor alle ramen zitten tralies. In de winkelstraten lopen veel beveiligingsmensen met felgroene hesjes, poltie zien we regelmatig en weer het gekke, we voelen ons prima hier. Zwart en blank praten met elkaar en maken zelfs grapjes samen. Vandaag zaten we in de metro-trein langs de kust naar Simonstown langs allerlei stranden en iedereen zat er om plezier te gaan maken op de grens van land en water. Zwart, kleurling en blank waren in de zee te vinden maar sommige stranden waren meer blank en andere meer zwart. De geschiedenis en het verschil in rijkdom laat zich niet zomaar wegduwen. Wij zien nog heel veel ongelijkheid en dus veel apartheid.

En verder zijn we op Boulders Beach geweest. Dit is de enige plek op het vasteland waar de African penguin nestelt. Wij zagen ze op 1 meter afstand want schuw zijn ze niet. Schattig!
En Table Mountain zagen we alleen nog van beneden. Zullen wij hem nog beklimmen?
En is het hier op 2 januari traditioneel nieuwjaar (Tweede Nuwejaar) voor gekleurde mensen. In de tijd van de slaven waren de witte meesters zo brak op de 2e januari dat de bediendes dan rustig konden feestvieren. De hele dag door lopen er groepen verklede,dansende, muziekmakende mensen door de straten. Dat het feest begon met een vertraging van 4 uur, mocht de pret niet drukken. Overal hadden families zich geinstalleerd op hun stoeltjes onder party-tenten. De sfeer was erg goed. En ook met maar 1 tand in je mond mocht je meedoen, de optocht was voor iedereen.
En Zapiro is een bekende Zuidafrikaanse joodse cartoonist en bewonderaar van Nelson Mandela. In het Joods museum was er een tentoonstelling van al zijn cartoons van Madiba. Op de foto's zie je er eentje. Zelfs wij snapten hem.
En hebben we al op een terrasje genoten van een glaasje witte wijn. Veel witten, een enkele zwarte, personeel allemaal zwart op 1 na, de parkeerhulpen allemaal zwart. Iedereen mag alles maar dat gebeurt natuurlijk nog helemaal niet.
En wij hebben oudjaar in de Sun Bell lodge gevierd. Met zijn tweetjes voor de TV en om 12 uur ons mini-flesje sprankelende witte wijn open. En daarna nog even in de tuin met een Nederlandse familie gekletst samen met hun a.s. Curacaose schoonzoon en moeder die in Zuid-Afrika woonden. Gezellig.
En hebben we al kaartjes voor verschillende bussen via de zuidkust en dan omhoog naar Pretoria. Piet Groenewald van de SA-NS heeft nog voor ons gekeken naar mogelijke treinen maar alles zat stampvol. Zitplaatsen waren er nog wel maar die moest hij ons echt ontraden.
Verder is het Afrikaans voor ons goed te lezen. We moeten even wennen aan wat weglatingen en de simpele vervoegingen maar het is bijna woordelijk te volgen. Het gesproken Afrikaans is moeilijker. Als ze tegen ons praten, lukt het nog wel maar als ze tegen elkaar praten, verstaan we er net zo weinig van als van het Limburgs.
En natuurlijk voor iedereen een gelukkig 2012 en veel groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette.