Helambu

Hallo allemaal,

Wij zijn weer terug in Kathmandu na een trekking van 7 dagen . Terug op aarde, zeg maar, want achterin het dal waar we gelopen hebben (Helambu) is de verbinding met de rest van de wereld maar een dun draadje. We zitten nu in een ander guesthouse want ons vorige hotelletje waar we de bagage achtergelaten hadden, had alleen nog maar een kamer met keiharde bedden. We zijn er op allerlei fronten dik op vooruitgegaan. De service is beter, er is altijd iemand om iets aan te vragen, er wordt minder hard geschreeuwd, de maaltijden zijn lekkerder, het dakterras is veel mooier en er zijn leuke medereizigers en er ligt regelmatig een Kathmandu-post waarin we zowaar lezen dat het kabinet gevallen is vanwege Afghanistan. Goed zo, wegwezen daar, denken we. Dat moeras is iets waar je helaas alleen maar verder in wegzakt. Sneu voor vele mensen daar maar het wordt gewoon weer Taliban-land totdat ook dat weer aan zijn eind komt.

De trek was super maar er moet wel een kleine correctie aangebracht worden in de classificatie. In het boekje wat Robbert gekocht had, stond: easy trekking. Nou, ik vind dagtochten van 7/8 uur en dagen met meer dan 1000 m. klimmen niet bepaald easy. Maar verder was het een supertocht met weer heel veel bijzondere dingen en ontmoetingen. Het boekje was sowieso een success want er stonden vele foto’s in en de dorpelingen zochten meteen naar foto’s van hun dorp of van hun familie. Naast easy staat het te boek als teahouse-trekking want je kunt overal wat thee krijgen en blijven overnachten. Wij selecteren op zo zacht mogelijke matrassen. Desnoods stapelen we wat matrassen op elkaar want druk is het nergens.

In het gebied (het Helambu-gebied dus) waar we doorheen lopen, wonen in hoofdzaak boeddhisten van het Yolmo-volk. Niet dat dat zoveel verschil uitmaakt want in Nepal heerst er toch al een soort blend van boeddhisme, hindoeisme en volksgeloof. Een heel belangrijk persoon hier is Padmasambava, een soort tweede Boeddha die het Boeddhisme in Tibet gebracht heeft. In iedere tempel staat zijn beeld en overal zijn grotten waar hij gemediteerd heeft. Alle belangrijke plaatsen zijn te herkennen aan kleurige gebedsvlaggetjes. Sommige dorpen zijn wel duidelijk welvarender dan anderen. In hoeverre dat te maken heeft met kaste, grondbezit en cultuur is te moeilijk voor ons. Andere dorpen zijn weer grotendeels leeg want de volwassenen helpen in het huishouden in New York of Korea. Het blijkt dat van de oudere generatie er nog veel mensen ongeletterd zijn. In enkele guesthouses moesten wij zelf de rekening opmaken en ook nog vertellen hoeveel wisselgeld we terug kregen. Schattig dat dat nog bestaat. Dat vertrouwen vinden wij wel typisch voor de Tibetaanse cultuur. Soms is het Engels van de kinderen beter. Wij bestellen dan een ontbijt bij de vrouw des huizes (dat wil zeggen dat wij opschrijven wat we willen), die laat het aan haar 11-jarige zoon zien, waarna blijkt dat ze geen yoghurt hebben. Zoonlief wordt dan naar onze kamer gestuurd met de boodschap: “No curd, milk ok?”

In Tarkegyang ontmoetten we bij de plaatselijke Gompa (tempel) een onderwijzersechtpaar dat leerboekjes uitdeelde aan oude mannen die alsnog willen leren lezen en schrijven. Of het ook voor vrouwen geldt, weten we niet. Het echtpaar nodigde ons uit in hun eenvoudige huis waar ze al 27 jaar woonden. Het was er aardedonker en rokerig. Wij hebben aan hen onze meegebrachte pennen gegeven. Mooi als enkele oude Nepalezen met onze pennen hun eerste woordjes kunnen schrijven.
In Nakote vielen we midden in een dorpsraad ook weer voor de plaatselijke Gompa. De mannen zaten in een vierkant op de grond en discussieerden over zaken. De vrouwen zaten er omheen, gaven onderling commentaar, maar hadden duidelijk geen spreekrecht.

De overnachtingen zijn vaak in prive-huizen van mensen. De slaapkamers stellen niet zoveel voor maar de “goei kamer” is soms een echte verrassing. Mooi houtsnijwerk aan de wanden, een complete uitstalling van alle keukenspullen die ze hebben (soms zelfs een blender terwijl er amper electriciteit is), een tv’tje onder een geborduurd kleedje, een huisaltaartje waar altijd een foto van de Dalai Lama staat en veel lichtjes branden, zitmatten op de grond en een soort smal, laag tafeltje om aan te eten. Het hart van de kamer is een houtkacheltje waar de stukken hout langzaam in geschoven worden. Er staat altijd een ketel water te koken. Dat water gaat in grote thermoskannen zodat ze de hele dag door thee hebben.

Het grootste deel van onze tocht zijn nergens wegen alleen wandelpaden. Dit betekent dat alles vanaf de dichtstbijzijnde weg gedragen wordt door porters. De cola en de snickers stijgen dan ook in prijs bij elke stap die je verder vanaf een weg zet. De grootste uithoek voor ons is Tharepati op 3700 meter hoogte. Vanaf hier loopt er een pad over een pas van 4600 meter hoogte. Wij komen onder bliksemschichten en een loodgrijze hemel en vele hagelstenen de nederzetting binnen. Blij dat we er zijn want je moet maar afwachten of het pad wel echt, echt, echt, het goede is. Gelukkig wel. De kachel doet het maar het is niet genoeg om de kou te verdrijven. Met twee Duitsers zitten we in slaapzakken in de gezamenlijke ruimte. In de wc hagelt het binnen en waai je bijna weg en het water om de wc door te spoelen is bevroren. Een zeer bijzondere ervaring. Stromend water is er natuurlijk niet en de pompoensoep van ons lijkt erg op de tomatensoep van de Duitsers en zeker niet op pompoen of tomaat. Die mensen die de hut beheren wonen hier het hele jaar. Een zeer interessante ervaring maar wij zijn blij dat we de volgende dag weer het prachtige uitzicht op zes- en zevenduizenders kunnen laten voor wat het is en dalen af naar een prachtig dorp op 2500 meter hoogte. Het bos waar we in de sneeuw onder een blauwe hemel door af dalen ziet er nog heel fraai uit. Wij verwachten elk moment de rode panda en zien pas na zo’n drie uur de eerste twee mensen. Dat het bos nog zo ongerept is, heeft te maken met het feit dat het wat verder van de dichtstbijzijnde dorpen af ligt. Uit andere bossen wordt continu hout gewonnen en de bomen zien er vaak wat vreemd uit. Lange staken waar steeds alle zijtakken vanaf gezaagd of gekapt worden. Allerlei mensen zien we lopen met bossen hout of met bladeren voor het vee. Gelukkig dat de bevolkingsdruk nog niet zo enorm is dat alle bossen weggekapt worden.


En verder zijn scholen vaak zo ver weg dat kinderen bij familie wonen om in de buurt van een schooltje te kunnen wonen. Wat wij aanzien voor 1 gezinnetje blijkt dan dus een verzameling van vele familietjes te zijn. Dicht bij een school wonen betekent vaak toch nog meer dan een uur lopen. Scholen beginnen in de bergen dan ook om 10 uur want de kinderen komen overal vandaan.
En zijn we terug in Kathmandu naar de film My name is Khan geweest. Mooi en redelijk te begrijpen in het Hindi. En interessant om tussen allemaal rijke Nepalezen te zitten die hier met grote auto’s aankwamen. De prijs van het kaartje was veel meer dan een arme Nepalees per dag verdient.
En we hebben een jongen uit de Bergen beloofd om te proberen zijn vroegere sponsors van 14 jaar geleden weer op te duikelen om te zeggen dat het goed met hem gaat. Uit de foto’s maken we op dat zijn sponsors in Utrecht wonen onder de grote watertoren. Of dat nog zo is, weten we natuurlijk niet.
En is de weg naar Bhaktapur nog steeds niet af. Het blijft ongelooflijk dat in de belangrijkste vallei de wegen zo slecht zijn. Waarom laten ze de Chinezen niet komen?
En gisteren was het Holi in Kathmandu. Dit betekent dat iedereen nat gespetterd wordt met gekleurd water. De straten lijken wel een oorlogsgebied. Iedereen blijft binnen of sluipt langs de muren om maar niet van boven bekogeld te worden. Wij blijven voornamelijk binnen want onze kledingvoorraad is beperkt.
En we hebben weer aardige Koreanen ontmoet die hier vrijwilligerswerk doen. Na jarenlange hulp door het buitenland om Korea er na de oorlog bovenop te helpen, voelen ze zich moreel verplicht om nu de rest van de wereld te helpen. Wat een leuk volk toch!
En heb ik in Kathmandu mijn cadeautje uitgepakt. Een boek van William Dallrymple over de laatste Mughal in Delhi. Een prachtige schrijver waar ik al veel van heb. Op de eigenlijke dag heb ik van Henriette een dure snicker gehad en wat smaakte die heerlijk.
En morgen gaan we, deo volente, met de bus naar de grens met India om dan naar Darjeeling te gaan. De bus vertrekt om 5 uur ‘s ochtends en doet er zo’n 14 uur over.
En bedankt voor alle leuke reacties maar waar is Sebas toch gebleven?

Veel groetjes aan iedereen die ons lief is van Robbert en Henriette.