Met Thomas

Hallo allemaal,

Enkele nieuwe berichten vanuit het toch wel zeer relaxte Nieuw Zeeland. Het aantal mensen dat hier op blote voeten of op slippers rondloopt, het bijna totale ontbreken van nette blouses, de rustige rijstijl van praktisch iedereen, we hebben hier te maken met een soort Nederland qua voorzieningen maar een leefstijl op z'n Nieuw Zeelands. Fijn dus!

En hoe is het Thomas vergaan tot nu toe? Nou, niks is tegengevallen en alles meegevallen zei hij vanochtend nog, dus perfect. We zijn net teruggekomen van enkele dagen Coromandel, een schiereiland vol prachtige stranden. Ons tentje stond 1 minuut van het strand af waar nooit meer dan een handjevol andere mensen waren. 's Nachts hoorden we continu de branding. Een topper is Hot Water Beach. Op 2 plekken liggen onder het oppervlak een soort natuurlijke oventjes. Vulkanisme is in NZ nooit ver weg. Daar bubbelt water van 65 graden op. Heel heet dus. Met een schepje creeer je je eigen familiekuil en via dammetjes laat je dit hete water in je kuil lopen. Te heet, bronwater tegenhouden met nieuw dammetje, te koud, dammetje doorbreken. Simpel maar fantastisch. Zouden we het wel weten te vinden? Nou, makkelijk zat, het strand is leeg behalve 2 zeer dichtbevolkte stukjes. Enkele honderden mensen zijn heerlijk aan het graven en het zitten en breken voor elkaar dammetjes door of geven tips. Nieuwkomers lopen recht op die ene onbezette kuil af en springen er weer net zo snel weer uit, dit blijkt het heetste stuk te zijn en niet voor niets onbezet. Verder dien je hier ongeveer 2 uur voor laagwater te zijn voor een goede plek, met hoogwater heeft het geen zin, dan ligt alles onder water.

Op de weg terug naar huis hebben we nog een goudmijnstadje bezocht. Een aantal jaren is hier op grote schaal aan goudwinning gedaan en toen was het ook in een keer weer over. Van de reusachtige gebouwen is nog een enkel muurtje terug te vinden. Indrukwekkend zijn de grote ovens waarin het erts poreus werd gebrand. Vrij toegankelijk zijn de lange stikdonkere mijngangen waarin je gemakkelijk kunt verdwalen. Als we onze lampjes uitdoen zien we helemaal niets. Totaal gedesorienteerd. Boven onze hoofden zien we glow worms oplichten. Snel weer naar buiten, wat als we een verkeerde afslag nemen?

Grappig is dat NZ bijna in Nederlandse handen was geweest. Abel Tasman was hier als eerste westerling rond 1640 maar vond het vanwege de aggressieve Maori-bevolking niet de moeite waard. Een ruime eeuw later in 1769 landde Capt. James Cook hier die het nieuwe land vervolgens voor de Britse kroon claimde. En pas rond 1850 werd er serieus werk gemaakt van de kolonisatie. Wij weten hier inmiddels heel wat vanaf omdat we een hele dag rondgelopen hebben in Howick Historical Village. Een keer per maand spelen vrijwilligers de kolonisten uit die tijd. Wij hebben een dienst bijgewoond in het kerkje en een les in het schooltje. De juffrouw, een pittige tante van 70+, zou misschien nog wel werk kunnen vinden als stand up comedian. Zo alert en gevat als ze op alles en iedereen reageerde. Wij weten inmidels alles af van de hot cross buns (speciale paasbroodjes ) die het onderwerp waren van de les. De kolonisten in deze nederzetting waren gepensioneerde soldaten die gelokt werden met de belofte van een eigen stuk grond met daarop een cottage. De mensen die hier kwamen wonen moesten hard werken en begonnen met niets maar hadden uiteindelijk wel een levensverwachting die 2x zo hoog was als in het land van herkomst (veel Ieren die de hongersnood in eigen land ontvluchtten). Deze mensen moeten veel meer praktische vaardigheden gehad hebben dan wij nu. Henriette ziet zichzelf nog wel overleven, bij Robbert blijft het hutje een wankel onderkomen waar wind en regen vrij spel hebben. Misschien laat die de plaatselijke ome Joost zijn hutje bouwen en leert hij iedereen in het dorp lezen en schrijven.

In het onvolprezen Auckland Museum hebben wij naast prachtige Maori houtsnijwerken en veel geschiedenis ook gelezen en gezien waarom NZ alleen maar vogels in de bossen heeft. Dinosauriers werden over de hele wereld weggevaagd door een meteoriet en de zoogdieren konden het al weggedreven en geisoleerde NZ niet meer bereiken. Alleen insekten, vogels en twee vleermuizen is dat gelukt. Nu is het probleem dat ingevoerde ratten, katten, possums en wezels slachtpartijen aanrichten onder de niet hierop berekende vogels. Eilandjes worden nu rat-, kat-, possum- en wezelvrij gemaakt zodat daar bedreigde vogels heen gebracht kunnen worden als op een soort moderne ark van Noach. Ook in bossen op het vasteland doet men er alles aan om roofdieren uit te roeien. Henriette vindt dat het nu veels te lang en belerend wordt maar Robbert gaat gewoon door en wil nog even het tragische verhaal van de Kakapo kwijt, een niet vliegende papegaai. Even uitgestorven gewaand maar in 1977 werden er nog 100 gevonden op Stewart Island. Deze populatie dreigde ook het loodje te leggen en de laatste 61 werden weggevangen en op een ratvrij eiland geplaatst. Ze hebben alles in zich om opgegeten te worden. Ze vliegen niet, ze zijn langzaam, kunnen niet ruiken,zijn tam, maken hun nest op de grond (wat het vrouwtje heel regelmatig in de steek laat om voedsel te zoeken) en het mannetje maakt 3 tot 5 maanden lang 6 tot 8 uur per nacht geluiden die kilometers in de omtrek te horen zijn. En verder broeden ze uberhaupt niet wanneer ze niet tevreden zijn over het voedselaanbod van dat jaar. En in gevangenschap hebben ze helemaal geen zin. Op dat ene eiland bieden aardige natuurbeschermers stiekem kwaliteitsvoedsel aan om ze te bewegen vaker dan eens in de 3 tot 5 jaar te broeden. Inmiddels is hun aantal opgelopen naar 83 dieren, waarschijnlijk hebben ze allemaal hun eigen naam. Kakapo, een schattig beestje, totaal onaangepast aan de moderne, snelle, wrede wereld!

En verder hebben we onze eerste vissen al snorkelend gezien. Maar waren we vooral erg onder de indruk van de hangende kelp-tuinen.
En maakt de endemische (alleen in NZ voorkomend) tui echt de meest vreemde zanggeluiden die wij ooit hebben gehoord. Naast gewoon gefiedel horen we allerlei piep- en krakgeluiden die op het eerste gehoor niet aan een vogel doen denken.
En hebben mensen ook muggen ingevoerd. Of zijn ze zelf komen vliegen? Voor ons hadden ze dat niet hoeven doen.
En hebben we heel gezellig gepaasbruncht met de kinderen en kleinkinderen van Jan en Wil. Wij waren een soort vervangende opa en oma en Thomas was gewoon zichzelf.
En zijn 1 bols ijsjes net als in Amerika een hele kluif. En is de groente hier heerlijk van smaak evenals de carrot cake.
En hebben wij als enige bezoekers van Auckland Zoo twee parende kiwi's gezien! Het vrouwtje was het na even wel een beetje zat en rende en sprong door hun verblijf met het opgewonden mannetje erachteraan.
En hebben we voor woensdag tot en met dinsdag al een soort trekkershut op een camping geboekt in Taupo. Vanwege de weersvoorspelling lijkt kamperen wat riskant. Van hieraf gaan we het vulkanische centrum van NZ ontdekken met daarin de Tongariro crossing. Gelukkig dat de geologische dienst alle vulkanische activeit in de gaten houdt want alle vulkanen onder NZ leven nog.

Groetjes aan iedereen die ons lief is van
Robbert, Henriette en Thomas