En als laatste: Ubud

Ha beste mensen,

Bedankt voor jullie doorzettingsvermogen de laatste 2,5 maand. Als jullie dit lezen ben je bezig aan voorlopig de laatste aflevering. Mocht je nog niet gereageerd hebben dan is dit je laatste kans, heb je al wel gereageerd dan kun je gewoon nog een keertje. En hoe is Ubud ons bevallen? Eigenlijk best goed. Het barst hier van de toeristen, van de Balinese transportaanbieders, dansshowticketverkopers, schurftige honden, westerse restaurantjes, massagezaakjes, souvenirshops en veel mensen die zich kunstenaar noemen. Toch hebben we hier in Ubud voor het eerst na lange tijd weer een beetje Westerse cultuur kunnen snuiven. En Ubud is niet lelijk. De huizen zijn groot en lijken nog in een bepaalde stijl gebouwd te zijn. Het zijn vaak grote, compound-achtige complexen. Een poort aan de weg, 2 woeste stenen bewakers ernaast, een muurtje net hierachter om de slechte geesten tegen te houden (die alleen recht door kunnen, dat weet iedereen, voor sommige geesten kun je ook een heel laag poortje maken want die kunnen weer niet bukken) en dan verschillende huizen voor de groot-familie. Tot 4 generaties en tot wel 30 personen. Vaak is er een apart afgesloten gedeelte met de familietempel.

In het kader van het Readers and Writers festival gingen wij naar de book launch van Susanne Faulkner met haar nieuwe boek Joan in India. Het boek gaat over een familielid van haar die in 1939, op 21-jarige leeftijd, tegen de wil van haar ouders, naar India ging om te trouwen met een Raja van 54 die al een vrouw had en moslim was. Wij kwamen hier als enige toeristen terecht tussen de expat-cultuur. De zaal was gevuld met voornamelijk goed onderhouwen, rijke oudere vrouwen. Als er ambassadeursvrouwen tussen zouden zitten dan zouden we dat gelijk geloven. Er stonden gratis hapjes klaar en we kregen een soort limoendrankje. Het smaakte wel een beetje vreemd. Na even nadenken kwamen we tot de conclusie dat er sterke drank inzat, logisch eigenlijk, in deze ambiance. Aansluitend zageen we de verfilming van het boek van de Amerikaanse schrijver John Berendt: Midnight in the garden of good and evil, regisseur onze held Clint Eastwood. De schrijver introduceerde de film zelf en het was een mooie film, zeker voor ons die al ruim 2 maanden niks anders gezien hebben dan karaoke in bussen en onverstaanbare, kinderlijk geacteerde soaps op TV. De dag erna zagen we de afsluiting van het festival in de tuin van museum Blanco. Blanco was een extravagante schilder a la Dali die zichzelf maestro en renaissance-schilder noemde. Zijn museum is een pompeus, rond gebouw met een koepel en twee verdiepingen. Er hangen alleen Blanco's. Veel blote danseressen in een uitbundige stijl geschilderd. Het is duidelijk dat hij tevreden was over zichzelf en erg van vrouwen hield. In een krantenartikel wat er aan de muur hing, stond dat Balinese vrouwen de mooiste borsten van de wereld hadden aangezien ze door het zware werk hier goed ontwikkelde borstspieren hadden. Laat dat nou net zijn wat meneer Blanco graag schilderde. Hij heeft er in ieder geval goed mee verdiend en we vonden zijn schilderijen aantrekkelijker dan gedacht. In de tuin speelde de hottest band van Bali: Saharaja. Hun muziek is een beetje jazzy met vreemde instrumentcombinaties als didjeridoo, sitar, trompet en viool en drums. Ze speelden zelfs een variatie op muziek van Rimsky-Korsakov. Het klonk spannend en ook hier weer gratis hapjes en drankjes.

We hebben natuurlijk ook Indonesische cultuur gesnoven. Er zijn elke avond vele types dansvoorstellingen in Ubud en omgeving. Wij kozen voor een Krecak-voorstelling (men zei spectaculair) in een klein dorpje. Ze vertonen een verhaal uit de Ramayana. De begeleiding gebeurt niet door een gamelan-orkest maar door een groep mannen die a-capella zeg-zingen op een ritmische manier. De meisjes doen de mooie dansen, de mannen met maskers op de stoere rollen. Het dorp telt 700 inwoners van in totaal 150 gezinnen. Dus heel veel lokalen doen voor of achter de schermen mee. Alleen al het "mannenkoor" zijn er zeker 50. We zitten op plastic stoeltjes voor de ingang van de tempel met ongeveer 25 man publiek. Misschien dat het wat minder professioneel is maar weldadig kleinschalig na alles wat er in Ubud gebeurt. Na de dans mogen we nog met de "sterren" op de foto waarna ze als prinsessen op brommers naar huis rijden. Het was een mooie voorstelling in het halfduister met mooie gebaren, mooie gewaden en nog een 'vurige' finale met vuurspuwers.

En verder geloven taxichauffeurts vaak zelf ook niet dat je met hun mee wilt. Ze liggen of hangen en als je langskomt hoor je uit het halfduister het woord taxi waarna ze verder slapen. Of op een stuk van 30 meter vragen 5 mannen allemaal of je met hun taxi wilt. Waarom denkt de 5e nog steeds een kans te maken wanneer je de eerste 4 hebt afgeslagen?

En als je op een brommer zit zonder geldig rijbewijs en je wordt aangehouden door de politie dan versta je geen engels en mag je maar maximaal 50.000 rupiah betalen volgens onze brommerverhuurmeneer. Je kunt ook omkeren als de bijrijder (Henriette) oplet en de politie in de verte spot. De rijder (Robbert) kreeg ook al argwaan toen hij brommers begon in te halen want normaal haalt iedereen ons in.

We vonden dat er overal zo geweldig geveegd werd. Ze houden blijkbaar van een netjes aangeveegd terreintje, dachten wij. Volgens de informatie die we later kregen, is dit niet voor de mensen maar wordt er geveegd voor de goden. Er mogen namelijk geen dorre blaadjes op de grond liggen. Waarom de goden dat zo vervelend vinden weten wij ook niet maar zij misschien ook niet.

En mocht je deze maand een hekje willen neerzetten dan kun je dat het beste op 22 oktober doen volgens de Balinese kalender. Een dak leggen had je helaas de 19e moeten doen.

En we zitten voor het eerst op onze reis in een kamer die ingericht is met mooie spulletjes en een prachtige tuin heeft. Voor wie het weten wil, voor 8 euro 10 is die te huur (plus ontbijt)

Verder vinden we toch wel dat hindoe zijn ontzettend veel tijd kost. Dat vinden sommige bedrijven ook die dan werknemers uit Lombok of Java halen, die verzuimen minder vaak. Gelukkig, zoals in eerdere brieven gezegd, dat er weinig transacties zijn, dan kun je fijn tijdens je werk de mandjes vlechten en de offergaven afmaken.

En mocht je ooit in Ubud komen, ga dan zeker naar de musea hier. Prachtige tekeningen en schilderijen van de periode 1650 tot nu. Mooi is te zien hoe de westerse kunst de Balinese kunst heeft beinvloed en omgekeerd.

Groetjes aan iedereen die ons lief is en tot ziens op het Schoor. De nasi pecel staat klaar!

Robbert en Henriette