A Ballaterish tale

Ha beste mensen,

Ons laatste verslagje voordat we ons weer huiswaarts begeven. Nu zitten we nog midden in de koninklijke bossen van Deeside. De Dee is een rivier die van de bergen in de Cairngorms naar het oosten stroomt. De koninklijke verblijven zijn te vinden in Balmoral Castle en veel land erom heen is van oudsher jachtgebied en nu eigenlijk nog steeds maar gelukkig hoef je niet perse edelherten en sneeuwhoenders neer te schieten om hier een goede tijd te hebben. We hebben een hele mooie wandeling en fietstocht gemaakt. Links en rechts van ons burlden de edelherten die daar speciaal voor ons neergezet waren door prins Charles. De sneeuwhoenders vlogen ons bijna om de oren.

Na onze Mull avonturen was het tijd voor Joost en kornuiten. Op zaterdagmiddag zouden ze aankomen in Kinlochleven vlakbij Glencoe, een bekend wandelgebied. Indrukwekkende bergtoppen met de steilste dalen van Schotland die echter meestal onzichtbaar blijven in regenwolken. Wie weet hadden de jongens geluk. De dag tevoren hadden we nog een uur in de zon gelopen tussen de buien in dus het zag er goed uit. De zaterdag was het droog maar toen ze aankwamen begon het te miezeren. Joost had Jasper, Chris en Pieter-Paul meegenomen. Jasper is de nar van het gezelschap die met zijn ontwapenende lach iedereen voor zich inneemt. Voor een serieus gesprek moet je bij Chris zijn, de koene ridder en Pieter-Paul is voor de feitenkennis. Vloog er een straaljager over dan wist hij welk type het was (een phantom, geloven wij), als je het woord otter noemde dan wist hij het gewicht van dit beestje en had je het over kabeljauw dan wist hij hoeveel ton er per jaar gevangen werd. Joost deed zoals gebruikelijk alles tegelijk en trok zich af en toe terug in zijn Harry Potter. Samen kwamen ze om te beesten.

Zaterdagavond stonden we bij het hondenuitlaatveldje van Kinlochleven. Ze waren erachter gekomen dat sinds 2003 een wet was ingevoerd in Schotland. Die wet houdt in dat je op alle public land mag wild kamperen. Wij stonden ernaast met ons busje. Op zondag en maandag maakten ze met vieren een tocht door de open moorlands. Bruin gekleurd door de herfst zag het er indrukwekkend en verlaten uit. Het is twee dagen niet droog geweest en hun regenpakken kwamen goed van pas. Verzopen maar in opperbeste stemming keerden ze terug en hadden 's nachts in een bothie geslapen, een hut die waarschijnlijk nog steeds door jagers of vissers gebruikt wordt maar nu door hen.

De dinsdag, woensdag en donderdag zaten we op het Ardnamurchan schiereiland, een woest gebied met vele verlaten stranden, rotsige kliffen. We zagen daar zeearenden, een otter, vele zeehonden en allerlei zeevogels. De regen was minder maar op de meest westelijke kaap van het vasteland van Schotland waaiden we bijna weg. Wij deden een beetje met hun programma mee wat veel lijkt op hoe wij het doen. Alleen staan wij veel vaker stil om om ons heen te kijken. Tijdens een wandeltocht zwerft Pieter-Paul over het strand en bekijkt de stenen en schelpen (lijkt op ons), Jasper en Joost maken kunstwerken van gejutte voorwerpen en Chris kijkt mee naar zeehonden door de verrekijker. Supergezellig met zijn allen, voor herhaling vatbaar.

Tussendoor zijn we nog in Aberdeen geweest, the granite town. Bijna alle gebouwen zijn van grijs graniet. We waren net op tijd voor de viering van het feit dat de Universiteitskapel 500 jaar geleden ingewijd was. Dat werd gevierd met een mis met 4 heren. Vier mijters en veel paars, veel wierook, mooi gezang en weer een dienst met een perfecte choreografie. Ik moest denken aan schilderijen van het laatste avondmaal. Een dominicaan verzorgde de preek en hij had ook nog echt iets te zeggen. Ik heb hier toch wel een speciale neus voor.

En verder hebben we een geschoten hert gezien op de rug van een paardje met de jagers eromheen. Het jachtseizoen duurt hier meer dan een half jaar.
En zagen we een buizerd die een steenarend belaagde en zagen toen pas hoe groot een steenarend is.
En is het nu flink afgekoeld naar net boven nul met veel zon. Het kacheltje in de bus kan aan!
En kun je met 6 volwassenen in ons busje zitten toepen en lezen. Een mooie prestatie voor wie ons busje kent.
En hebben we een boommarter gezien met de vleugel van een goudplevier in zijn bekje.
En hebben we bijna de Lochnagar beklommen, de favoriete berg van Prince Charles. Wij vonden het op 1050 meter hoogte mooi geweest met al die woeste wind en gingen linksaf de berg weer af.
En hebben we in veertig minuten dit bericht eruit gerammeld in de bibliotheek van Ballater.

Groetjes voor iedereen die ons lief is van
Robbert en Henriette