There and back again

Hallo allemaal,

Wanneer Sebas of Cees-Jan dit lezen zit Thomas alweer in het vliegtuig naar huis. Voor alle anderen die net iets later zijn, betekent het dat Thomas misschien al wel in Nederland aangekomen is. De tijd is omgevlogen. We hebben een hele fijne tijd gehad met zijn drieen. Voor herhaling vatbaar. Thomas komt met een tas gevuld met souveniertjes aan en met een hoofd en een dagboek vol verhalen.

Een van de NZ-items in ons programma is natuurlijk LOTR. Als dit letterwoord uitleg behoeft, kun je dit stukje gewoon overslaan. De addicts onder ons weten natuurlijk meteen waar we het over hebben. In ons tochtje van 6 dagen naar Taupo konden we verschillende filmsets bekijken. Van alle gemaakte decors is ongeveer niets over omdat Peter Jackson na de opnames alles weer terug moest brengen in de originele staat. Dat weerhoudt echte fans natuurlijk niet. Gewapend met een boekje uit de plaatselijke bibliotheek gingen wij op zoek. Allereerst naar Hobbiton in Matamata. Ondanks waarschuwingen op internet en in reisgidsen dat er weinig te zien was en dat het erg overpriced was, gingen wij natuurlijk toch; blij met ieder kruimeltje. Wij waren dus aangenaam verrast toen we op de filmset aankwamen: Hobbiton was volledig opgebouwd voor de opnames van de film de Hobbit. In plaats van een overwoekerd hobbithol en borden met teksten waarop je kon zien hoe het geweest was, wandelden wij door Hobbiton en waanden ons Hobbits. Moeilijk om te zien wat echt is en wat nep. De boom op Bilbo's huis is bv. gemaakt van metaal en 100.000 plastic bladeren. De korstmossen op de hekjes zijn er gewoon opgespoten. De fruitbomen en heggetjes zijn speciaal voor de film geplant en er hangt al fruit aan. De party-tree is een 100 jaar oude vliegden. Peter Jackson streeft toch naar zo echt mogelijk binnen deze fantasiewereld. Dit keer is gekozen voor natuurlijk materiaal (stenen i.p.v. schuimplastic) omdat de filmset nu wel blijft staan na de opnames. Eric, onze gids, vertelt op verschillende plaatsen waar en hoe ze in de film voorkomen. We zien bv. de geul waar Frodo op het karretje van Gandalf sprong maar niet de boom waar hij net van tevoren zijn appel at. Die boom was 600 kilometer verderop (of zo) vertelde Eric. Wel weer de plek onder de partyboom waar Bilbo in het niets verdween en de twee verschillende maten hekjes om de hobbits klein en Gandalf groot te doen lijken. Genieten!!!!!!!!!!!

We gaan ook nog naar de plek waar Gollem ondersteboven van de rots klom. Thomas heeft dat wel geprobeerd maar hij miste toch het echte Gollemgevoel. Wij zoeken de plek waar Frodo en Sam over Mordor uitkeken en lopen naar het poeltje waar Gollem zijn vis ving en onder schot werd gehouden door Faramir en zijn krijgers. En begrijpen niet hoe er hier gefilmd heeft kunnen worden: het is een diepe kloof die zo op het oog niet bereikbaar is. Mount Doom krijgen we er als decorstuk gratis bij tijdens de Tongariro crossing (hoewel de mount Doom in de film toch meer een studio-berg was). Maar a la, wij zijn goedgelovige fans. Tot slot hebben we rondgereden in het landschap van Weathertop. Wel vreemdgevormde kalkstenen heuvels maar de enige echte waar Aragorn de hobbits redde van de zwarte ridders, konden we niet vinden. Voor alle andere hobbitsites moeten we verder van huis. Of we dat nog doen nou onze grootste fan er niet meer van kan genieten, weten we nog niet.

In een reis moet altijd een heldentocht zitten. Voor Thomas hadden we de Tongariro Crossing uitgekozen om te lopen en dan te sterven en ze zeggen dat the Crossing bij de 10 mooiste wandelingen ter wereld hoort. Wij hebben hem gelopen (of gehiked hoor je te zeggen om bij de hypers te horen) en we moeten zeggen, het is een prachtige en spectaculaire wandeling. Iedereen waarschuwt dat het ook een hele zware wandeling is. Zozeer dat we dachten, we knippen de wandeling in 2-en en overnachten in een hut op 3/4 van de lengte. Het is nu laagseizoen dus er liepen die dag slechts 400!! mensen, in het hoogseizoen zijn het er wel zo'n 1100. Allemaal over hetzelfde pad dus op bepaalde zware momenten treedt er filevorming op en lijkt het net of iedereen treintje speelt. Dat was dus het voordeel van een overnachting, we hadden nu genoeg tijd en konden ons af laten zakken tot achteraan de file. De anderen moesten zich haasten om tussen 14.30 uur en 16.30 uur aan de andere kant van de bergen te zijn want daar waren de busjes om iedereen weer op te halen. Wij hadden nu de volgende ochtend het laatste deel van de tocht voor onszelf. We hadden de afgelopen dagen de weerberichten in de gaten gehouden en terecht. Vanwege wind en regen was er al een week niet gelopen. De dag voordat wij gingen, was het weer bijgetrokken en gingen er weer busjes naar het beginpunt. De dag nadat wij terug waren, was het alweer afgelopen met het goede weer en reden er geen busjes meer. Dag 1 van onze wandeling was de lucht strakblauw maar er was 1 minpuntje, je woei zowat de berg af. Vooral bij de smalle richeltjes goed opletten geblazen. Het was windkracht 7 met uitschieters naar windkracht 9, onverwacht veel en eigenlijk een windsnelheid waarop normaal altijd alles afgelast wordt. Op de wandeling zie je Mordor-achtige vlaktes, blauwe en groene mineraalmeertjes, 3 vulkanen om ons heen (Tongariro, Ngaurohoe: uitspraak nouruhoewie met klemtoon op de hoe en Ruapehu), de Red Crater waar je in de krater kunt kijken terwijl je je best doet om niet weggeblazen te worden, Mount Taranaki op 140 kilometer! afstand, en lake Taupo ver onder ons. Superspectaculair! En met als toetje een hut waar het binnen gelukkig niet meer waaide. Wel dreigde het dak eraf te waaien en moesten stoere mannen nog wat reparaties verrichten net voor het vallen van de avond. Om 6 uur is het donker dus slechts een kaarsje verlichtte de hut plus alle koplampjes van de wandelaars. Er waren 5 scouts met 5 vaders, een Syrier en NZ-se, een Duitser, een Maleisier, een Argentijn, 2 Tsjechen en wij 3-en. Heel gezellig. En als laatste kwam er een lilliputster uit Australie binnenzetten. Ze deed een trektocht van 3 dagen. Als ze bij de kraan wilde moest ze een bankje aanschuiven. Hoe ze alle trapjes en afdalinkjes op en af is gegaan is ons een raadsel. En dan moet ze ook nog omgaan met iedereen die gewoon probeert te doen terwijl de eerste neiging is om te staren en je af te vragen wat je nu toch weer ziet. Een rugzak die tot onder je middel komt en waar een mensje aan vast blijkt te zitten. En mag je tijdens een gesprek zeggen dat je het zo knap vindt met haar kleine beentjes of juist niet? Ongelooflijk, diep respect!

En Thomas verrast ons door iedere dag een heel stuk in zijn dagboek te schrijven. Hij maakt er een mooi geillustreerd boekwerk van met foldertjes, tekeningetjes, kaartjes en ingeplakte voorwerpjes. Een dyslecticus die een boek schrijft. Wij vinden het bijna net zo bijzonder als een liliputter die een trekking doet. Misschien dat hij bij thuiskomst nog wel eens links en rechts komt voorlezen uit eigen werk.

En verder hebben we in the Kiwi House, een kweekcentrum voor kiwi's, weer enkele huppelende bolletjes gezien. Wat word je toch vrolijk van die beestjes.

En hebben we de event van het jaar, de trouwerij van prince William en Kate helemaal gemist. We wilden kijken in de tv-room van de camping bij lake Taupo maar deze was bezet door 40 fans die naar een basketbalfinale keken. Daar konden we niet tegenop.

En hebben we de tornado in Auckland overleefd. We zagen het net als jullie op tv. Niets van gemerkt. Ja, het was wel wat grijs en regenachtig maar van wind weten we niets.

En stond er in het travel-gedeelte van de krant: Don't miss, open garden days, june 17-19, Amsterdam. www.opengardendays.nl

En schreven 2 andere Tsjechen in het visitor book van de hut: "We had a ring to destroy and a world to save but the wind is too strong so we go home". Vonden wij leuk.

En kampeerden we niet rond lake Taupo want het weer rammelde een beetje. Dus huurden we het kleinste dingetje op een camping. Het werd een lodge-cabin genoemd maar Thomas noemde het liefkozend ons hondenhok. Wel een sjiek hondenhok want er was verwarming, een dak, 2 stapelbedden, licht, een raam en een gordijn met vlakbij de gezamenlijke keuken. En nog een gratis hot pool!

En hebben we de graduation gala van de School of Music van the University of Auckland gezien. 3 van 30 talenten waren nog over en streden om de hoofdprijs van de meest prestigieuze muziekschool van het zuidelijk halfrond. 2 Zuid-Koreaanse NZ-ers en een Chinese NZ-se speelden Nielsen (fluitconcert), Rachmaninov (pianofantasie) en Prokofjev (pianoconcert). Indrukwekkend. De zaal (2000 man) zat helemaal vol met familie, opvallend veel Aziaten. En wie zaten weer op de eerste rij?

En wat was het koor van ongeveer 200 jongeren kleurrijk. Maori, rood- en zwart- en blondharige blanken, Sikhs, Aziaten in alle soorten en maten. Hoe krijgen die NZ-ers dat toch voor elkaar dat iedereen in een koor wil terwijl bij ons het grijze golf-gehalte zo hoog is. Is dat de Britse traditie van het choir-singing?

En zijn we als laatste item met de ferry naar Rangitoto gevaren. De jongste vulkaan in de buurt van Auckland. 600 jaar geleden uitgebarsten. Weer een eiland erbij. Nu is het wachten op de volgende uitbarsting. Het is geen kwestie van of maar van wanneer. Spannend maar het kan nog best 5000 jaar duren. Bijzonder is dat er op Rangitoto na al die tijd nog steeds stukken zijn waar niets groeit. Maar ook groeit er het grootste Rotuhukawa-bos (de hele dag op geoefend) van NZ. En liepen we daar zonder licht door een lavagang op weg naar buiten. We voelden de hete adem van Shelob in onze nek.

En hebben we onze tijd met Thomas afgesloten met een heerlijk etentje in een Thais/Laotiaans restaurantje compleet met reisevaluatie. Die duurde maar kort en we besloten, dit doen we gewoon nog een keer!

Groetjes aan iedereen die ons lief is van

Robbert, Henriette en Thomas