Thuis in Auckland

Ha beste mensen,

Wij zitten inmiddels een week in ons huisje in ons dorp, the Dutch retirement village in 1 van de westelijke buitenwijken van Auckland. We hebben al een gesprekje gevoerd met meneer Verheijen uit Limburg van 87 en met de buren Jan en Corry. We zijn al aardig gewend aan ons buurtje. We weten de bieb te vinden, de bioscoop en de winkels. Allemaal op loopafstand. Waar we nog steeds een beetje aan moeten wennen is toch het tijdsverschil tussen hier en thuis: 10 uur omdat Nieuw Zeeland op wintertijd is overgegaan. Grappig is dat de jetlag op ons een totaal verschillend effect heeft. Robbert gaat heel op tijd naar bed en staat (heel) vroeg op; Henriette is hier een echte nachtbraker maar komt 's morgens moeilijk in actie. Na een week beginnen we wel weer meer naar een gemiddelde te komen. Benieuwd hoe Thomas hier in gaat passen.

Een vriendelijk volkje de Nieuw Zeelanders en in zoverre wij in zo'n korte tijd in ons kleine stukje Auckland kunnen zien is de integratie hier aardig gelukt. Je ziet overal een mix van westerlingen, Maori en Aziaten. (Niet in Ons Dorp natuurlijk; dat is bijna volledig Nederlands). Maori's wonen ook in de buitenwijken en we zien ze over de heg praten met hun blanke buren. Maori's werken ook in de supermarkten en op allerlei andere plekken. Ze doen gewoon meer mee dan de aboriginals in Australie. Hun totaal andere geschiedenis zal hier een grote rol bij spelen. We zullen hier nog wel eens een andere keer wat meer over vertellen. Wat ook opvalt is dat er hier meer zeer stevige mensen rondlopen dan in Brabant. Een groot aantal daarvan zijn Maori. Waarschijnlijk toch een verkeerd voedingspatroon en te weinig beweging. We hebben op Maori-TV al verschillende programma's gezien waarin dit probleem aangepakt wordt. Verder op TV heel veel sport: rugby, paardenraces, cricket en toch ook wel voetbal. De mooiste programma's zijn films op Maori television. Wie van de Maori's behoefte heeft aan een prachtige filmhuisfilm over een piano spelend Zwitsers wonderkind weten we niet maar wij genieten ervan. De interviews met massieve stamoudsten over de finesses van het houtsnijwerk van de oorlogskano's op het Noordereiland in de 19e eeuw in het Maori bekijken we met fascinatie maar vaak kunnen we onze aandacht er niet zo lang bij houden.

Afgelopen zondag zijn we, heel gezellig, op familiebezoek geweest bij Walter, de oudste zoon van Jan en Wil (die in ons huis wonen) en zijn vrouw Bronwyn. Ron, de jongste zoon was hier ook met zijn vrouw Rose. Plus alle kleinkinderen. Walter spreekt nog accentloos Nederlands. Hij was 17 toen ze naar NZ verhuisden. Hij zegt zelf dat hij nog steeds een Nederlands accent heeft in zijn Engels. Ron, zijn broer spreekt ook nog goed Nederlands maar minder vloeiend en met een Engels accent. Zijn Engels daarentegen is accentloos. Hij was 12 toen hij hier kwam wonen. Grappig dat een paar jaar verschil bij binnenkomst nu nog steeds merkbaar is.

Het Maori kom je op veel plekken tegen, vaak als vertaling bij officiele opschriften in bibliotheek en universiteit. En in allerlei boeken en folders komen Maori-woorden voor die onvertaald blijven en blijkbaar bekend worden verondersteld. Voor ons wordt het al snel een nogal vermoeiende brij. Charmant maar hopeloos, zeg maar. Een voorbeeldje uit een wandelboek over de Waitakere Ranges, een regionaal park net ten westen van waar wij zitten. Het stukje gaat over de eerste mensen die in dit gebied woonden: "The kaitiaki (guardians) of the Waitakere Ranges and the west coast are Te Kawerau a Maki, whose earliest ancestors were the Turehu. The ranges were known as Te Wao Nui a Tiriwa in a reference to a rangatira (chieftain) of these first inhabitants. Te Kawerau a Maki also claim ancestry from Tini o Maruiwi of Taranaki and all the other tribal groups that have settled in the Waitakere area, and relate to the Moekakara waka (canoe), amongst others. They have existed as a distinct tribal group since the 17th century, when the tupuna who gave them their name, Maki, settled here from Kawhia with his followers."

We zijn al in het National Maritime museum geweest. De zee is hier nooit ver weg en voor zowel de Maori als voor de blanken is de tijd dat ze over de zee in Nieuw Zeeland aankwamen, recent genoeg om nog steeds een grote rol te spelen in hun verhalen. Hetgeen ons het meest bij bleef was het gedeelte gewijd aan Sir Peter Blake, 1 van de grootste zeilers ter wereld (dit hebben we van horen zeggen, eerlijk gezegd hadden we nog nooit van deze man gehoord). Er waren prachtige documentaires te zien over zijn zeilraces over alle wereldzeeen met zijn, door hem, samengestelde teams. Wat een beelden van zo'n enorm jacht terwijl een enorme storm erop in beukt, alle zeilen gestreken maar nog steeds voortsnellend over de golven. Hij heeft 2 maal achter elkaar de America cup gewonnen. Na de eerste keer in 1995 stond het in Auckland zwart van de mensen die hem en zijn team tijdens een ticker parade binnen haalden na de wedstrijd in San Diego. Men zegt dat de soldaten die terug kwamen na de wereldoorlogen maar amper grootser werden ingehaald. Voor een zeenatie als Nieuw Zeeland 1 van de mooiste sportoverwinningen ooit. Na de tweede overwinning trok hij zich terug als wedstrijdzeiler en gooide zich op het beschermen van het water op onze planeet. Tijdens een tocht over de Amazone is hij in 2001 doodgeschoten door piraten, een einde wat de legende alleen maar groter maakt.

Willen we een dagje heerlijk snorkelen bij toplocatie Goat Island, komen we gewoon terecht in een live-uitzending van Miami Vice. What happened? Het snorkelen is nogal teleurstellend want hoewel het zonnetje schijnt en er geen wind waait is vanwege een forse zeestroom (die er gisteren nog niet was) het uitzicht onder water ongeveer nul. Er wordt gezegd vanwege een tropische cycloon op 2000 kilometer afstand wat gelukkig een beetje exotisch klinkt en de pijn wat verzacht. Dus besluiten wij het strand te verlaten en op een mooi uitkijkpuntje een spelletje scrabble te spelen. Plots komt er een politiewagen de parkeerplaats oprijden en worden drie nogal shabby uitziende jongelingen gefouilleerd, hun auto wordt binnenste buiten gekeerd en eentje wordt geboeid achterin de politiewagen gezet. Wij hebben geen idee wat er aan de hand is maar het wordt nog spannender. Eerst komt er een tweede politiewagen aanrijden, gevolg door een vrachtwagen van een sleepbedrijf. O, denken wij, gestolen auto en zaak afgehandeld. Mooi niet. Ineens komt er een helicopter uit de lucht gevallen die vlak boven onze hoofden rondjes gaat vliegen. Nog meer politieagenten gaan met hond naar beneden naar het strand. Ik probeer ze nog te volgen maar op een beschaafde afstand. Helaas zijn ze als ik beneden kom uit het zicht verdwenen. Van Nieuw-Zeelanders in de buurt horen we dat ze op zoek zijn naar de 4e persoon die zich in het zicht van de politie uit de voeten heeft gemaakt maar waarschijnlijk vanwege de hoge rotsen niet van het begroeide stuk strand af kan. Dit zien we de Veldhovense politie nog niet doen bij een autodiefstal. Na een dik half uur wordt de helicopter aan de grond gezet en even later komen de agenten met geboeide crimineel naar boven. Hij ziet er helemaal niet uit als een gevaarlijke crimineel maar meer als een sukkel. Als alle agenten (na drie uur!) verdwenen zijn en we de helicopter uitgezwaaid hebben, horen we de context van de actie van twee rangers . Al een poos hebben deze mannen op de parkeerplaats ingebroken in auto's. Toen de ranger de mannen weer op de parkeerplaats op zag duiken in een waarschijnlijk gestolen auto (dure auto, goedkoop volk) heeft hij de politie gewaarschuwd die dus echt met groot materieel uitrukte toen er eentje de benen nam. Hij vertelt dat er 4000 dollar aan contanten is gevonden in de auto. Spannend om hier midden in te zitten, vooral omdat het verhaal (zoals in een goed boek) zich pas langzamerhand ontvouwt. Wie wil dit missen? Snorkelen kan altijd nog.

En verder zijn de oudste gebouwen in Auckland rond 1840 ontstaan temidden van modderige vlaktes aan de zee. De eerste naar NZ gelokte handelsmensen waren wanhopig. Met wie moesten zij in vredesnaam handel drijven in deze achterafplek.
En wij hebben al links gereden. Het gaat prima maar als ik niet nadenk zet ik de ruitenwissers aan in plaats van de richtingaanwijzers.
En leven er nog zo'n 2% Nederlands sprekende mensen in NZ.
En is de temperatuur hier heerlijk. Veel zon en elke dag rond de 21 graden Celsius.
En kun je hier echt op elke hoek eten afhalen vanuit de hele wereld. Thai, Indiaas, Chinees, Koreaans. Heerlijk voor weinig geld.
En stopt iedereen hier net iets beter voor mensen die een zebrapad willen oversteken. Complimenten!
En geven agenten die boeven vangen gewoon antwoord op vragen over de voortvluchtige boef. Niks geen in het belang van het onderzoek kunnen we hier geen mededeling over doen, mevrouw. De politie is hier nog je beste vriend.
En hebben ze elke dag in het winkelcentrum (een NZ versie van het city centrum) een strijkje van Bach? opstaan om iedereen rustig te houden, denken wij. We vermoeden dat het bandje maar heel kort is en dan weer opnieuw begint want we horen steeds hetzelfde stukje. De eerste keer is leuk maar nu begint de agressie al aardig op te spelen.
En over 6 uur stapt Thomas in Amsterdam op het vliegtuig naar NZ. Goede reis!

Groetjes aan iedereen die ons lief is van
Robbert en Henriette