Laatste dag Syrie

Ha beste mensen,

Nu wat Syrisch nieuws. Wel hard werken trouwens. We hebben 2 weken, moeten veel reizen, 3 landen door, dingen zien en dan ook nog enkele berichtjes plaatsen. Poeh, poeh!

Vandaag zijn we bij Krak des Chevaliers geweest. Naar men zegt het mooist bewaard gebleven kruisvaarderskasteel uit ongeveer 1100. Als het allemaal lukt kun je bij dit bericht ook enkele foto's hiervan bekijken. Gelegen temidden van heuvels vol olijfbomen waaronder bloemetjes bloeien. Een beetje vergelijkbaar met Griekenland. Vandaag was het opeens veel kouder en het woei hard, we hadden truien en dikke jassen aan. Met een Pontiac uit de jaren 50 zijn we hier naar toe gereden samen met 2 Noren en een chauffeur. Mooie rit via een ander kasteel vol kruip-door-sluip-door-gangetjes. En wat was het kruidsvaarderskasteel prachtig bewaard gebleven. Lekker dwalen door alle gangen. Weinig stukken waar je niet in mocht, niet alles gerestaureerd dus schitterend om zelf te ontdekken en je voor te stellen hoe alles 900 jaar geleden functioneerde.

Volgens onze ex-president Bush behoort Syrie tot de as van het kwaad maar op straat is hier niets van te merken. Wat een voorkomende en vriendelijke mensen. Je wordt niet afgezet (behalve soms door taxichauffeurs die overal tot het maffia-gilde lijken te behoren) ook al is de taalbarriere enorm. Vaak komen mensen op straat op je af om je te helpen, veel mensen zeggen welcome to Syria wanneer je langskomt, weldadig. En een enorme veiligheid, mensen die de straten netjes vegen, alles lijkt behoorlijk goed te functioneren. De verhalen over de geheime dienst die wij in artikelen hebben gelezen (natuurlijk niet hier want dat kan niet) zijn afschuwelijk maar het lijkt er op dat wanneer je je niet met politiek bezig houdt je in een stabiel land leeft. Langzaam aan opent het land zich ook voor de internationale handel dus grote merken zijn ook hier te koop. Overal enorme portretten van de president en zijn enkele jaren geleden overleden vader. Achterruiten van auto's beplakt met hun beeltenis. Postertjes in winkels. Moet dit of zijn mensen werkelijk enthousiast. We durven het niet te vragen aangezien we weten dat er veel afgeluisterd wordt en de geheime dienst overal zit. Antwoorden die je dan krijgt zijn dan toch niet op waarde te schatten maar als je zegt dat de mensen hier zo vriendelijk zijn zie je ze glunderen. Ze lijken vrij tevreden te zijn over hun land. Een oud Arabisch spreekwoord zegt (ontstaan vanuit de handelswereld) "beter 30 jaar stabiliteit dan 1 dag vrijheid" en stabiel lijkt het hier te zijn.

Bij het prachtige Nationaal Museum kwamen we in gesprek met een enorme klas van 17-jarige meisjes. Ze spraken prachtig Engels. Zoals wij begrepen waren het topstudenten die zeer gretig waren naar onze ervaringen in Syrie. Over Nederland weten ze eigenlijk niets maar wat weet iedereen die ons lief is eigenlijk van Syrie. We complimenteerden hen met hun Engels, gingen vaak op de foto, we zeiden dat we Tabouleh heel lekker vonden, alles heel schattig. Hun Engelse lerares kreeg een complimentje van Henriette en de geschiedenislerares, werd ons fluisterend toevertrouwd, was heel streng. Ze leken wel wat op onze 17-jarigen maar dan wat verlegener en zeer beleefd. Ik denk dat de afstand volwassene en kind hier heel wat anders ligt als bij ons. Jammer dat ze weg moesten, ik had wel wat verder willen komen dan de eerste beleefdheden.

Met de trein zijn we vanuit Damascus naar Hama gereden. Het is een staatsdienst zoals veel hier. Dit betekent superlage prijzen. Voor 2,50 euro reden we per persoon 3 uur lang in de eerste klas. Daarbij zat nog een sapje. En een gratis bustochtje van vlak bij ons hotelletje naar het station. En we konden in de restauratie voor 0,15 eurocent een kopje thee kopen. Idioot als je weet dat we voor 30 euro overnacht hebben in Damascus. Geweldig geregeld, wc's netjes bijgehouden in de trein die net nieuw uit Zuid Korea komt, stabiliteit is zo gek nog niet zeggen de drie onbenullen uit Nederland. De tocht voerde ons ver van de snelweg door enorme zandbakken vol steen. Hier groeide ongeveer niets meer. Waarschijnlijk gaat deze zandbak zo door naar het oosten van Syrie. Af en toe een bedoeinentent of hut en wat schapen en herder. Gekkenwerk om hier te wonen. Deze bedoeinen zwerven over de grenzen heen van verschillende landen in de buurt met hun kuddes. Ze schijnen vaak geen paspoort te hebben en leven een leven vol vrijheid, zo zegt men. Het komt erop neer dat ze vaak aan de smerige buitenkant van de steden hun tentjes opzetten en dan hun schapen weiden op de stukjes grond langs de snelweg. Het ziet er smerig uit, deprimerend en hopeloos makend naar onze maatstaven. Het zou onze vrijheid niet zijn, in ieder geval en of er echt sprake is van een keuze of dat ze gewoon niet anders kunnen weten we niet.

En wat een geschiedenis hier. We moeten nog eens terug want het merendeel van de archeologische opgravingen hebben we nog niet gezien. Tempels uit de Romeinse tijd, Byzantijnse kerken, Phoenisische opgravingen, kloosters waar nog Aramees (de taal van Jezus) gesproken wordt, Mongoolse vazen, kleitabletten met alfabetten van 4000 jaar geleden, het is hier werkelijk een kruispunt van beschavingen geweest op de route van het westen naar China. In het nationaal museum hebben we er wat van gezien maar het duizelde al snel. Moeilijk om uit deze wirwar wijs te worden maar interessant genoeg om deze bakermat van alle beschavingen (samen met Irak) nog eens wat beter te bekijken.

En verder zien we hier vrouwen in alle staten van aankleding op de minirokjes na dan waar het trouwens ook te koud voor is. Hoofddoekjes in alle soorten en maten maar ook woeste haardossen die vrij rondwapperen. Vrouwen geheel in het zwart waar nog een spleetje voor de ogen vrij is of helemaal geen spleetje meer over is. Met de laatste varianten hebben we nog steeds wat moeite maar wie zijn wij om hier wat van te vinden. Interessant is om deze vrouwen te zien winkelen in lingeriezaken met tangaslipjes in de aanbieding die zo smal zijn dat ze vrijwel onzichtbaar zijn. Zouden ze zo thuis rondlopen met de gordijnen dicht? Vanonder hun zwarte jurken horen we de naaldhakjes tikken op de stenen plavuizen. Het is duidelijk dat er meer aan de hand is dan alleen maar een monsterlijke zwarte tent.

En toeristen uit Iran herkennen we niet want ze zijn voor ons vermomd als Syriers. Ze komen vaak voor de belangrijke Shiitische heiligdommen van Syrie. En verder zijn er in het Nationaal Museum veel helpers die letterlijk dichte deuren voor je openen. Met onze achterdochtige instelling verwachten we vaak iets te moeten betalen maar ze zijn alleen maar hulpvaardig en vriendelijk, schande over ons dat we af en toe slechte gedachten koesteren over deze vriendelijke mensen. En verder zijn er geen honden op de straten te bekennen, onrein als ze zijn. Wij ontmoeten Vera die een hondentrimsalon in Rotterdam heeft. Als ze dat vertelt dan vallen de Syriers van hun stoel af van verbazing. En wat smaakt falafel met groenten opgerold in een Syrisch broodje toch heerlijk. En zitten de mannen hier vaak een nargileh, is een waterpijp, te roken op plekken waar echt geen vrouw is te bekennen. En vinden we ons met zijn drieen een prima reisgezelschap. En gaan we morgen (is donderdag) weer richting Turkije. We hopen dan een heerlijke trein vanuit Adana te nemen naar Istanbul. Misschien nog een nachtje daar en dan weer terug. Ook Thomas had nog wel wat langer willen blijven maar tja....

Heel veel groetjes aan iedereen die ons lief is van Robbert, Henriette en Thomas.