Nieuwe indrukken

Hallo iedereen,

Zomaar wat indrukken opgedaan in diverse situaties.
Allereerst op verzoek van Jos de nachtelijke busrit deluxe. Vanuit Boddhgaya gaan we met de provinciale dienstbus van Bihar, de armste staat van India, naar Patna. De bus rijdt dus dat is mooi meegenomen en we hebben een stoelreservering wat een tweede plus oplevert. De chauffeur rijdt ook niet te hard wat ook moeilijk zal gaan met dit modelletje en het is niet te heet. Net na het vallen van de avond worden we gedropt op een hoek. Vlakbij moet het busstation van Patna zijn. Klopt. 5 minuten later zien we wat bussen opdoemen. Het blijken er uiteindelijk zo'n 200 of 300 te zijn die allemaal op een kluitje staan geparkeerd. Hoe moet de verste bus ooit vertrekken? Zou er echt een systeem in zitten? Tegen iedereen laten we het woordje Raxaul vallen, de grensplaats met India. We wurmen ons tussen alle kriskras geplaatste bussen door en arriveren bij een soortement kaartloket. De bus staat ernaast. Om 21.30 uur vertrek. We hebben nog twee en een half uur en gaan wat wandelen in het stof en de herrie en eten daarna wat in het restaurant. Een donker hol waar de hygiene ver te zoeken is maar we wagen het erop. Onze stoelen blijken de zwakste van de bus te zijn, denken wij. De ene gaat steeds verder in slaapstand, de andere wil helemaal niet bewegen. Als klap op de vuurpijl start er een bollywood-film met prachtige zang en dans maar waarom houden ze hier zo van hard. De box explodeert zowat maar toch raken we ervan in een soort trance en slapen wat. De weg is 1 kuil maar nog een plus is dat de chauffeur geen ongelukken maakt. Een tweede film kan er ook nog wel bij en al redelijk gebroken komen we om 6.00 uur 's ochtends in een mistig Raxaul aan. Moe stappen we in het eerste beste paardenkaarretje op weg naar de checkpost. Een hokje aan de Indiase kant en een hokje aan de Nepalese kant. Ongelooflijk dat dit het officiele stempelpunt is tussen een mega-toeristenbestemming en een flitsend, opkomend economisch wonder. De paardenkar laten we voor wat hij is want het blijkt een oplichter die tijdens de rit zijn voorwaarden verandert. Liever lopen dan langer bij zo'n sukkel te zitten. We pinnen wat geld en gaan op weg naar de volgende bus aan de Nepalese kant. Nog 5 uur en dan bereiken we Chitwan National Park. Toeristisch maar mooi. We hebben de klok rond gereisd en zijn nog net niet gebroken.

Verder wat we zoal horen, zien en ruiken als we op het dakterras zitten van ons guesthouse in Kathmandu, dichtbij het hoofdplein Durbar Square. We zitten 7 hoog en hebben tijd zat om rond te kijken want het hulpje van het guesthouse (meisje van 12/13) heeft bijna drie kwartier nodig om een bakje fruityoghurt en een paar geroosterde sneetjes te maken terwijl wij de enige ontbijters zijn. Misschien moet ze eerst nog wel alles gaan kopen in de winkeltjes in de buurt. Wij zien vanaf onze hoogte op de meeste dakterasjes neer en zien van alles gebeuren. Idiote huisjes hier trouwens. Ze gaan als kometen de hoogte in tot soms wel acht verdiepingen met soms een grondoppervlak van een postzegel. Vlak onder ons zijn 5 vrouwen en 1 man bezig met het klaarmaken vam grote hoeveelheden voedsel. Waarschijnlijk gaat dat naar restaurants in de buurt want het zijn zulke grote pannen. Ze schillen aardappels, snijden stukjes vlees op een tussen hun voeten geklemd mes, koken onduidelijke grote stukken in een reusachtige pan, maken allerlei groentes schoon en klein en doen in een hoekje de vaat met een klein beetje water.
Aan de andere kant is een vrouw op haar dak de was aan het doen. In een grote bak wordt enorm veel was gedaan met veel zeep. Hoe krijgt ze de was weer zeepvrij gespoeld met zo weinig water? Verder speelt haar dochtertje op deze kleine ruimte met het hondje en fietst haar zoontje tussen het wasgoed door. Oma, die helemaal kromgegroeid is doet de ochtendrituelen. Ze heeft een schaal met bloemetjes en rijst en en kopje met water. Onder het prevelen van allerlei gebeden en het maken van de juiste gebaren strooit ze in alle hoeken van het terras wat offergaven. Op een terras, nog iets hoger dan het onze, zijn twee jongetjes aan het voetballen. Tot ze de bal over het hekje schoppen en het spel voorlopig 10 minuten stil ligt. De bal zal wel een krater in de straat hebben geslagen. Aan de andere kant zit een meisje in schooluniform haar huiswerk te maken. Een jongetje en een meisje springen touwtje. Het is een heel bedrijvig wereldje op al deze dakterasjes en de zwarte wouwen cirkelen rond ons hoofd en maken prachtige fluitgeluiden.

En verder doet de elektriciteit het in Nepal ongeveer 4 tot 6 uur per etmaal. Geprezen zijn de Petzels waardoor wij in ieder geval altijd licht in de duisternis hebben. Nepalezen hebben kaarsen, een gaslamp of een generator of zitten in de duisternis.
En hebben we in Chitwan, het enige NP waar de Indische neushoorns voorkomen, onze kans gemist door niet op een olifantsafari te willen. Lopend met een gids door het park hebben we wel een beer gezien en terwijl wij naar wat papegaaien keken sprong er een tijger over het pad. Het toneelstukje van de gids en hulpgids was zo overtuigend dat we het geloofden. Boven het olifantsgras zat een pauw verschrikt te gillen, er was echt iets langsgekomen!
En de qualified gids was niet echt heel geweldig. Zagen we wat dan liep hij er op af zodat de dieren zo snel mogelijk maakten dat ze wegkwamen. Wel zagen we verse sporen van luipaarden, beren, tijgers, neushoorns, wilde olifanten, bisons en verschillende hertensoorten. Wij hebben ons vermaakt en de unqualified gids die erbij was wist echt veel.
En neem je in Chitwan allemaal een stevige stok mee om olifanten en tijgers en beren van het lijf te houden.
En wij dachten dat het in Nepal toch wel schoner was dan in India maar misschien geldt dat alleen voor het platteland. In de stad en vooral langs alle waterlopen is het hier net zo goed een vuilnisbelt.
En kunnen ze hier verschrikkelijk goed rochelen en spugen. Daar kunnen de Chinezen nog een puntje aan zuigen.
En zit het gros van de jongeren in dit internetcafe op Facebook, behalve onze directe buurman die een sollicitatiebrief aan het schrijven is met heel wat Engelse fouten. Om hem daarmee nou te helpen...
En is Baktapur, een van de drie koningssteden van Nepal, net een levend openluchtmuseum. Het is er net zo bedrijvig als overal, maar dan in een decor van eeuwenoude tempels, paleizen en huizen met veel heel fraai houtsnijwerk waar de Kathmandu-vallei zo beroemd om is.
En lijken de jonge Nepalezen meer aan te sluiten bij de rest van de wereld. Hun haardracht vinden we terug bij Thaise jongeren die het weer van de Japanners hebben.
En zijn er aardig wat Chinezen hier. Het is hun nieuwjaar en ze hebben twee weken vakantie. Ze zien er flitsend uit, praatten vaak aardig Engels en zijn in hun reisgedrag al bijna niet meer te onderscheiden van Westerlingen. Alleen lijken ze net als de Koreanen nog dat kinderlijke, onderzoekende te hebben. Leuk om te zien.

Morgen gaan we, deo volente, een trekking maken in het Helambu-gebied. Waarschijnlijk 5 tot 7 dagen. De meeste bagage blijft in Kathmandu.

Veel groetjes aan iedereen die ons lief is van Robbert en Henriette.