Van Delhi naar Agra

Hallo iedereen,

Wij zitten hier in Agra, de stad van de Taj Mahal, waar we even onze treinreis naar Varanasi onderbroken hebben. Alleen moeten we ons tevreden stellen met de buitenkant omdat de Taj Mahal op vrijdag gesloten is. Wat een zielepieten zijn we toch. Gelukkig kunnen we vanaf dakterrassen en vanaf de overkant van de Yamuna toch nog genieten van het imposante gebouw.

Even terug naar het begin. Na een vliegreis via London en Bahrain aanbeland in Delhi. We hadden al een kamer geboekt in Majnu Ka Tilla, de wijk van de Tibetanen, aan de Yamuna-rivier, Nu nog er zien te komen. In Nederland zijn we gewend dat wanneer iemand op je af komt om je te helpen, dat ook is om je te komen helpen. In India komt nooit iemand op je af en is dat wel zo dan is het altijd een man en blijkt het vooral te zijn om zichzelf te helpen onder het mom van jou te helpen. Als je deze regel onder de knie hebt, ziet de wereld er hier opeens heel anders uit en kun je deze vriendelijke mannen allemaal wegwuiven. Niet aankijken want dan duurt het circus alleen maar langer. Deze techniek hebben we geleerd in Egypte en Ethiopie en uiteindelijk zijn we er al best goed in geworden. In dit geval wisten we dat er een bus zou gaan. Met de bus dus naar een plein in Noord Delhi en vandaar met de moto-riksja naar de wijk. Dit is een driewielertje in verschillende staten van ontbinding dat behoorlijk snel overal tussendoor schiet. We lopen met onze bagage op door de toegangspoort en komen in een andere wereld. Hier wonen de gevluchte Tibetanen bij elkaar in een wijk. De steegjes zijn zo smal (soms amper 1 m.) dat er totaal geen verkeer door kan, zelfs geen fiets. Midden in de wijk is een pleintje bij een tempel en wat restaurantjes. Het is een komen en gaan van mensen maar allemaal heel rustig en dorps. Er zitten mensen op bankjes, kindertjes spelen, honden liggen te liggen en worden gevoerd. Zo te zien doen de Tibetanen het niet zo slecht, maar ze hebben hier in India nog steeds de status van vluchteling. De Indiase jonetjes van 8-10 jaar die de hulpjes zijn in de winkeltjes en restaurantjes zijn veel armer. Zij hebben geen speelgoed uit China.

Als je met behulp van een groepsreis door India reist wordt je altijd uitgeladen bij de highlights. Laat dit nu natuurlijk de plekken zijn waar alle oplichters en wannabe-gidsen rondcirkelen. Iedereen dringt zich aan je op en we zien regelmatig toeristen opgefokt rondspringen terwijl ze de indruk proberen te wekken dat ze uitermate ontspannen zijn. Voor ons die op eigen houtje overal rondsjokken blijkt dit maar een heel klein aspect te zijn. In Delhi lopen we elke avond in het donker van het metrostation in 20 minuten naar ons Tibetaanse wijkje. Mensen maken vuurtjes langs de weg, er worden pakora's gefrituurd in mini-straat-stalletjes, uit verkruimelende gebouwen schijnt licht tussen de lappen naar buiten, het maanlicht schijnt over de afvalhopen en kleine straatjes. Wat is het hier toch lelijk maar tegelijk o zo interessant en we kijken onze ogen uit. Dit is de middle en upper-onderklasse maar we voelen ons heel veilig (het blijft ook druk) en niemand komt ons lastig vallen. India is heftig vanwege de beelden die op je netvlies blijven hangen maar lastig vallen gebeurt alleen op toeristenplekken. Hier zijn de mensen bezig met hun eigen leven en wij zijn slechts voor enkelen interessant.

Delhi is oorverdovend voor alle zintuigen. Er gebeurt zoveel en er zijn zoveel mensen. Overal wordt er gehandeld, eten bereid en gegeten of gebedeld. Zo veel mensen, zoveel piepkleine werkplaatsjes en winkels, zoveel etenswaren, zoveel geuren, smaken en geluiden. En dat maal een factor die wij niet kennen. Wij wagen ons er met plezier in. Maar gelukkig kunnen we ons ook af en toe terug trekken in een restaurantje, op een bankje in een park of in ons guesthouse. Reizen met de metro is al een avontuur op zich. Eerst al om hem te vinden in een stikdonkere straat. Als we van de roltrap komen, staat de hal massief vol met mensen. Eerst in de rij voor een metromuntje. Dan gaan we samen in de rij voor de security-check. Als we daar doorheen zijn naar een vol platform waar een mudvolle trein stopt. Daar passen we echt niet meer bij. In de volgende net wel. We staan platgedrukt tussen de mensen en hebben ons nog nooit zo'n sardientje (of was het een haring?) gevoeld.

Een bijzonder leuk Indiaas zondagmiddaguitje was ons bezoek aan het spoorwegmuseum. Het is hier ook weer afgeladen vol met alleen maar Indiase mensen voor wie 10 Rp. entree ook geen geld is. Er staan veel locomotieven en treinen waar je niet in, maar wel op kunt. Dat maakt het eigemlijk een soort speeltuin. Het extraatje in het museum, de chique Maharadja-trein, blijken 4 stoffige wagons te zijn die al jaren gesloten zijn en waar weinig grandeur meer van afstraalt. Benieuwd hoe lang de treinen het nog zullen houden. Ze zitten goed in de verf maar daaronder roesten ze erbarmelijk.

In de ooit mooiste straat van het oosten (volgens William Dalrymple), de Chandi Chowk, vroeger een extravagante winkelstraat met kanalen en bomen met winkelwaar uit alle uithoeken van de toen bekende wereld, komen we toevallig uit bij een optocht behorend bij een Hindoe-feest. Het lijkt op onze Karnavalsoptocht maar dan met veel primitievere beelden. Tussen de wagens lopen muziekgroepen. Electriciteit voor versterkers e.d.wordt geleverd door een soort generatoren die op bakfietsen staan. Het ziet er allemaal erg vrolijk uit. Tussen de optochtgangers lopen mannen met torenhoge vrachten op hun hoofd en bedelt een vrouw met een baby op een soort karretje.

En verder hebben we in Bharatpur zowaar een man gezien die zijn hondje (met dekje) uitliet, het moet niet veel gekker worden.
En is het zo mooi en droog weer (ongeveer 22 graden met 10 graden 's nachts) dat het de hele dag stof happen is en wij flink wat afhoesten.
En zien we steeds zwarte wouwen en aasgieren boven de stad cirkelen, de afvalopruimers va het oosten. Dat er hier nog maar lang afval mag blijven want waar moeten die beestjes anders toch heen.
En hebben we in het Nationaal Park Keoladeo op de fiets zonder guide wel 57 vogelsoorten gezien. Een heerlijke dag waarin we onze tureluurs fijn zagen voedsel zoeken in zijn winterlandschap.
En waren we bijna geen treinkaartjes gaan kopen in Delhi want de aardige Duitsers verzekerden ons dat het gesloten was vanwege de aanstaande Commonwealth Games. Waren jullie niet vergezeld van een aardige meneer die jullie een loer wilde draaien, vroegen wij nog, zonder te ervaren te klinken. Nee, echt niet, het was helemaal leeg het kantoortje. Toen wij, eigenwijs als we waren, daar toch de volgende dag aankwamen was het gewoon open. Waarschijnlijk had die aardige meneer hen geleid naar de andere kant waar inderdaad van alles leeg stond. En vervolgens naar zijn eigen toeristenburootje etc.
En hebben we nog steeds geen fietsriksja genomen. We vinden dat een beetje zielig want ze trappen zich te blubber. Maar zonder klanten zijn ze nog zieliger dus wat is wijsheid.
En zijn we erg gecharmeerd van dikke, Indiase moeders die hun zeer kleurrijke sari's zo hebben omgeslagen dat hun vetrolletjes goed te zien zijn.
En verder gaan we vanavond, deo volente, naar Varanasi, naar men zegt een heftige ervaring, maar wat is dat niet hier in Amazing India.

Veel groetjes voor ieder die ons lief is, Robbert en Henriette