Aapjes kijken

Ha beste mensen,

De vorige keer hadden we een echte cliffhanger, zouden we wel of niet op de vrijdagboot terecht komen? Om 7.45 uur waren we present bij de bootmeneer die ons netjes op de wachtlijst plaatste. En na een half uur, hoezee, twee afmeldingen. Betalen en snel de boot op. We kozen mooie plaatsen en waren klaar voor de afvaart. Maar wat was het nog leeg voor een uitverkochte boot. Na twee en een half uur vertrokken we dan echt en gingen in de hermetisch afgesloten speedferry naar Medan. Ik (R) werd er wat draaierig van in mijn maag dus blij dat we er waren. Even geld wisselen maar helaas geen bank. Met enkele Ringgits (is Maleisisch geld) de bus in en daar was er een reddende engel in de vorm van Agnes die onze bus wilde betalen. Ze praat heel veel en ze gaat met ons mee omdat haar hotel vol zit. Wij komen in een goedkope kamer, zij in een dure. Ze koopt horloges in in de grote casino's van Azie van mensen die die als onderpand hebben gegeven (denk aan Rolexen en duurder). Over een paar jaar kan ze stoppen met werken. Ze vertelt er prachtig over en betaalt alles voor ons. Wij kunnen alleen maar luisteren want zoals gezegd, ze praat heel veel.
De volgende ochtend laten we met plezier Medan achter ons. Wat een vieze, lawaaierige, zweterige, stinkende rotstad. En er zijn allerlei mensen die hier gewoon wonen!
Vanwege het begin van de Ramadan zit de bus naar Bukit Lawang flink vol. En het is al zo heet. Alles plakt. Bukit Lawang is vergeven van Indonesische dagjesmensen uit Medan die hun eigen stad ontvluchten voor wat frisse lucht. Wij komen speciaal voor de orang oetans in het park Gunung Leuser. Langs de rivier lopen we helemaal naar het eind van het dorp en is het geweldig rustig. Wij kiezen 1 van de paar zeer relaxte guesthouses uit. We ontmoeten de enorm aardige en enthousiaste Quan Pham, een Zweedse Vietnamees, die chefkok is. Hij heeft 1 jaar in Engeland gekookt en gaat nu voor een jaar naar Sydney. Interessant hoe hij het conflict tussen zijn Vietnamese roots (alles voor de familie) en de Zweedse cultuur (doen wat je zelf wilt) op heeft gelost. 's Nachts hebben wij het koud want het koelt hier zowaar een beetje af en wij hebben alleen maar een dun lakenzakje. Morgen dekentjes vragen.
De voederplaats van de orang oetans ligt aan de andere kant van de rivier. Op die plek ligt geen brug want het is niet de bedoeling dat je er op eigen houtje heen gaat. We steken op een ingenieuze manier met een heel klein bootje aan een kabel over. Er kunnen twee mensen tegelijk in en de toeristen mogen eerst want die betalen meer. De voederplaats ligt wat hoger in de jungle. Wij wachten gespannen af. Hebben de semi-wilde orangs vandaag zin in banaan en melk? De ranger maakt zoengeluiden op zijn arm, andere aapgeluiden en slaat met een stok op het platform. Opeens zien we hoog in de bomen beweging. Er komt iets bruins aan. Het is een bijzondere ervaring. Het heeft iets magisch, wachten op je eerste orang oetan. Hij verplaatst zich met zijn lange armen zo makkelijk door de bomen. Toch nemen ze geen risico's. Nooit laat de orang oetan los voordat die de volgende boom op 1 of andere manier vastheeft. Er komt een moeder met een baby in het zicht en nog een puber. Deze orang oetans zijn vanuit het rehabilitatiecentrum vrijgelaten in het oerwoud, kunnen voor zichzelf zorgen, maar worden voor toeristen twee keer per dag bijgevoerd. Ze komen dichtbij, je kunt ze bijna aanraken. Ze vertonen heel natuurlijk gedrag alleen zouden echt wilde orang oetans nooit zo dichtbij komen. Maar het blijven wel wilde dieren. Onze ranger mist sinds twee weken een vingertopje. Het heeft zijn liefde voor deze dieren niet minder gemaakt. Hij spreekt heel betrokken over hen en alles wat ze bedreigt. Geen wonder, ze kijken je recht in de ogen en het zijn net mensen. En de kleintjes zijn zulke schattige pluizebolletjes. Omdat deze ranger zo deskundig is gaan we met hem de volgende dag een junglewandeling maken. Hoewel we verschillende kleine groepjes tegenkomen is het toch wel een echte jungle-experience: hoge, dikke bomen, dichte ondergroei, nat, heel groen. Quan is ook met ons mee. We zien Thomas leaf monkeys, nog enkele semi-wilde orang oetans en white hand gibbons. Robbert blijft even achter onder de gibbon boom. Wat valt er toch steeds naar beneden. Het zijn kleine aangevreten vruchtjes. Aangezien mensapen ook alleen maar rijp fruit eten proeft hij van het vruchtje wat net nog 40 meter hoger door een gibbon is vastgepakt. Hij voelt zich echt 1 met de natuur nu een gibbon met hem de maaltijd heeft gedeeld.
We laten toch met wat weemoed de relaxte sfeer van Bukit Lwang met de gitaar spelende Indonesiers en de zwervende westerlingen in alle leeftijdsacategorien temidden van de zingende cicades achter ons en gaan naar Berastagi op 1300 meter gelegen en met twee actieve vulkanen in de nabijheid.
Vlak bij Berastagi ligt Kabanjahe. Hier zoeken we het graf van pater Maximus (een neef van Henriette's moeder). We komen terecht bij pater Leo Joosten uit Nederwetten. Hij besteedt een groot deel van de dag aan ons. We bezoeken Maximus graf achter in de tuin en pater Leo vertelt ons veel over de voortreffelijkheden van de Bransen. Naast Maximus is er namelijk ook nog bisschop Matthias Brans (een oudoom van Henriette, in de familie heeroom genoemd) Hij (pater Leo) heeft een boek over heeroom geschreven die hij zeer hoog achtte als mens en bouwer van de Batak-kerk. Hij was een hardwerkende pragmaticus met gevoel voor humor en veel respect voor de eigen Batak-cultuur. Ook aan Maximus bewaart pater Leo fijne herinneringen. Maximus vertaalde in zijn vrije tijd Homerus. Pater Leo is er 1 van een uitstervend ras. Er zijn nog maar een handjevol Nederlandse missionarissen werkzaam in den vreemde. Als pater Leo dood gaat zal niemand meer Mozart opzetten in Kabanjahe en is Homerus ook voorgoed verleden tijd. De missie wordt bijna volledig gedraaid door Indonesiers en het katholieke geloof is hier springlevend. De kerken zitten bomvol. Pater Leo laat een enorme erfenis achter: woordenboeken Bataks- Bahasa Indonesia en Karo - Bahasa Indonesia, enkele kerken waaronder een enorme in Batak-stijl in Berastagi en verschillende kleine historische boekjes vertaald in het Indonesisch en een klein museumpje waarin hij bewaart wat er nog gered kon worden van de Batak-cultuur. Een geweldige man en een interessante dag.
Dit bericht schrijven we vanuit een prachtig onderkomen op een eiland in het Toba-meer (Samosir). We zitten in een voor ons luxe setting: een bovenlaken, twee handdoeken, warme douches en wc-papier. En voor het eerst op deze reis zien we flinke hoeveelheden vogels.
Zo dit was het weer even zo'n beetje maar we sluiten pas af nadat we verteld hebben dat tot de bezoekers van onze onderkomens kunnen horen: kakkerlakken, hele grote spinnen, muizen die 's nachts onze pinda's opeten, gekko's en een groene boomadder (gelukkig bij de buren). En dat de Indonesiers heel erg vriendelijk zijn maar op het gebied van afvalemmers en daar ook wat ingooien nog heel wat kunnen leren. En dat aan het eind van de middag hele families zich wassen in Lake Toba. En dat de afdaling van Gunung (=vulkaan) Sibayak een ramp was qua glad en traptreden die er eigenlijk helemaal niet waren. En dat je een bed met stomme veren en planken in het matras met wat dekens en kussens uit de bank wel wat kunt opwaarderen. En dat Truus uit Nederland al jaren op Langkawi (met alleen maar moslims) woont op haar boot terwijl ze de moslims stom vindt, het eten vies en het klimaat hopeloos. En dat in de hele kleine restaurantjes op Samosir de buurjongen eerst groente moet gaan halen op zijn brommer voordat er gekookt kan worden. Ons huidig onderkomen niet voor niets zo keurig is want de vrouw van het echtpaar is Duits en dat betekent dat kapotte klinken niet blijven hangen totdat ze eraf vallen en er warme bruine broodjes met oude kaas op het ontbijtbuffet staan. En dat we vanaf ons terrasje zilverreigers in formatie langs zien gaan, ijsvogeltjes zien duiken, de Brahmaanse wouw zien overvliegen, honingvogeltjes nectar zien zuigen, de Asian glossy starling palmbessen zien eten en de kindertjes van de families hier het water zien induiken. Morgen proberen we naar een kerkdienst te gaan met een compleet volle bezetting en massaal gezang.

Groetjes aan iedereen die ons lief is van Robbert en Henriette,