Semen Padang

Hallo allen,
We zijn inmiddels al weer een heel eind verder dan toen we het vorige bericht schreven. Als je Lake Toba hoort, denk je aan een plaats waar alleen nog maar toeristen komen en nog weinig origineels te vinden is. Niets is minder waar. Natuurlijk zijn er faciliteiten voor toeristen maar als je met het openbaar vervoer van de resorts weggaat, is het meteen over en zie je nog veel authentieke batakhuizen. Het boekje van pater Leo over de Oud-Batakse samenleving vertelde dat een dorp meestal bestond uit ongeveer 6 huizen aan de ene kant en 6 graanschuren aan de andere kant met daartussenin de gezamenlijke leefruimte. Toen we van de harde weg gingen, liepen we een voorbeeldnederzetting in waar alle vrouwen samen sjalotjes aan het schoonmaken waren. Er scharrelen heel veel kinderen, varkens, honden en kippen rond. We spreken nog maar heel weinig Indonesisch maar kunnen wel complimentjes maken: anak bagus of rumah bagus (mooi kind, mooi huis) en verder gooien we er nog het woord belanda tussendoor en succes is verzekerd.

In Padang gingen we op zoek naar Robbies roots. Voor wie het nog niet weet: Robberts opa heeft in Indonesie gewerkt als electro-technieker. Hij hield de electriciteitscentrale van de cementfabriek in Indarung (iets noordelijk van Padang) aan de praat. Robberts vader (Pierre) is in Padang geboren en het gezin woonde in Indarung. Ze hebben in de oorlog jaren in een kamp van de Japanners gezeten. We hadden foto's en kopieen uit 1930/1940 bij ons zodat we enig idee hadden waarnaar we moesten zoeken. We startten 's avonds bij de katholieke kerk en school waar Pierre als kind op gezeten had. Op het basketbalveldje troffen we wat jongens en brommers. Ricky sprak heel goed Engels en Ifang ook behoorlijk goed. Beiden hadden ze op de katholieke school gezeten. Deze scholen staan nog steeds voor kwaliteit. Zelfs moslims gaan naar deze scholen toe. Hier leer je discipline net als op het katholieke Newmancollege. De jongens herkenden de gebouwen op de foto's en Ifang nam ons mee naar de laatste blanke pastor, een oude Italiaan. Het gebouw waar hij woonde met nog een aantal andere priesters was het vroegere fraterklooster. Een mooi, ruimtelijk, sfeervol gebouw waarin we ons terug in de jaren 30 waanden.

Met Ricky gingen we de volgende ochtend de andere gebouwen van het voormalige missiecomplex bekijken waar alle Nederlanders tijdelijk geinterneerd waren door de Japanners. Ricky zong, gaf dansles, had een katholieke opvoeding gehad maar geloofde zelf eigenlijk niet meer, verzorgde trouwpartijen en hield erg van vrije tijd. Na een morgen rondgelopen te hebben met hem kwamen we erachter dat hij een bijna Europese geest had. Hij probeerde zijn eigen levensweg te vinden zonder zich al te veel te storen aan wat de samenleving vond. Tijdens katholieke diensten hielp hij mee en was dan de enige met een piercing door zijn lip wat voor veel wenkbrauwophalen zorgde. Hij had een jaar een Canadese vriendin gehad waardoor zijn Engels buitengewoon goed was, had geholpen als enige Indonesier in zijn internationale team tijdens de aardbeving van vier jaar geleden op het eiland Nias. Hij wilde graag gaan backpacken door Azie en Europa maar het prijsverschil is zo enorm dat dit moeilijk te verwezenlijken is voor hem. Superinteressant om met hem door het verleden in Padang te slenteren (want warm blijft het, gelukkig geen zon die dag).

En ons geluk bleef aanhouden want voor 's middags hadden we een lift aangeboden gekregen van de zoon van een vermogende Chinese zakenman. Hij bezat een bedrijf dat uniformen maakte voor leger, ziekenhuis en noem maar op en ook voor de cementfabriek in Indarung. Vanaf zijn zaak reden we met een mega-Toyota naar zijn mega-huis want zijn moeder had de auto nodig. Waarschijnlijk gingen we nu met een mini-auto verder maar nee hoor, de volgende auto was een mega-mega-fourwheel-drive-Toyota. We vinden het nu nog steeds stom maar hij is de enige die we ontmoet hebben waarvan we de naam niet weten maar laten we hem Herman noemen, een veel voorkomende Indonesische naam. Herman heeft in Canada gestudeerd in een huis met prive-hulp (ze zijn echt heel rijk).

De cementfabriek is een enorm complex. We worden ontvangen door meneer Oktoweri, een vriend van onze Herman. Hij wordt helemaal enthousiast van onze foto's en wil die graag scannen. We rijden met zijn 6-en naar de oude electriciteitscentrale want we hebben nog een chauffeur en een beveilingsman bij ons. De centrale ligt 10 kilometer van de fabriek. Dat was vroeger ook al zo. Gaan we nu over de brug die mijn vader ook vaak is overgelopen en zou hier hun huis hebben gestaan? Dan gaan de deuren van de oude centrale open en staan we op precies dezelfde plaats als mijn opa op de foto 76 jaar geleden. Er werkt een Indonesier waarvan de vader misschien nog met opa van Hiele heeft samengewerkt. Een heel interesante dag die mijn Indonesische roots veroorzaakt door die prachtige, oude foto's met huizen, veranda's, baboe's en bananenbomen heel dichtbij brengt.

De Ramadan is al een poos aan de gang maar pas vanaf Padang (overwegend moslimgebied) merken we er veel van. 1 keer zijn we zelfs genoodzaakt van hotel te wisselen. De moskee op de hoek produceert vanaf 3 uur 's nachts gezang en oproepen tot eten en gebed. Niet 5 minuten maar zeker een uur op volle oorlogssterkte. Om 5 uur wordt het nog eens eventjes herhaald. Zouden de Indonesiers dit nou echt aantrekkelijk vinden en kunnen ze niet gewoon op hun horloge kijken of de wekker zetten. Ook 's avond hoor je kinderen versterkt zingen en eeuwigdurende gebeden. Robbert wordt hier tamelijk depressief van, zo indringend is het. We kunnen ook niet normaal eten want alles is de hele dag dicht, er wordt namelijk gevast. Door iedereen denken we. Ricky wijst ons op restaurants die er enorm gesloten uitzien. Er hangt een doek met non-muslims erop. We wurmen ons door een gordijn en hier zit iedereen te eten. Chinezen en wij en ook enkele moslims. We komen er gedurende de volgende dagen achter dat niet iedereen zo fanatiek is als de keiharde geluiden op alle momenten van de dag uit de moskeeen je doen geloven. Als iedereen dan echt zo relaxed eronder is, waarom dan niet het volume 10 standen naar beneden? We zijn blij dat in Nederland het geloof tot de persoonlijke leefwereld beperkt blijft.

Bussen zijn er in vele categorieen. Vanaf Painan naar Muko-Muko hadden we een zeer basic bus. Bekleding is ongeveer weg, beenruimte is nihil. Overal ligt bagage. Zolang het licht is en er wat te kijken valt, valt het wel mee, hoewel er veel gerookt wordt. We eten stiekem de meegebrachte boterhammen in kleine brokjes uit onze tas (mogen wij nou wel of niet eten?). Niemand eet. Een man drinkt water, dat doen wij dan graag ook maar. Als het donker wordt stoppen we bij een eettentje wat past bij het budget van de medereizigers. Bij dit tentje hoort de smerigste wc tot dusver. Ik (Henriette) glijd bijna uit over ik wil niet weten wat. Robbert probeert zo weinig mogelijk naar dit soort wc's te gaan. We hebben gelukkig nog wat eigen eten. De laatste uren tot Muko-Muko duren lang. We zitten alleen maar bekrompen te zitten in het donker en in de rook. De volgende dag zitten we in een snelle Toyota. Een soort privevervoer voor 7 mensen plus chauffeur. Dit is iets duurder maar gaat razendsnel (7 uur voor 250 kilometer). Goed voor je hart is het niet want als de weg en de auto beter worden, neemt de snelheid navenant toe. Andere weggebruikers gaan vaak veel langzamer. Verder gaan we door dorpen en lopen overal kindjes en kippen, honden, koeien en geiten. Als er ingehaald wordt in Indonesie, wordt er getuterd. Aangezien wij (lees de chauffeur) steeds in willen halen horen we 7 uur lang getuter. De chauffeur maakt er een sport van om zelf niet ingehaald te worden dus rijden wij op topsnelheid langs alle levende wezens van Indonesie. Een ander nadeel van sjiek vervoer kan de AC zijn. Hij staat af of aan en aan betekent maximaal. Alle Indonesiers draaien wanhopig aan hun blazers maar die kunnen niet af. Dan worden er zakdoeken ingestopt en mutsen opgezet. Let wel, buiten is het 30+. Is het niet makkelijker om naar de chauffeur te lopen, denken wij als wereldbeinvloedende westerlingen dan?

En verder: buiten Ricky en Ifang blijft het Engels van de Zuid-Sumatranen beperkt tot he mister, zowel tegen Robbert als tegen Henriette. Rond lake Toba doen wij aan ontwikkelingshulp. Wij gaan eten in 1 van de restaurantjes die helemaal leeg zijn. Ons hart breekt bij al die aardige mensen waar we niet kunnen eten. Bij een tropische regenbui staan de straten in no time blank, nog erger dan de dorpsstraat ter hoogte van Marianne en Joost. Hippe jongeren komen we vanaf Padang tegen die gebruik maken van de dure auto van hun vader om samen met ons in hippe tentjes te gaan eten. Met schitterende gerechten als gebakken banaan met gesmolten kaas, eiwit en gekleurde dingetjes en vanille-ijs, afgemaakt met mierzoete groene of roze drankjes. Uiteraard probeert Robbert dit, Henriette kijkt het allemaal walgend aan. Indonesiers zijn niet zo'n afscheidnemers: een man zet zijn vrouw bij de bus neer en rijdt zonder om te kijken naar huis. Wij zeggen in plaats van hem, goede reis liefje en tot donderdag. Matrassen zijn of hard en oud of zijn nieuw en blijven dan ingepakt in plastic. Zo blijft het wel netjes maar is het erg zweterig!!! Als je in het donker loopt is het stoepje levensgevaarlijk. De gaten zijn tot 1 meter diep en zijn overal. Dus lekker op de weg terwijl de brommers zonder licht langs je flitsen. Vananvond gaan we weer in Bengkulu eten. Vanaf 18.00 zitten ze klaar met de mobiele telefoons erbij. Het eten is al besteld, de stichtelijke woorden galmen door de eetzaal vanuit de tv. Zouden die jongeren met hun haar precies op de goede plek (ook hier kennen ze gel) daar nou echt van gediend zijn?

Tot slot: de spaties zijn op verzoek van Joost en bedankt voor alle leuke reacties. We reageren vaak niet maar lezen ze met veel plezier. Blijf reageren!