Trouwen in Japan
Door: Robbert en Henriette
Blijf op de hoogte en volg Robbert en Henriette
24 September 2011 | Japan, Tokio
Aan de thuisblijvers,
Een teken van leven uit het land van de rijzende zon, Japan. Voor iedereen die het nog niet wist en ons wel altijd volgt, wij zijn deze keer niet met zijn tweeen of drieen. En we zijn hier met een speciaal doel. De zoon van Liesbeth, Willem, trouwt met Ayumi in Tokyo. Dus Liesbeth zelf is uiteraard mee en Thomas, Lia, Sanne, Bart en wij tweeen zijn zo gelukkig dat we haar mogen vergezellen. Op naar de grootste verzameling mensen ter wereld. 14 miljoen voor het centrale gedeelte, 34 miljoen als je de periferie er ook bij rekent. Goed dat de Japanners zo gedisciplineerd zijn en het leuk vinden om in hele kleine appartementjes te leven zonder herrie te maken. Opvallend is vanaf dag 1 dat zelfs wanneer je enorme hoeveelheden mensen bij elkaar ziet het aantal decibels in de Kromstraat op een maandagochtend toch nog altijd hoger ligt.
Maar goed, de bruiloft. Wij komen aan op een vrijdagochtend en Willem en Ayumi staan op het vliegveld klaar. Alles is uiteraard keurig geregeld. De trein punctueel, geen propjes op straat, overal bordjes en richtingaanwijzers. Op treinstations en metro is wel wat engels te lezen. Elders is dat een stuk minder. Lastig. Gelukkig dat Japanners vriendelijke mensen zijn en graag willen helpen voor zover ze je vraag begrijpen. De zaterdag is het al te doen. In Tommy's palace op de 6e verdieping. Mooi zaaltje. Het is wel knoertheet in Tokyo, ongeveer 30 graden met enorme luchtvochtigheid. Dus Willem in zijn prachtige driedelig pak laat vast wel een zweetdruppeltje. Ayumi is in schitterend wit. Gasten komen onder andere van haar werk (een groot, traditioneel Japans bedrijf), van haar studie (veel van hen hebben ook in de V.S. gestudeerd), 2 collega's van Willem (samen met ons de enige blanken), haar zus en moeder en wij met zijn zevenen en Sascha, een oude vriend uit zijn band van vroeger die met ons in dezelfde hostel zit. Mooie speeches, vooral van Liesbeth ook al omdat we die het beste verstaan, een liedje van ons met oranje petjes op, heerlijk eten en goed gezelschap. Feestje 2 gaat door waar feestje 1 geeindigd is maar dan op een andere locatie met vooral de intimi. We praten met een Japanner die in the Japanese Defense Force zit en vooral in het leger is gegaan om bij rampen te kunnen helpen. Blijkbaar is dit 1 van de belangrijke taken van het leger en gezien het aantal aardbevingen en tyfonen in Japan geen overbodige. Na de tsunami ging hij de ingestorte gebouwen langs op zoek naar overlevenden en overledenen. Indrukwekkend. Je kunt zien dat het op hem een enorme indruk heeft achtergelaten. 's Avonds na feestje 2 gaat hij nog met enkelen waaronder Bart en Sanne verder op feestje 3. Hij schijnt dan aardig in te nemen maar blijft strak in het pak en gereserveerd en supervriendelijk zoals Japanners dat kunnen zijn. Verder praten we nog met een Japanner die vertelt dat hij problemen heeft met de enorme groepsdruk. Je gedraagt je hier zoals het hoort. Anders kijken mensen raar of behandelen je agressief of nog erger. Hij weet precies wat er van hem verwacht wordt en kan zich zo gedragen maar het kost hem veel energie. Na zijn accountantsdiploma gehaald te hebben wil hij graag met zijn vrouw naar de V.S. waarvan hij weet dat hij meer zichzelf kan zijn en het individu zeker zo belangrijk is als de groep. Interessant hoe iemand naar zijn eigen land kan kijken en ook tragisch natuurlijk. Als je hier rondreist valt vooral op hoe beleefd en vriendelijk de Japanners zijn maar er is dus duidelijk wel een tegengeluid. Ook Ayumi en Willem vertellen dat. Willem kan zich gedragen zoals hij wil, hij is toch slechts een gaijin en zal nooit een Japanner worden. Voor Ayumi is de druk hoog in deze ultra-hierarchische maatschappij. En ze heeft de andere kant gezien want ze is immers in de V.S. geweest, het land van de ultieme individuele vrijheid. Maar ja, daar zijn weer andere problemen hoewel ook voor Nederlanders het individu heel belangrijk is. Zolang je je afval maar netjes op donderdagochtend buitenzet en de kantjes van het gras goed bijhoudt.
En verder maken wij meer herrie in de metro dan tien wagons met Japanners. En dan doen wij nog wel zo ons best (soms)
.
En is het niet de bedoeling dat je telefoneert in de metro en je ziet het ook bijna niet op straat. Iedereen sms't. Voor zo'n enorme stad is het opvallend dat je meestal een speld kunt horen vallen.
En kleden de Japanse meisjes en jonge vrouwen zich het liefst als aangeklede Barbie's. Enorm verzorgd maar wel met een hoog zuurstokkengehalte.
En als we uit eten gaan zijn we met 2 vegetariers. Zeggen dat je geen dieren eet is niet genoeg. De volgende vraag is dan of je wel vis eet. Nee, ook geen vis. En krab. Nee, ook geen krab. Maar wel inktvis. Nee, ook geen inktvis. Gelukkig dat ze hier geen insekten eten want anders hadden we die encyclopedie ook nog door moeten werken.
En is het engels wat je hier tegenkomt vaak hilarisch. Van 1 voorbeeld hebben wij een foto gemaakt.
En fietsen veel mensen in Tokyo. Verrassend. Op de fietsstoep. En fietsen ze af en toe door rood. Foei! Of komen dan over het lijntje op het voetgangersgedeelte. Schandalig!
En hebben we voor het eerst in ons leven een tyfoon meegemaakt. Het regende wel heel veel en het waaide heel hard maar het viel ons nog mee. Het gevaarlijkst zijn omvallende bomen en rivieren die uit hun oevers treden. Wij bleven lekker de hele dag binnen.
En zagen we door de tyfoon geen mount Fuji maar slechts wolken en regen.
En zijn we verschillende malen in de typische Japanse baden geweest. Ze heten Onsen en zijn behoorlijk heet alhoewel niet zo heet als we verwacht hadden. Heerlijk ontspannend. Eerst schrob je je uitgebreid schoon en spoelt al het vuil van je af voordat je naakt in het bad gaat. Mannen en vrouwen gescheiden. Vooral niet te hard praten maar wij praten toch altijd het hardst, onze volumeknoppen zijn, geloof ik, anders aangelegd.
En spreken we al een behoorlijk mondje Japans. Konishiwa voor goedendag en Sumimasen voor excuseer mij, Arigato voor dank u. Dus daar komen we al een heel eind mee.
En gaan we vandaag naar de 1-na laatste dag van een groot Sumo-worstel-festijn. We zijn benieuwd.
En zijn Sascha, Sanne en Thomas net de hele nacht doorgezakt. Om 23.00 uur op weg, om 7.45 uur weer thuis. Indrukwekkend. Sascha en Sanne sliepen op de terugweg op de arm en schouder van Thomas die bij stop 19 iedereen wakker maakte om uit te stappen.
En sluiten we dit bericht af met niet het minste nieuws. Bart moest na 3 dagen al naar huis omdat zijn schoonmoeder op sterven lag. Wat een domper. Hij wist natuurlijk wel dat het niet goed met haar ging maar hoopte toch dat het mee zou vallen. Maar op maandagavond ging de telefoon. Martin. Dat kon maar 1 ding betekenen. Want Martin zou alleen maar bellen als het echt nodig was. En inderdaad. Daarna met de verzekering aan de gang. Die regelde alles keurig en de volgende ochtend (dinsdag) vloog Bart alweer terug. Echt een tegenvaller. Maar na een avondje waarop maar bijna 1 gespreksonderwerp was gingen we toch weer proberen er het beste van te maken. En dat doen we tot nu toe nog steeds. Martin steunen we in gedachten, hopelijk merkt hij er iets van. Alles bij elkaar blijft het toch weer prachtig om te zien hoe deze familie met tegenslagen omgaat. Liefdevol, nuchter, praktisch, sociaal. Het kan haast niet beter!
Groeten aan iedereen die ons lief is
Robbert en Henriette,
Thomas,
Liesbeth, Lia, Bart en Sanne.
Een teken van leven uit het land van de rijzende zon, Japan. Voor iedereen die het nog niet wist en ons wel altijd volgt, wij zijn deze keer niet met zijn tweeen of drieen. En we zijn hier met een speciaal doel. De zoon van Liesbeth, Willem, trouwt met Ayumi in Tokyo. Dus Liesbeth zelf is uiteraard mee en Thomas, Lia, Sanne, Bart en wij tweeen zijn zo gelukkig dat we haar mogen vergezellen. Op naar de grootste verzameling mensen ter wereld. 14 miljoen voor het centrale gedeelte, 34 miljoen als je de periferie er ook bij rekent. Goed dat de Japanners zo gedisciplineerd zijn en het leuk vinden om in hele kleine appartementjes te leven zonder herrie te maken. Opvallend is vanaf dag 1 dat zelfs wanneer je enorme hoeveelheden mensen bij elkaar ziet het aantal decibels in de Kromstraat op een maandagochtend toch nog altijd hoger ligt.
Maar goed, de bruiloft. Wij komen aan op een vrijdagochtend en Willem en Ayumi staan op het vliegveld klaar. Alles is uiteraard keurig geregeld. De trein punctueel, geen propjes op straat, overal bordjes en richtingaanwijzers. Op treinstations en metro is wel wat engels te lezen. Elders is dat een stuk minder. Lastig. Gelukkig dat Japanners vriendelijke mensen zijn en graag willen helpen voor zover ze je vraag begrijpen. De zaterdag is het al te doen. In Tommy's palace op de 6e verdieping. Mooi zaaltje. Het is wel knoertheet in Tokyo, ongeveer 30 graden met enorme luchtvochtigheid. Dus Willem in zijn prachtige driedelig pak laat vast wel een zweetdruppeltje. Ayumi is in schitterend wit. Gasten komen onder andere van haar werk (een groot, traditioneel Japans bedrijf), van haar studie (veel van hen hebben ook in de V.S. gestudeerd), 2 collega's van Willem (samen met ons de enige blanken), haar zus en moeder en wij met zijn zevenen en Sascha, een oude vriend uit zijn band van vroeger die met ons in dezelfde hostel zit. Mooie speeches, vooral van Liesbeth ook al omdat we die het beste verstaan, een liedje van ons met oranje petjes op, heerlijk eten en goed gezelschap. Feestje 2 gaat door waar feestje 1 geeindigd is maar dan op een andere locatie met vooral de intimi. We praten met een Japanner die in the Japanese Defense Force zit en vooral in het leger is gegaan om bij rampen te kunnen helpen. Blijkbaar is dit 1 van de belangrijke taken van het leger en gezien het aantal aardbevingen en tyfonen in Japan geen overbodige. Na de tsunami ging hij de ingestorte gebouwen langs op zoek naar overlevenden en overledenen. Indrukwekkend. Je kunt zien dat het op hem een enorme indruk heeft achtergelaten. 's Avonds na feestje 2 gaat hij nog met enkelen waaronder Bart en Sanne verder op feestje 3. Hij schijnt dan aardig in te nemen maar blijft strak in het pak en gereserveerd en supervriendelijk zoals Japanners dat kunnen zijn. Verder praten we nog met een Japanner die vertelt dat hij problemen heeft met de enorme groepsdruk. Je gedraagt je hier zoals het hoort. Anders kijken mensen raar of behandelen je agressief of nog erger. Hij weet precies wat er van hem verwacht wordt en kan zich zo gedragen maar het kost hem veel energie. Na zijn accountantsdiploma gehaald te hebben wil hij graag met zijn vrouw naar de V.S. waarvan hij weet dat hij meer zichzelf kan zijn en het individu zeker zo belangrijk is als de groep. Interessant hoe iemand naar zijn eigen land kan kijken en ook tragisch natuurlijk. Als je hier rondreist valt vooral op hoe beleefd en vriendelijk de Japanners zijn maar er is dus duidelijk wel een tegengeluid. Ook Ayumi en Willem vertellen dat. Willem kan zich gedragen zoals hij wil, hij is toch slechts een gaijin en zal nooit een Japanner worden. Voor Ayumi is de druk hoog in deze ultra-hierarchische maatschappij. En ze heeft de andere kant gezien want ze is immers in de V.S. geweest, het land van de ultieme individuele vrijheid. Maar ja, daar zijn weer andere problemen hoewel ook voor Nederlanders het individu heel belangrijk is. Zolang je je afval maar netjes op donderdagochtend buitenzet en de kantjes van het gras goed bijhoudt.
En verder maken wij meer herrie in de metro dan tien wagons met Japanners. En dan doen wij nog wel zo ons best (soms)
.
En is het niet de bedoeling dat je telefoneert in de metro en je ziet het ook bijna niet op straat. Iedereen sms't. Voor zo'n enorme stad is het opvallend dat je meestal een speld kunt horen vallen.
En kleden de Japanse meisjes en jonge vrouwen zich het liefst als aangeklede Barbie's. Enorm verzorgd maar wel met een hoog zuurstokkengehalte.
En als we uit eten gaan zijn we met 2 vegetariers. Zeggen dat je geen dieren eet is niet genoeg. De volgende vraag is dan of je wel vis eet. Nee, ook geen vis. En krab. Nee, ook geen krab. Maar wel inktvis. Nee, ook geen inktvis. Gelukkig dat ze hier geen insekten eten want anders hadden we die encyclopedie ook nog door moeten werken.
En is het engels wat je hier tegenkomt vaak hilarisch. Van 1 voorbeeld hebben wij een foto gemaakt.
En fietsen veel mensen in Tokyo. Verrassend. Op de fietsstoep. En fietsen ze af en toe door rood. Foei! Of komen dan over het lijntje op het voetgangersgedeelte. Schandalig!
En hebben we voor het eerst in ons leven een tyfoon meegemaakt. Het regende wel heel veel en het waaide heel hard maar het viel ons nog mee. Het gevaarlijkst zijn omvallende bomen en rivieren die uit hun oevers treden. Wij bleven lekker de hele dag binnen.
En zagen we door de tyfoon geen mount Fuji maar slechts wolken en regen.
En zijn we verschillende malen in de typische Japanse baden geweest. Ze heten Onsen en zijn behoorlijk heet alhoewel niet zo heet als we verwacht hadden. Heerlijk ontspannend. Eerst schrob je je uitgebreid schoon en spoelt al het vuil van je af voordat je naakt in het bad gaat. Mannen en vrouwen gescheiden. Vooral niet te hard praten maar wij praten toch altijd het hardst, onze volumeknoppen zijn, geloof ik, anders aangelegd.
En spreken we al een behoorlijk mondje Japans. Konishiwa voor goedendag en Sumimasen voor excuseer mij, Arigato voor dank u. Dus daar komen we al een heel eind mee.
En gaan we vandaag naar de 1-na laatste dag van een groot Sumo-worstel-festijn. We zijn benieuwd.
En zijn Sascha, Sanne en Thomas net de hele nacht doorgezakt. Om 23.00 uur op weg, om 7.45 uur weer thuis. Indrukwekkend. Sascha en Sanne sliepen op de terugweg op de arm en schouder van Thomas die bij stop 19 iedereen wakker maakte om uit te stappen.
En sluiten we dit bericht af met niet het minste nieuws. Bart moest na 3 dagen al naar huis omdat zijn schoonmoeder op sterven lag. Wat een domper. Hij wist natuurlijk wel dat het niet goed met haar ging maar hoopte toch dat het mee zou vallen. Maar op maandagavond ging de telefoon. Martin. Dat kon maar 1 ding betekenen. Want Martin zou alleen maar bellen als het echt nodig was. En inderdaad. Daarna met de verzekering aan de gang. Die regelde alles keurig en de volgende ochtend (dinsdag) vloog Bart alweer terug. Echt een tegenvaller. Maar na een avondje waarop maar bijna 1 gespreksonderwerp was gingen we toch weer proberen er het beste van te maken. En dat doen we tot nu toe nog steeds. Martin steunen we in gedachten, hopelijk merkt hij er iets van. Alles bij elkaar blijft het toch weer prachtig om te zien hoe deze familie met tegenslagen omgaat. Liefdevol, nuchter, praktisch, sociaal. Het kan haast niet beter!
Groeten aan iedereen die ons lief is
Robbert en Henriette,
Thomas,
Liesbeth, Lia, Bart en Sanne.
-
24 September 2011 - 07:48
Pierre:
Leuk iets van jullie te horen. Interessant verslag, prachtige foto's! Wij hebben trouwens 'Indian summer'.
Veel groetjes, Pierre -
24 September 2011 - 14:09
Lia:
Hey Robbert,vanuit onze [jeugd]hostel,wat de Japanners zowieso NIET snappen,dat daar iemand gaat bivakeren/slapen zo primitief en ons dan ook compleet uitlachen,wil ik je even zeggen,dat wij heel blij met jou zijn,een perfecte reisleider die ons door t drukke Japan loosd!Ik heb nog nooit zoveel in een metro/trein/bus gezeten,als de afgelopen week hier in Japan!Super!
Lia
-
24 September 2011 - 16:08
CJ:
Hé, leuk stuk om te lezen! Fijn dat jullie 't zo naar jullie zin hebben.
Jullie hoeven niet héél lang naar cadeautjes voor ons te zoeken hoor. Dat jullie aan ons denken en gewoon iets leuks meenemen is al helemaal supergeweldig! *grijns*
Hebben jullie ook al noodle soup op? -
24 September 2011 - 16:53
Sebas!:
Erg fijn om te lezen weer! Geniet ervan samen! Sterkte voor Martin en Bart en familie! -
24 September 2011 - 17:38
Marianne En Fer:
Dat is weer een mooi verhaal zo zijn we er ook een beetje bij aanwezig!
Wesen jullie nog mooie dagen toe.
Liefs voor iedereen -
24 September 2011 - 17:43
Jos:
Blij verrast iets te kunnen lezen van een toch bijzondere reis.
De "en-opsommingen" mochten er weer wezen ; daarmee wil ik geen afbreuk doen aan de rest van het verhaal. Die stilte lijkt me heerlijk.
Na de tt wedstrijd tegen Unicum waren wij ook stil. Slechts het dubbel (A en J) en Arjen 1 partij in ons voordeel.
30 09 11 gaat dat beter.
Groeten,
Jos -
24 September 2011 - 18:20
Joost:
fijn dat verder alles goed gaat.
tot donderdag
groetjes joost -
25 September 2011 - 22:07
Bart:
Top verslag! Informatief en hilarisch! Bereid je maar vast voor op een jetlag, ik ben na een week nog steeds van slag... Of ik ben gewoon een watje da ken natuurlijk ok haha
Geniet ervan! Zoals we vanuit japan hebben mee gemaakt kan het zo weer over zijn. Veel liefs Bart (en Martin) -
26 September 2011 - 07:47
Zoon #1:
hahahahaha!
ja wat bizar, dat de kromstraat lawaaiiger is dan downtown tokyo. wat zijn wij toch een apen ook, echte barbaren.
zeg wanneer komen jullie terug? wanneer en hoelaat?
joost -
26 September 2011 - 09:26
Pierre Van Robbert:
verslag gelezen en fotoos gezien. wat een drukte allemaal. gelukkig dat jullui geen zware storm hebben gehad. ik zat in de rats. groetjes aan iedereen. -
27 September 2011 - 20:38
Trudi Van Baalen:
Hoi Lia en familie,volgens het bovenstaande verslag vermaken jullie je prima, alleen jammer dat je zoon terug moest. Geniet er nog van en zie je als je terug bent.Veel plezier .Gr Trudi -
30 September 2011 - 20:59
Jos M:
Wat een mierennest moet Tokyo zijn...
Geweldige ervaring!
Groeten en goede reis terug -
02 Januari 2012 - 11:23
Trees:
Op de eerste plaats natuurlijk een heel goed en zonnig 1012. Ik hoopte al iets van een berichtje te vinden.... ik wacht af Groetjes Trees.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
