In Beirut

Ha beste mensen,

Wij starten bij het begin. Vergeleken met onze start is reizen in Syrie en Libanon slechts een peulenschil. Wij misten namelijk ons vliegtuig! Wij informeren naar de juiste incheckcounter en de informatiemeneer keek wat sip naar ons formulier. Uw vliegtuig gaat vandaag niet. Hoezo niet, wat vreemd, zeiden wij, nog niet heel ongerust. Hier was ongetwijfeld een misverstand in het spel. Maar hij zei, jullie zijn een dag te laat, komt wel vaker voor, hoor, maar 0.50 uur op 30 januari betekent dat jullie te laat zijn, het is al 31 januari. De paniek sloeg toe, wat nu. Wij hadden ons al bijna verzoend met terugrijden naar Veldhoven maar er bleek nog een ander vliegtuig te gaan om 1.40 uur met een andere maatschappij.Niemand in het hele vliegveld om bij te boeken. De mensen stonden al in te checken en de mevrouw daar achter de balie zei dat als we heel snel waren, het nog via internet kon. Wij rennen naar beneden naar de gamesroom, gegevens invoeren, in de zenuwachtigheid weer wissen,nogmaals invoeren, tickets uitprinten en weer naar boven rennen. Gelukt! Slechts 1 uur later in Istanbul. Een krankzinnige start, hoe dom kan je zijn (zegt Robbert van zichzelf) de rest van het reisgezelschap (Thomas en Henriette) heeft geen moment geklaagd en steunde de minkukel-reisleider door dik en dun, super!

In Istanbul naar het treinstation, kaartjes voor de dagtrein naar Ankara en daar ook voor 's avonds de nachttrein met lekkere bedjes geboekt naar Adana. Lekker geslapen op de cadans van de trein. De bergen in het zuiden van Turkije zagen we bij daglicht en om 9.00 uur waren we in Adana. Hier doorgeknald naar Antakya met een luxe bus.En daar weer met een minibusje naar de plek waar een dolmustaxi reed naar Aleppo in Syrie. Zou het kopen van een visum op de grens inderdaad lukken?

De chauffeur zei dat hij gisteren nog 4 keer terug moest keren van de grens met reizigers. Wij wisten dat het erg uitmaakt uit welk land je komt dus wie weet, hadden wij meer geluk. Toch wel erg spannend. Bij de grens reden we langs de enorme rij vrachtwagens en de chauffeur leidde ons direct naar een of andere hoge rang-meneer uit het leger die hij wat extra geld beloofde. Daarna naar counter 1, flink gesteggel in het Arabisch, het leek te lukken, naar counter 2 en vervolgens counter 3. Onze paspoorten waren al een tijdje foetsie en we hadden al zo'n 40 euro per persoon ingeleverd. En opeens kwamen uit deze zwarte doos 3 paspoorten tevoorschijn met de goede stempels. Wij tevreden, Thomas nog een beetje onrustig van de hectiek bij de grens maar we konden weer verder naar Aleppo met een ongelooflijke vaart. In deze sprookjesstad met 1 van de mooiste souks van het Midden Oosten (14 km overdekt) sliepen we 1 nachtje. Op de terugweg nemen we er meer tijd voor, nu trekt Beirut en Joost.

Dus 's ochtends na een verse granaatappel-juice weer in de volgende bus, nu rechtstreeks naar Beirut. 6 uur waarvan ongeveer 2 bij de grens alhoewel het hier allemaal heel rustig eraan toe ging. Geen hectiek, klein beetje geld en een mooie stempel. Om 17.30 uur stonden we bij Michael's flat voor de deur en sms-ten we Joost om ons te verlossen van onze bagage.De enorme flat waarin Michael (een architect/prof die Joost kent van eerdere projecten) woont,kijkt uit over de zee. Het zicht wordt enigszins belemmerd door een enorm appartementencomplex met flats van 1500 vierkante meter van rijke Arabieren, die er een paar dagen per jaar verblijven. De enige mensen die we zien zijn de Filipijnse bedienden.


We gaan met Michael en Joost naar een super-trendy cafe met hippe youngsters. Joost heeft hier een soort dagsluiting van zijn eerste workshop omdat de electriciteit uitgevallen is in de ruimte die ze hier de hele week voor gehuurd hebben. We zien de Nederlanders waarvan we de meesten al kennen en maken kennis met Tony, Joe,Steve en Pascalle uit Beirut. En natuurlijk zien we Reem. Terug in Michaels appartement maken we kennis met Rasta, de 20-jaar-oude poedel die Michael van zijn moeder heeft geerfd. Zij is blind en doof en schuifelt op stramme pootjes langs de muren van de flat. Overal zit op 20 cm van de vloer een zwarte, vettige streep op de muren omdat de hond zich alleen maar kan orienteren door contact met de muur. Wij rollen 's avonds heel tevreden onze matjes uit in de "hondenkamer" en slapen als roosjes.

'Ochtends lopen we met Joost naar de verzamelplek in de wijk. We begrijpen nu ook beter waar hij mee bezig is. Er zijn 4 groepen die iedere dag rondom een ander thema materiaal verzamelen voor een alternatieve stadsgids van Beirut. Ze starten 's morgens met een soort briefing en eindigen de dag met een evaluatie, gevolgd door een gezamenlijk etentje en kroegbezoek.
We mogen ons aansluiten bij de groep van Steve die ons diverse facetten van Beirut laat zien: de rafelige randjes bij de rivier, enkele oudere stukjes, het down-towngedeelte met veel perfect gerestaureerde oude gebouwen die bijna allemaal leegstaan. Heerlijk geluncht bij Le Chef (Later horen we van Joe dat de uitbater een van de slachters geweest is van Shatilla en Shabra.) Met deze feiten moeten mensen hier leven. Ze praten onder elkaar weinig over religie en politiek. Dat zijn gevoelige onderwerpen. Overleven en door kunnen leven betekent dat je dingen vergeet of in ieder geval parkeert. Als je door het chique deel van Beirut loopt, herinneren alleen de kapotgeschoten, leegstaande panden aan de oorlog en de aantallen politie en bewakingsmensen op straat. Verder wordt het straatbeeld beheerst door luxe winkels en grote auto's.

Meer Beirut volgt nog en natuurlijk heel veel groetjes voor iedereen die ons lief is,

Robbert,Henriette,Thomas