World Heritage Site Georgetown

Hallo allen,
Dit derde bericht komt uit de fantastische stad Georgetown op het eiland Penang voor de kust van Maleisie. Sinds juli van dit jaar is de hele oude binnenstad een World Heritage Site en terecht. Overal hangen banners om dit feit te vieren. De stad is nog niet zo heel oud: rond 1780 heeft een meneer Light een concessie gekregen van de plaatselijke sultan om hier voor de West-Indian Company een soort handelspost te vestigen. Sindsdien hebben zich hier allerlei volkeren gevestigd die een bruisende mengelmoes vormen. Officieel is Maleisie een moslimstaat maar minderheden mogen hier hun godsdienst vrijelijk uitoefenen. En niet alleen hun godsdienst; ze spreken nog hun eigen taal, hebben hun eigen wijkjes hun eigen eetcultuur en hun eigen clubhuizen. En dat leeft heel harmonieus samen en ze voelen zich ook allemaal Maleiers (naast natuurlijk Chinees of Indier of Thai). Wij zitten in Chinatown waar nog een heleboel originele winkelhuizen staan. Weliswaar zijn de meeste wel toe aan een opknapbeurt maar het voelt allemaal nog heel authentiek. Deze winkelwoningen zijn heel lang en heel smal. Aan de voorkant is er een soort receptie met een prive-tempeltje. Daarachter begint het woongedeelte met een gedeelte waar geen dak zit en de regen vrijelijk binnen komt. Dat water koelt het huis en de beluchting is ook prima. We krijgen veel informatie van de oude Chinese beheerders van onze guesthouse die dankzij hun schoolopleiding bij de paters ( Maleisie is net 50 jaar onafhankelijk) goed Engels spreken. Soms zijn hun suggesties iets minder aan ons besteed zoals de foodcourt met live music en mogelijkheid tot dansen maar we hebben dank zij hen al veel heel mooie tempels en huizen gezien. Georgetown is er van vergeven: taoistische, boedhistische, hindoeistische tempels en katholieke kerken en natuurlijk moskeeen. En dit alles zijn geen dode gebouwen en overal zijn huistempeltjes waar wierook brandt. Heel bijzonder is de Chinees boedhistische tempel van the goddess of mercy. Honderden mensen van allerlei leeftijden komen hier wierook branden en gevangen vogeltjes bevrijden. Busladingen kinderen zitten hierbij, oudere mensen, gezinnen, stoere binken en mooie meisjes. Voor de tempels staan drie verbrandingsovens rook te produceren. Hier worden gebedspapiertjes en gebruikte wierrookstokjes verbrand. Wat boedha echt vindt van het loslaten van de vogeltjes weten we niet. Ongetwijfeld worden ze weer gevangen of anders weten ze niet hoe ze aan eten moeten komen en ook zitten er grote kraaien te wachten in de bomen en die raken helemaal opgewonden van al die heerlijke hapjes die in hun bomen komen fladderen. Sowieso is het kitsch-gehalte wel heel hoog in vergelijking tot Tibetaanse tempels. In weer een andere tempel zitten achterin oude Chinese mannen en vrouwen te mah-jongen. Tempels zijn ook een soort verenigingsgebouwtjes. Onderweg naar weer een mooie tempel komen we door grote markten met ontelbare eetstalletjes. En overal kleine werkplaatsjes. We kijken bij een uithangbordenmaker die met zeer scherpe beitels prachtige Chinese karakters in hout maakt, een Indiase goudsmid, een baba nyonya-schoenenmaker. De moslimhoedjesmaker ligt te slapen in zijn zaakje en de koffiemaker houdt het vandaag voor gezien. We hebben waterkastanjes gekregen van een familie die ze aan het pellen was. Wat heerlijk dat deze stad niet hetzelfde lot ondergaat als de hutongs in Beijing.
En verder hebben we in de diepvriesbioscoop Wall-e gezien, de pixar-film over twee lieve robotjes op een uitgestorven aarde. We aten Roti Bengali, wit brood met boter en jam maar dan heel anders. We zien zeer veel zonderlinge,oudere, alleenreizende blanken. Waar die vandaan komen en wat ze hier doen is ons een raadsel maar het ziet er nogal zielig uit. En we hebben handgrote vlinders gezien op de butterflyfarm. Ik = Robbert kon het niet nalaten om enkele mensen die de vinders bij hun vleugels vastpakten, bestraffend toe te spreken. De universele rechten van mens en dier gelden ook voor Maleisiers. En we worstelen ons door een woud van kleine winkeltjes langs de trappen om bij 1 van de belangrijkste tempels van Zuid-Oost-Azie te komen. Het belangrijkste beeld staat in de steigers en verder zien we kinderachtige hondenbankjes en andere lelijke beelden. Fantastisch om te zien als happening maar we raken er niet van in hogere sferen. En tot slot hebben we nog een lift gekregen van een vriendelijke Chinese mevrouw en koop je koffie in een straatstalletje met heel veel melk en suiker voor 0.70 Ringgit terwijl die bij Starbucks 8 Ringgit kost. Als inwoner moet je goed uitkijken hoe je je schamele of je overvloedige inkomsten uitgeeft.
We hebben inmiddels een visum voor Indonesie en hebben ook al een ticket voor de boot.Net horen we dat de boot vol is terwijl wij dachten dat we al een kaartje hadden. Georgetown is prachtig maar om nou weer drie dagen te wachten op de volgende. De vorige misten we ook al omdat de ambassade 1 dag extra dicht ging. Misschien een goedkope vlucht? Ook frustratie hoort er soms een beetje bij. Jullie horen de volgende keer wat er uit is gekomen in onze continuing story.

Liefs en groetjes van Robbert en Henriette