Van Java naar Bali

Ha beste mensen,

Wij zijn jullie weer wat nieuwe avonturen verschuldigd. Inmiddels zijn we aangekomen in/op Bali en we moeten zeggen, het was even wennen toen we uit de bus stapten in Kalibukbuk langs de noordkust. In plaats van ons de koning en koningin te voelen als enige westerlingen (dit betekent kleine kinderen die als gekken uit hun huizen komen rennen en die zo hard naar ons gillen dat het bijna een beetje genant is. Zo'n bijzondere koning en koningin zijn we dan ook weer niet) waren dat er nu opeens heel veel. En het is nog wel laagseizoen. Dit betekent dat alles om witte mensen (en Japanners) draait en dat op elke straathoek iemand iets van je wil en dat in elk restaurantje andere witte mensen zitten in plaats van Indonesiers. Maar nu even terug in de tijd.

Van Yogyakarta zijn we naar Prigi gegaan met trein en bus. In onze reisgids was dit 1 van de onontdekte juweeltjes van de zuidkust van Java. Palmenstranden, rust en enkele (maar niet teveel) aardige accomodaties. We komen terecht in Pondok Prigi 1 met maar 1 muizekeuteltje op het bed. Naast ons zitten alleen maar Chinezen die het eind van de Ramadan ontvluchten voor de rust van Prigi. Rijke Chinezen met enorme four wheel drives. Wij zijn de enige gasten die met het openbaar vervoer aankomen. Wij hadden visioenen van lekkere maaltijden met zicht op het strand maar dit Indonesische onderkomen heeft koffie en thee en 's ochtends koude, kleffe nasi. Om iets te eten te krijgen moeten we een kwartier door het pikkedonker lopen en komen dan bij een heel klein eettentje uit (met weer heel aardige mensen). Maar de baai is prachtig. Vissersbootjes in alle kleuren maken het heel schilderachtig. Het strand is schoon en buiten de Pondok-Prigi-mensen en wat vissers is er niemand. Duizenden krabjes maken kleine zandbultjes op het strand net als we bij David Attenborough hebben gezien. We verheugen ons op een ongestoorde nachtrust maar de laatste nacht voor Idul Fitri (het feest na de vastentijd) maakt onvermoede krachten los. De imam bij ons in de buurt zet er nog een tandje bij en gilt de hele nacht Allah Akbars. Onze Arnold in Eindhoven is er niets bij. De volgende dag is de vasten voorbij. Overal lopen mensen op straat in zondagse kleren. Mannen in sarongs en met hoedjes, vrouwen in kleurrijke gewaden. Continu is er die afwisseling tussen de mooie manier waarop de mensen het geloof lijken te beleven en het respect waarmee ze over andere geloven spreken en de tegenstelling met het fanatisme wat op sterkte 10 uit de luidsprekers komt. Volgens V.S. Naipaul is dit volume en uberhaupt de luidsprekers een betrekkelijk recent fenomeen.

De stad Malang ziet er eigenlijk uit zoals we ons eerder Bogor hadden voorgesteld. Er zijn nog hele wijken met huizen uit de Nederlandse tijd. Echte koloniale villa's voor de rijken van nu. Het meeste is uit de jaren 20 en we zien veel art nouveau-versieringen. Schitterend! En wat een rust. We zien hier 4 christelijke kerken. Bij twee ervan krijgen we ongevraagd een rondleiding. Steeds maken we deze gastvrijheid mee. Indonesiers laten iets zien zonder er iets voor terug te verwachten. We lopen ook door de hele smalle straatjes van de volksbuurten die er netjes en gevarieerd uitzien. Alles keurig aangeveegd. Afval wordt later in de rivier gestort of op een andere plek waar niemand veegt. We worden weer diverse keren aangesproken. Dit in tegenstelling tot de sjieke buurten waar de mensen achter manshoge hekken zitten en je niemand ziet behalve de tuinier of de stratenmaker. De bewoners zien we wel af en toe achter getinte ruiten met grote auto's de hekken binnenrijden. We eten in Toko Oen waar een groot bord met Nederlands opschrift hangt: "Toko Oen zorgt al sinds 1930 voor gezelligheid van de gasten". In een gedeelte van het restaurant verkopen ze Nederlandse lekkernijen: worstebroodjes, speculaas, kransjes, kaasstengels en jan-hagel. Het interieur is nog origineel. We logeren in het Splendid Inn, een hotel uit de Nederlandse tijd. De geur op de kamers is die van de kamferkist van opa van Hiele. Later ontmoeten we 2 Nederlanders die in een heel, klein eenvoudig familiehotelletje in Malang hebben gezeten. Het was voor hun even wennen. Voorzichtig vragen we naar de naam. Het is natuurlijk het Splendid Inn hotel. Laat het voor ons nou juist heel sjiek geweest zijn!

Onze laatste stop voor Bali was Kalibaru op 400 meter hoogte. Dit betekent 's nachts heerlijk koel (relatief dan want een truitje heb je hier praktisch nooit nodig). Om ons heen liggen cacao-, koffie- en rubberplantages en rijstvelden. Via de plaatselijke Chinees waar we iedere dag de lekkerste nasi pecel van Java eten en die behoorlijk Engels spreekt komen we in contact met Richard, een Indonesier met Nederlands bloed. Hij regelt voor ons een jeep, chauffeur en gids naar het nationale park Meru Betiri, 1 van de beste plekken voor zeeschildpadden. Irmie en Boet gaan ook mee, zo delen we de kosten. Na een woeste rit in de middag naar ons onderkomen van die nacht, lopen we 's avonds in het donker naar het strand. Het is bewolkt dus aardedonker. We horen de golven bulderen. Soms is er een klein maantje te zien en zien we de brekende golven oplichten. De rangers gaan eerst de schildpadden spotten door langs de vloedlijn naar sleepsporen te speuren. Wij wachten op afstand en genieten van de wind uit zee na deze hete dag. Na een half uur horen we via de gids dat er een schildpad een gat aan het graven is. Wij zitten in stilte en kijken en mediteren wat. Als de schildpad te vroeg gestoord wordt dan stopt ze met het ritueel. Is het eieren leggen begonnen, dan is ze niet meer te stoppen. Na weer een half uur mogen we komen kijken. Er ligt een grote schildpad in een kuil die tafeltennisbal-grote eieren in een soort gang legt. Ze komen er per 3 of vier tegelijk uit. De rangers schijnen alleen op de achterkant en niet op haar hoofd maar het voelt toch een beetje alsof we inbreken in haar intimiteit. Ze legt onverdroten door tot het er 69 zijn. De rangers halen ondertussen de eieren weg. (Die worden elders uitgebroed om de kans op succes zo groot mogelijk te maken. Na uitkomen worden de kleintjes nog 2 weken in water gehouden. Wij zien deze kleine schatjes in het rangerstation onvermoeibaar lopen en zwemmen want hun instinct zegt dat ze dat moeten doen.) Als het leggen klaar is maakt de schildpad met haar achterpoten de legplaats dicht. Ze schijnt niet te weten dat er niets meer af te dekken valt. De rangers helpen haar de goede kant op. Heel moeizaam strompelt ze naar de vloedlijn en verdwijnt in het donker en in het water. Zeer bijzonder. De westerlingen zijn diep onder de indruk, de rangers maken enorm veel flauwe grappen maar vegen liefdevol het zand van het schild weg.

En verder hebben we in een straatstalletje superlekkere Rujak manis gegeten. Wie belangstelling heeft en wil weten wat dat is moet maar na 23 oktober langskomen.

En verder wachten alleen twee eigenwijze Nederlanders niet in een hete bus in de zon die toch nog lang niet weg gaat. Steeds worden wij naar binnen gewuifd maar wij zeggen vanuit de schaduw, waar is de sopir?

En wat worden wij toch altijd enorm goed op alle bussen gezet. Wij en de busmeneer verstaan elkaar niet zo goed maar toch weet hij ons altijd op de goede plek te krijgen. Geweldige service en niks te veel betalen hier want wij zijn altijd de enige witten op onze busritten dus verpest is hier niemand.

En we zien veel grote betonblokken met gaten. Na enige tijd en rondvragen en goed kijken komen we er achter dat hier gierzwaluwen in gelokt worden. De nesten kun je er dan uithalen en duur verkopen aan Chinese restaurants die er soep van maken. De prijs is wel ingestort want als 1 iemand bedenkt dat je een betonblok kunt neerzetten, kopieren het volgende jaar 20 anderen dit prachtige plannetje.

En de term economy bij treinen betekent dat die zo vol zit dat wij de trein laten passeren en de bus nemen.

En verder hebben we gezien hoe rubber gemaakt wordt. Superprimitief dus want mankracht is hier goedkoop. En ze leverden aan Vredensteyn dus als we een Vredensteyn-band zien, zien we het smoezelige werkplaatsje en ruiken we de brandlucht van het droogproces.

En inmiddels weten we ook hoe kruidnagel, cacao, rubber, rijst, koffie, thee, kaneel, mango, papaya, jackfruit, ananas, cashewnoot, pinda, durian groeit/verwerkt wordt.

Het volgende bericht gaat over Bali en dan laten we weten of er naast de drukbezochte plekken (met heerlijke zwembaden en lekkere pizza's) ook nog een ander Bali bestaat.

Heel veel groeten aan iedereen die ons lief is, Robbert en Henriette.