A Mullish Tale

Hallo Allemaal,

And now the weather forecast: Wet, Windy and Miserable, sprak de BBC nieuwslezer op BBC Scotland twee dagen geleden. Het goede nieuws is dat we niet met busje en al de zee in zijn gewaaid. We lagen wel hevig te deinen alsof we op zee waren.
Bedankt voor alle reacties en om de competitie nog wat spannender te maken, iedereen tegen Sebas.
We zitten nu al 8 dagen op Mull. Met de slechtste A-weg van de Britse eilanden namelijk een 1-baansweg met passing places. Overal is steeds weer de zee te zien met rotsen, zeewier, kleine witte strandjes en zeehondjes die hun nieuwsgierige kop boven water steken. (en ook moeten ademen trouwens).

Verder zien we van de zeehonden niet zoveel maar de otter liet zich uitgebreid bekijken. We zagen hem zwemmen en mooi zijn rug krommen voor zijn hoekduiken en boven komen met een gevangen vis. Als ie een heel grote vis gevangen had, zwom ie naar de kant om hem op te eten. We zagen hem 2 keer aan land komen. Hij schuurde zijn ruggetje over het zeewier op de rotsen. Had ie jeuk of moet het zout uit zijn vacht om hem zo waterdicht mogelijk te houden. We zagen hem wel 3 kwartier zijn dingetjes doen. Misschien heeft hij ons wel gezien maar we hielden ons rustig en bewogen zo weinig mogelijk. Het verschil met een zeehond is natuurlijk de grootte maar ook dat een otter beter drijft dus moeilijker kan duiken. Als hij beneden onder water niets meer doet, komt hij als een kurk naar boven ploppen. Een schattig beestje. En de enige plek ter wereld waar je een echte kans hebt om ze te zien.
De zeearenden kregen we op een presenteerblaadje aangeboden. Laten we nou net in een baaitje overnachten waar een paartje zeearenden hun al jarenlang gebruikte nest heeft. Dus we zagen twee volwassen en twee halfwas vogels die nog niet die opvallende witte staarten hadden. Met recht wordt deze vogel een vliegende deur genoemd met een spanwijdte van 2.40 meter. We zagen ze aan de waterkant zitten of vliegend rond hun nestplek.

Wij luieren niet alleen, we hebben al een paar keer gefietst en we zijn ook de Ben More op geweest. Een echte Munro wat betekent dat de berg meer dan 3000 voet meet. En je start op zeeniveau dus toch een serieuze zaak. En zeker in dit onvoorspelbare klimaat met plotselinge mist en regen. De zon schijnt als we omhoog gaan maar er zijn ook wolken. Het eerste stuk loopt makkelijk en geleidelijk omhoog langs een stroompje met veel watervallen. Het landschap is open en venig met af en toe een lijsterbes in de kloofjes. Op 2/3e vande klim slaat het weer plotseling om en wordt het mistig en begint het te waaien. Wij halen de top in een inmiddels zeer forse wind. Het beloofde uitzicht naar Ierland reikt slechts 10 meter ver. Op de terugweg gaat het nog harder waaien en regenen. Terwijl we naar beneden lopen met onze handschoentjes inmiddels aan, zien we nog een familie met 2 kindjes naar boven zwoegen (uiteraard met alle mogelijke mutsen en regenspullen want de Britten zijn well prepared) en een groepje van 4 meisjes met rode wangetjes van de kou. Good luck zeggen wij en zijn blij dat wij na 4 uur en 1 kwartier lekker thee kunnen drinken in ons busje.

Voor Iona, het heilige eiland waar Saint Columba landde in de 8e eeuw om Schotland te kerstenen, citeren we uit het boekje van Henriette:
De abdij is/was heel oud en is verschillende keren vernield. Door die beruchte Vikingen nog voordat ze zelf gekerstend waren. Sommige stukjes van de abdij zijn oud maar grote delen zijn in de vorige eeuw gerestaureerd. Nu zit er een oecumenische groep in die allerlei activiteiten organiseert waarbij je je fijn bij een groep voelt horen. Het is geen retraite maar meer iets voor het wij-gevoel en waar ook nog bij gebeden wordt. Het is een goedlopend winkeltje maar het spirituele ontgaat mij. Wij gaan voor het wij-gevoel naar de plaatselijke pub waar de locals vanaf een uur of 5 een pint komen drinken. Als je geluk hebt, zoals wij, komt de plaatselijke doedelzakspeler in vol ornaat nog een riedeltje blazen.

Gelukkig dat het hier soms regent zodat we ook af en toe een kasteel kunnen bezoeken. Duart Castle b.v. home van de MacClean clan. Deze jongens bevechten al eeuwen andere clans want Schotten zijn/waren echte vechtersbazen. Zoals een Engelsman het stelde: als ze niet tegen de Engelsen vochten, vochten ze tegen elkaar. Het kasteel is in de vorige eeuw fraai gerestaureerd door Fitzroy MacClean die 101 jaar oud werd en een enorme snor had. (Waar halen die jongens al dat geld vandaan?) Behalve door bezoekers wordt het kasteel massaal bezocht door mensen die MacClean heten en hier fijn in hun geruite kilt hun glorieuze verleden kunnen herdenken op de jaarlijkse familiedag. Wij zijn altijd heel geinteresseerd in wat het nou betekent wanneer je als jonge MacClean opgroeit. Overal schilderijen van voorvaderen. En een geschiedenis van bezit en niet kunnen falen achter je. Wij bekijken alle familiefoto's minutieus en stellen ons zo'n leven voor. Zijn achterkleinzoon, Lachlan MacClean is de huidige Lord. Hij bewoont de nieuwere stukken van het kasteel (17e eeuws) en de Keep is voor de bezoekers. Bij ons bezoek zagen we hem in geruite broek wat uitleg geven en heel gewoon doen. Wij herkenden hem van de foto's maar de man naast hem vroeg: Do you live here? Aan de Lord zelf! Tussen haakjes, zijn vader was Lord Chamberlain van de koningin en organiseerde in die hoedanigheid het huwelijk van Prince Charles en organiseerde de Silver Jubilee van de Queen.

En verder zien we hier ook echt veel West Highland terriers en Border Collies.
En hadden we op onze camping een man die de wasdroger als wasmachine probeerde te gebuiken. Dit lukte trouwens niet. Poor man, zei de campingmevrouw over hem.
En hoe zouden scholeksters zich voelen 's nachts in die storm waar ons busje van op en neer wiebelde. Hopelijk houden hun veertjes zich beter dan de meeste regenpakken.
En zie je op foto's meestal zon en moet je die regenvlagen die soms voor de bergen langszweven en die je al kilometers ver ziet aankomen er maar bij denken.
En is het reisgezelschap in Robbert's boek net uit Lothlorien weggetrokken en is die waardeloze abt uit Henriette d'r boek eindelijk dood.
En gaan we vanavond naar Bella Hardy,een fiddle-player van de Shetlands in de best small venue van Scotland, verkozen in 2007, An Tobar.
En konden we op 1 plek geen enkele radiozender ontvangen, ingesloten door de bergen en uitkijkend op het westen richting Noord Amerika.
En zagen we op 1 van de vele 1-baansweggetjes een Canadees op de weg liggen. Hij mat met zijn armen de breedte van de weg. They are not gonna believe this, zei hij.
En krijgen de kinderen op Mull weer gaelic op school maar verder is het hier een soort Paros, een aantrekkelijke mix van woest en werelds.

Veel groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette