Varanasi/Boddhgaya

Ha iedereen,

Wij zitten nu in Boddhgaya, net in de staat Bihar. Dit is de belangrijkste pelgrimsplaats van het boeddhisme. 2500 jaar geleden heeft Lord Boeddha hier de Verlichting bereikt. Net niet onder deze boom, maar indirect ook weer wel. Een stekje van de oorspronkelijke boom is eerst naar Sri Lanka gebracht en vervolgens is een stekje van deze boom weer naar Boddhgaya gebracht. Het is een knoert van een boom waaronder allerlei Boeddhisten komen bidden. Het mooist zijn de gebedsdiensten van de Tibetaanse monniken. Het onaardse donkere stemgeluid dat maar voortgolft, de belletjes, de Tibetaanse klarinetten, de grote trommels. En het gaat maar door; je raakt vanzelf in een soort trance. Tussendoor probeert iedereen afgewaaide bladeren van de boom te pakken te krijgen. Ook volwassen monniken doen hier lachend aan mee. Een klein jongetje (verkleed als monnik?) probeerde er ons zelfs een te verkopen. Hij keek met een kennersblik naar mijn reeds vergaarde blad en zei dat dat van de verkeerde boom was. Toch heeft dit maar een beperkte invloed op het geheel, er hangt een ingetogen sfeer, totaal tegenovergesteld aan de chaotische geloofsbeleving van de hindoes. Wij hebben een hele grote zwakke plek voor de Tibetanen.
Uit de hele Boeddhistische wereld zie je hier pelgrims en natuurlijk daarnaast buiten het ommuurde terrein de hele commercie. Een mooie bonte mengeling. Vannacht zijn we de hele nacht wakker gehouden door een soort variant op de Indonesische imam tijdens de Ramadan. Deze hindoe was bezig aan een Puja (soort plechtigheid) en hij had daar heel veel uren en een grote versterker onder ons raam voor nodig. De generator van het hotel zorgde voor de begeleiding en het verkeer op straat deed de percussie. Zelfs mijn oordoppen waren niet opgewassen tegen dit geweld. Voor vannacht hebben we een kamer aan de ander kant gevraagd.

Maar dan terug naar Varanasi, hindoe-tegenhanger van Boddhgaya, de kermis van de wereld. De belangrijkste religieuze, hindoeistische stad van India,al 2500 jaar vermomd als een krankzinnig rariteitenkabinet. De heilige rivier de Ganges stroomt hier langs de ongeveer 75 ghats, trappen met elk een eigen tempel die leiden naar het water waar je als hindoe in dient te baden of waar je as in uitgestrooid dient te worden om je kans op het nirvana te vergroten.
Zomaar een moment op zo'n ghat, ergens in de ochtend wanneer de zon al flink door begint te komen. Een groep pelgrims uit Tamil Nadu klimt de enorm steile trap op die in afwisselend roodbruin en vaalwit is geschilderd. Ze klimmen zo'n 20 meter hoger naar de tempel gewijd aan een aan ons onbekende godheid. Hierna zullen ze ongetwijfeld een ritueel bad gaan nemen in de Ganges. Offergaves kopen ze bij de vele kleine jongetjes en meisjes die rondlopen met hele kleine bakjes vol bloemen en kleine waxinelichtjes. Op blote voeten laveren ze tussen de koeienvlaaien, hondendrollen en geitenkeutels. De waterbuffels liggen in de rivier of er net naast, kraaien zitten op hun hoofd, insectjes van hen af te pikken of onder hun staart te kijken of daar nog wat lekkers is. Net naast de buffels zijn de wassers was aan het inzepen of aan het slaan op hun eigen steen. Dit duurt van 6.00 uur tot soms wel 12.00 uur waarbij ze de was zowat tot pulp slaan. Hierna leggen ze de was te drogen op de, zeg maar, promenade. Mensen en koeien worden geacht hieromheen te lopen. Ondertussen worden we benaderd door boatmen die graag met ons een boottochtje zouden willen maken voor net iets te hoge prijzen, bedelaars met alle soorten handicaps vragen om kleine bedragen waarbij sommige steeds zieliger geluiden maken naarmate het langer duurt voor ze iets krijgen. (Papa, papa, please give me).
Voor ons op de rivier varen vissers vaak ook met toeristen waarvan 95% Indiaas is. Hiertussendoor gaan dan weer de saddhu's in oranje en wittige gewaden. Dit zijn de heilige mannen maar wij twijfelen nog wel eens aan hun heiligheid. Het woord klaploper komt vaker in ons hoofd op maar wij snappen er dan ook niets van. De kapper scheert en knipt onder een boom met een schaar, een mes en een spiegel. Honden liggen overal, zeer relaxed, net als de koeien, want ze worden hier niet geschopt zoals op veel andere plaatsen van de wereld. Op iets vrijere stukken is het crickettijd, de nationale sport van India. Aangezien erboven en eronder nog meer trappen zijn, kan de bal overal heen gaan. De rivier is uit. Mensen drinken thee bij minuscule theestalletjes waarvan men zegt dat het water uit de Ganges komt. Wij wagen ons hier niet aan. Gefluit komt van de fluitverkoper en wie wil kan zich laten masseren op 1 van de plateau's. Zingende pelgrims komen langs, bank myna's (een soort spreeuw en de kwajongens van de buurt) tsjirpen erop los. Apen springen van boom tot boom, mensen plassen tegen de muren en net naast de wassers worden mensen verbrand op 1 van de twee cremation ghats. De as drijft in de rivier. Wij blijven 5 dagen in Varanasi en het maakt op ons een verpletterende indruk.

Een heel belangrijke activiteit op 2 Ghats zijn de rituele lijkverbrandingen. Er branden wel 8 vuren tegelijkertijd en er smeulen er nog veel meer. De lijken zitten ingewikkeld als een soort mummies, dus je ziet alleen de vorm. Soms steekt er ineens een echte voet of een echt gezicht uit maar het is niet gruwelijk. Alleen het moment dat de lijken met een bamboestok gekeerd moeten worden, is even slikken. Het is een echte industrie en houdt veel mensen aan het werk. Het hout moet aangeleverd en kleingemaakt worden, de brandstapels moeten gebouwd worden, priesters doen de rituelen (en onderhandelen eerst nog over een prijs met de familie), er moet gezorgd worden voor een totale verbranding (Dit lukt niet altijd. Op een ochtend zagen we een hond met een mensenschedel in de weer. Hoort dat ook bij ashes to ashes?) en de as moet in de rivier worden geschoven. En ook in de dood bestaat er geen gelijkheid. Verbrand worden op deze manier is een kostbare aangelegenheid vandaar dat we zoveel witte touwtjes zagen. Een mannelijke Brahmaan heeft onder zijn kleren een wit koordje wat hij zelfs bij het zwemmen niet af mag leggen. Een goedkopere vorm van verbranden wordt geleverd door de crematoria boven aan de Ghat. En dan zijn er nog mensen die niet eens verbrand mogen worden en met een steen verzwaard midden in de rivier worden afgezonken. Kleine kinderen b.v., zwangere vrouwen, mensen met een besmettelijkte ziekte en de saddhu's. Op de vraag waarom is het antwoord, hindu culture. Fotograferen mag natuurlijk niet. Heiden Robbert is het hier als heilig boontje helemaal mee eens, rekkelijke katholiek Henriette ook maar vindt dat het van een afstandje wel kan.

Een ander, iedere dag terugkerend ritueel is de Aarti, een grote Hindoeplechtigheid op 5 platforms boven de Ganges. Het is een echte performance met 5 mooie jongens in oranje/gouden gewaden die allerlei bewegingen synchroon uitvoeren met verschillende attributen: een grote kandelaar, een zilveren cobra, een soort bezem, een hoorn en een belletje. Tussendoor gooien ze water en bloemen in de rivier. De muziek wordt verzorgd door een tabla-speler en een orgelspeler met een lam handje die wel mooi kan zingen. Soms zijn de jongens achtergrondkoor en klapt en zingt iedereen mee. Het is een uitverkocht huis en honderden bootjes liggen vol toeristen (voornamelijk weer Indiers) rond het geheel. Het duurt wel anderhalf uur en na afloop kun je CD's kopen van de plechtigheid en een donatie doen in ruil voor wat rode verf op je voorhoofd. Het is deze mengeling van uitbundig vieren, devotie en commmercie waar we niet op uitgekeken raken.

En verder hebben we weer 2 honden uitgelaten zien worden temidden van alle schurftige zwerfhondjes. Een Dalmatier en een labrador.
En zijn we zeer gecharmeerd van de opvallend zachte manier waarop veel Indiase mensen met dieren omgaan. Hondjes krijgen te eten en de koekjes worden netjes verdeeld. Ze lijken bijna belangrijker dan die menselijke zielepieten die hier tussendoor strompelen.
En vanuit ons guesthouse kijken we uit over de Ganges en de vlakten aan de andere kant. Heerlijk, uitzicht en ruimte midden in een mega-stad.
En moet je wanneer je een head-and-neck-massage voor 10 roepee neemt, je vrij worstelen wanneer de masseur aan je voeten begint anders blijkt het opeens een full-body-massage voor 150 roepee te zijn. (No please, not finished, very important)
En sturen we helaas geen foto's meer. We durven niet. Een virus-computer wiste onze eerste week aan foto's uit en dat riskeren we niet nog eens!! Dus kom maar kijken als we terug zijn, Varanasi is nog compleet.
En kijken we met genoegen naar de manier waarop de Koreanen met de bedelaars en volhoudende kindjes omgaan. Respect, vol compassie, meegaand en toch hun eigen ding blijven doen. Hier kunnen de blanke westerlingen een voorbeeld aan nemen. Westerlingen zijn vaak wat sneller geergerd, kortaf etc. Wij proberen het op zijn Koreaans.
En blijft het geschreven Engels een bron van vermaak. Over het spoor loopt de foot over bridge en tijdens het wachten op een drie uur vertraagde trein zegt de mevrouw 90% van de tijd: May I have your kind attention please! waarna een gek makend deuntje volgt( en dat voor de volle drie uur) en onder nors kijkende employees hangt een bordje
waarop staat: our motto is to serve you with a smile!!
En verder gaan we morgen, deo volente, met de nachtbus richting Nepal.

Groetjes aan iedereen die ons lief is, Robbert en Henriette