Bengkulu (Sumatra) naar Bogor (Java)

Hallo allen,
Wij hebben inderdaad een geweldige afstand overbrugd: van Bengkulu naar Bogor. We hebben een korte stop gemaakt in Pagaralam een leuk plaatsje waar alle mensen ons vriendelijk groetten. We voelden ons een beetje de koning en de koningin want iedereen leek heel blij dat wij daar waren. Wij groeten natuurlijk ook iedereen en proberen kleine gesprekjes te houden. Wij proberen ook altijd een beetje van de harde weg af te komen. Soms ben je dan een half uur opgezadeld met op brommers stuntende pubers en soms kom je dan in een dorpje waar iedereen bezig is met het schoonmaken van ubi (een soort zoete aardappel die we dan natuurlijk ook moeten proeven). Als je dan maar lang genoeg treuzelt komt de jongen (meestal jongens) die Engels wil oefenen vanzelf naar je toe. Via de tamtam en andere vriendjes op brommers hoort hij dat wij er zijn. Deze keer heette hij Kiki en hij nodigde ons uit in zijn verschrikkelijk eenvoudige huisje op de thee. Hij woonde alleen met zijn moeder die groente verkocht op de markt en daardoor zijn studie kon betalen. Hij sliep op een matje in de woonkamer annex eetkamer annex slaapkamer(2,5 x 2,5 m.) Als het regende werd hij nat en moest hij zittend verder slapen. Misschien dat het, waar veel toeristen komen, anders is maar op dit soort plekken maken mensen praatjes zonder bijbedoelingen. Vanaf Padang hebben we ook geen witten meer gezien. Die vliegen rechtstreeks naar Jakarta. Dit zorgt ervoor dat informatie wat moeilijker boven water is te halen. Een buskaartje voor Pagaralam kopen in Bengkulu kostte ons 5 verschillende mini-busritjes en veel keren vragen. Engelssprekenden proberen we dan in een apotheek te vinden of in een bank.

Onze volgende stop zou Jakarta zijn.We hadden ons goed voorbereid: kaartjes van te voren gekocht voor een sjieke bus met gemakkelijke stoelen en ac Verder hadden we extra sokken, een trui en een jasje bij ons gezien de vorige ijskoude ervaring met een bus met airco. Zoals we al zeiden de ac staat aan of uit en deze keer stond hij uit. De chauffeurs probeerden hem nog gerepareerd te krijgen maar dat mislukte. Als de ac het niet doet is een bus met ac een ramp, want er kan niks open behalve voor de vorm een pathetisch klein dakraampje. Het was er dus stikheet. We verloren liters zweet ook al probeerden we zo min mogelijk te bewegen en na te denken. Deze reis zou 17 uur duren maar wij kregen echt waar voor ons geld want het duurde maar liefst 30 uur voor we er waren. Dat kwam ook doordat we op de sloomste veerboot van heel Indonesie verzeilden. Die deed er i.p.v. de gebruikelijke 2 uur speciaal voor ons? 6 uur over.
Vanuit Jakarta waren we in 2 uur in Bogor.

Nieuw voor ons is dat er op Java jongens met een gitaar in de bus komen en een liedje zingen en dan met de pet rondgaan. Jongeren die van school komen kunnen moeilijk een baantje krijgen. Op deze manier proberen ze toch naar hun dromen toe te werken. Heel charmant want overal zitten jongens samen te zingen en muziek te maken. Een gitaar, soms een trommeltje en veel samenzang. Toen we helemaal uitgeteld met een minibusje naar ons guesthouse gingen kregen we een prive-concert van een jongen die speciaal van ons als toeristen geld wilde hebben. Een stuk minder charmant.

Overal zien we mensen die hun dromen willen waarmaken. Wat prive-initiatief betreft, gebeurt er heel veel. Van losse-bananen-verkopers tot projectontwikkelaars die de meest grote shopping-malls neer laten zetten. We lezen hierover ook in een Engelstalig Indonesisch tijdschrift dat gematigd optimistisch is over de nieuwe president. De democratie van de laatste paar jaren heeft heel veel vrijheid gegeven en veel jongeren hebben meer het idee dat ze hun toekomst zelf kunnen bepalen. Op het platteland heeft de mobiele telefoon de wereld groter gemaakt maar de mogelijkheden blijven daar tot op dit moment nog heel beperkt. We hebben nog bijna niets gezien maar Java lijkt grotere tegenstellingen te hebben. Flitsender maar ook meer bedelaars, waarschijnlijk plattelanders die hun geluk in de stad gaan beproeven maar voor wie het niet is gelukt. We hebben het idee dat de overheid niet zo veel investeert in infrastructuur en sociale zaken. Volgens veel mensen wordt er in Jakarta veel gepraat en geld in elkaars zakken geschoven. Treinlijnen verdwijnen terwijl Jakarta met een gigantisch verkeersprobleem zit en arme mensen kunnen hun kinderen maar moeilijk naar school sturen.

Leuk om te zien is wat er aan Nederlandse woorden in het Indonesisch is blijven hangen. Soms echt Nederlands zoals knalpot, doorsmeer, notaris, gratis, asbak, velg, kroket, kabel, tas, wol, opa, oma. Soms woorden die een andere schrijfwijze hebben gekregen zoals kantor pos, pabrik, biro, lampu, kaos (kous), koper (koffer), advocat, kamar (kamer), buku, bir, sop, kol, arbai (aardbei). Genoeg om ons te redden is het niet dus wij modderen wat aan. Grappig is wel dat geen 1 Indonesier weet dat deze woorden uit het Nederlands komen, daarvoor is het te lang geleden. Zo weten alle Hermannen ook niet dat ze een Nederlandse naam dragen. Voor de meeste Indonesiers lijkt de wereld te stoppen bij Indonesie en bij het nu.

En verder is de botanische tuin in Bogor misschien wel de enige plek waar nog mooie koloniale gebouwen staan ook al kunnen sommige wel een likje verf gebruiken.
En het Nederlandse kerkhof aldaar met graven vanaf de 18e eeuw is een verstilde plek in een bamboebosje (met heel veel muggen).
En Jakarta hebben we snel achter ons gelaten. Te heet, te groot, te vol voor ons.
En het winkelaanbod in al die duizenden winkeltjes is precies hetzelfde. Weinig klanten per winkel, een enorm aanbod aan personeel.
Benzinestations in de kleine dorpen bestaan uit een plank met enkele jerrycans en flessen benzine.
En Indonesiers op een boot die vier uur vertraging heeft, klagen maar weinig. Nederlanders zouden al snel bij de kapitein verhaal zijn gaan halen. De Indonesische manier is veel relaxter maar wanneer niemand verantwoordelijk is voor debacles, is de kans dat de boot dan de volgende keer weer zo ronddobbert wel veel groter.
En natafelen lijkt hier geen gewoonte te zijn. Het eten is op en ze zijn alweer gevlogen.
En Robbert heeft weer een nieuw drankje toegevoegd aan zijn lijstje: durian. Je moet er niet aan ruiken, de nasmaak is ook maar zo zo, maar tussendoor is het eigenlijk heel lekker voor 1 keertje.
En we hebben een Indonesisch woordgrapje kunnen maken en begrijpen. Zij staan om 6 uur op, wij waren in ons guesthouse om 8.00 uur op. De jongen zei toen tegen ons: selamat sore (goedemiddag). Waarop wij terug zeiden: tidak, tidak, selamat pagi (nee, nee, goedemorgen). Dus dat was een goeie!
En wij hebben met Kiki en Alex een gezellig spelletje zitten dobbelen. Alle Indonesiers vinden onze spelletjes fascinerend. Wij hebben vaak veel bekijks.
En deze keer geen foto's, de volgende keer weer waarschijnlijk vanuit Yogyakarta. We vertrekken zometeen met de bus naar Cibodas (een uurtje), later naar Bandung met de bus en vanuit Bandung met de trein naar Yogyakarta.

De groeten aan iedereen die ons lief is, Robbert en Henriette.