Tweede deel Beirut

Ha beste mensen,

Wij zijn inmiddels zonder problemen in Damascud aanbeland. Geen visum-problemen, niets van dat alles. Terwijl ik (Robbert, de andere twee zijn even tijdelijk ingestort) aan het typen ben hoor ik getoeter van de enorme hoeveelheid auto's door de muren heen komen.

Ik gebruik dit bericht om nog wat Beirutse sfeertekeningen te maken en hopelijk nu wel wat foto's te kunnen uploaden. Een van de opvallendste zaken was de enorme hoeveelheid geld die in omloop lijkt te zijn in Beirut. Er wordt gebouwd bij het leven. Naar men zegt wonen 9 miljoen Beiruties in het buitenland en die stoppen allemaal geld in de economie. Anders is ook niet te begrijpen dat een land wat zoveel ellende heeft gekend sinds de 70-er jaren nog zo goed functioneert. Een krankzinnige hoeveelheid restaurants en clubs voor alle rijke jongeren (en dat lijken er heel wat te zijn) en voor alle Arabische mensen die zich hier in het woestste nachtleven van het midden oosten storten. Als afsluiting op vrijdagavond zijn wij met Joost en zijn vrienden meegegaan naar de basement. Een club waar we eerst entree voor moesten betalen voordat we inderdaad in de basement terecht kwamen. Hier werd een experimentele Russische film uit de jaren 20 geshowed waarop live muziek werd gespeeld. Uiteraard experimentele muziek met veel vervormde gitaren. Zeer artie allemaal. Jammer dat de anti-rook-wetten hier nog niet binnengedrongen zijn maar alles bij elkaar een prachtige kijk in het alternatieve nachtleven van Beirut. Teruglopend zien we weer de gebruikelijke soldaten met machinegeweren op essentiele hoeken staan te posten maar van spanning lijkt geen sprake. Wij worden vriendelijk begroet en ze hangen hun tijd uit. Verder is ook het kwantum te grote bmw's en mercedessen en SUV's weer op de weg waarvan weer een groot percentage onbehoorlijk hard door de stad scheurt. Geen idee van tevoren dat hier zoveel geld aanwezig was.

Verder is hier 1 van de hoogtepunten de wandeling met Rasta geweest, het 20 jaar oude hondje van Michael, de ex-professor van de American University Beirut. Een prachtige, interessante man met een typisch ongeregeld eenmansleven. Hij gaat en staat waar hij wil en is zeer ontspannen als gastheer. Je mag doen wat je wilt en dat doet hij ook. Af en toe kwamen we hem tegen en hadden dan leuke gesprekken. Rasta was de constante in zijn huis. Doof en blind schuurde ze langs de muren en plaste en poepte wanneer ze zin had. Gelukkig dat het maar een heel klein hondje was en de plasjes en poepjes dat ook waren en dat de vloer van steen was. Lekker makkelijk opruimen dus. We namen haar mee over de corniche waar 's middags en 's avonds de snelle mensen van Beirut gaan speedwalken of met hun kinderen flaneren langs de zee. Meisjes met hoofddoeken naast de meest hippe meisjes die je je maar kunt voor stellen. Een wereld vol uiterlijk vertoon waar kleren en auto's van levensbelang zijn. Rasta had hier geen weet van en hobbelde met haar kopje naar onderen over de corniche. Als ze tegen een palmboom gebotst was begon ze lekker lang te snuffelen en dan weer naar de volgende boom. Zo hebben we toch nog een uur voortgehobbeld en daarna droegen we haar weer de lift in. Onderweg hadden we veel bekijks van de moeders die hun kindjes op dat schattige hondje wezen. De kindjes vonden het maar een suf beestje, hoe ze ook gilden ze reageerde niet.

Een totaal andere kant van Beirut is de wijk van Hezbollah in het zuiden. Hier niks geen sjieke auto's behalve van de leiders zelf. Dit zijn de wijken waar de Israeliers in 2006 uitgebreid gebombardeerd hebben. Hier is Joost met zijn groepje 3 dagen op onderzoek uitgeweest. De 3e dag zijn ze voor ondervraging van de weg gehaald omdat 1 van hun medeleden tegen alle waarschuwingen toch gefotografeerd had. En ze zouden toch spionnen kunnen zijn. Niet gek dat er zo gedacht wordt als je twee jaar geleden nog in puin bent geschoten. Ze werden apart van elkaar 5 uur lang ondervraagd in bunkers onder de wijk. Geen geweld maar wel beangstigend alhoewel Joost niet heel erg onder de indruk was alhoewel hij zich wel realiseerde dat niemand hem uit die wijk zou kunnen redden. Hezbollah rules in dat stukje van de wereld. Ze wisten van alles van hem en zijn leven in Amsterdam, misschien via internet of misschien via intelligence maar nogal creepy. Daarna bleek zijn telefoon veranderd te zijn en toen hij het openmaakte leek er wat electronica in te zitten. Afluisterapparatuur? Bij het skien de volgende dag hoog in de bergen is hij het telefoontje gelukkig verloren dus ze zullen nu niet meer horen dan skiers die langsflitsen.

Dit is de vreemde wereld vol tegenstellingen die we daar tegengekomen zijn en van horen zeggen hebben. Hadden we niet beter geweten dan hadden we een luxe wereld vol vriendelijke mensen gezien die wel af en toe wat te hard rijden. Door de verhalen via via en wat we gelezen hebben weten we wel beter. Op micro-niveau zeer veilig, 's avonds laat kun je nog steeds probleemloos over straat zwerven net als in elke Arabische stad, geen donker steegje boezemt angst in maar op macro-niveau is het een kruidvat waarbij elke fractie zijn deel van de macht probeert veilig te stellen en elk middel geoorloofd lijkt. Nu zitten we in een periode van rust maar elke Beirutie weet dat het zo over kan zijn. Vreemd als je dan praat met die zeer hoog opgeleide jongeren. Niets lijkt hun wereld te scheiden van die van ons. Ze kennen de wereld, hebben vaak veel gereisd, ze praten op een manier die bij ons niet zou opvallen alleen realiseren ze zich dat alles morgen anders kan zijn. Als je gaat genieten van wat je hebt zal de val des te harder zijn. Bijna iedereen van hen probeert zoveel te verdienen dat hij of zij direct naar het buitenland kan als de wereld weer instort.

En verder zijn de ruines van Baalbek ongelooflijk indrukwekkend met naar men zegt de beste Romeinse overblijfselen van buiten Italie (alhoewel anderen beweren dat de oorsprong van de tempel eigenlijk Phoenisisch is), zijn de mezze (een soort tapas) heerlijk en is er een uitgebreide keus aan vegetarische hapjes, zijn naaldhakken hier erg populair, hadden we prachtige oude stoeltjes mee kunnen nemen als we hadden geweten hoe, toeteren taxi-chauffeurs continu om te laten weten dat je met hen mee mag rijden, zijn espresso's van het zwaarste kaliber overal aanwezig, is het archeologisch museum van de American University prachtig, zijn er katholieke groepen hier waar we zelfs nog nooit van gehoord hebben bv. de Chaldeers met hun aan het Arabisch verwante taal, hebben we verder van Libanon bijna niets gezien terwijl de echt historische plaatsen elders zijn en zijn we van een nogal westerse atmosfeer weer terug in de Arabische wereld namelijk Damascus waar vele toeristen samen met ons rondlopen uit bv. Iran maar die we niet als zodanig herkennen.

Zo even genoeg, hopelijk nog een Syrisch berichtje aan het eind van de week. Veel groetjes aan iedereen die ons lief is van Robbert en Henriette en Thomas.