Familiebezoek

Hallo allemaal,

Wij zijn inmiddels veilig aangekomen in Nairobi. Voor iedereen die ze niet kent, wij zijn bij Yvonne en Maamun en hun twee kindjes, Mariam en Hemed. Yvonne is de dochter van de oudste zus van Henriette en woont inmiddels al meer dan 10 jaar in Kenia. Maamun heeft een baan als onderzoeker aan een instituut wat onderzoek doet naar allerlei aspecten van virale en bacteriele ziektes als malaria en HIV/AIDS. Zij werkt een deel van de week aan de Nederlandse school in de administratie en manager van allerlei mogelijke klusjes en heeft ook haar eigen tijdschrift (Safe Steps) en organiseert presentaties van scholen en conferenties. Ze opereert onder de toepasselijke naam Dutch Touch.

We hebben eigenlijk geen spannende treintochten meer om over te verhalen, geen douaneperikelen, nee alles gaat er heel ontspannen aan toe. Toch een paar kleine dingetjes.

Wij zijn een nachtje bij Lake Naivasha geweest in de Rift Valley. Heerlijk. Tussen de Nederlandse bloemenkwekers zaten wij op een mooi campinkje. Apen en maraboe's liepen over het gras, nijlpaarden zwommen in het water en een meertje verder zaten tienduizenden flamingo's. Mazzel want flamingo's staan erom bekend dan weer hier en dan weer daar op te duiken.

En we mochten met Yvonne mee naar haar werk. Op de Nederlandse school ging het er heel Nederlands aan toe. Afgesloten van het Keniaanse leven maar wel heerlijk rustig en groen.

En met Maamun naar zijn werk. Midden in de bossen staat het instituut. Met een medewerker liepen wij een tocht van 2 uur door de bossen. Lekker even een frisse neus halen buiten de stad met een groene slang, een paar dik-diks en 1000-den vlinders.

En dronken we bij Java house een echte cafe latte. Dat kan hier allemaal. De eerste plek na Kaapstad en Pretoria die weer wat aan Europa doet denken. In ieder geval op sommige plaatsen.
Want vlak bij hun huis moesten we de 2 keer 4-baans weg oversteken en dat deed absoluut niet Europees aan. 4 rijen dik kwamen de auto's aanracen. Rennend moet iedereen hier over, de auto's remmen niet af en toeteren zelfs nog omdat je in hun baan durft te komen. De bescherming van de voetganger en van de fietser is nog ver te zoeken.

Want ja, er zijn fietsers. Of ze zijn arm en vervoeren bananen of hout uit noodzaak. Of ze zijn rijk en dragen een helm en hebben een mountain-bike. Die laatste groep bestaat echter maar uit 5 individuen voor heel Nairobi, denken we, 2 witte en 3 zwarte.

Eigenlijk wel veel praktischer dat gefiets (als je het overleeft dan). Er zijn in Nairobi namelijk enorm veel files. Over een afstand van 8 kilometer doe je buiten de avond en de nacht tussen de 60 minuten en de 2 uur. Dat komt omdat de middenklasse groeiende is maar het wegennet niet veranderd is, de wegenpolitie het verkeer regelt wat volgens ons de doorstroming niet bevordert, er de meest krankzinnige gaten in de weg zitten en de discipline van de gemiddelde autobezitter wat te wensen overlaat.

Wat die wegen betreft, Maamun verzucht dan dat de prive wegaannemer zoveel miljoen shilling van de regering heeft gekregen, het meeste in eigen zak steekt en dan wat goedkope arbeidskrachten ritselt voor wat prutserig lapwerk. En zo komt hij bij elk minder iets in de stad wel weer met een nieuwe complottheorie. Misschien heeft hij steeds gelijk, misschien niet, wij hebben geen idee. Feit is dat Nairobi toch een vrij flitsende, dynamische indruk maakt met daartussenin veel echte 3e wereld.

En we zijn na een superlekker verjaardagsdiner in een trendy tentje in een barretje geweest met live-muziek. Wat een sfeer. We keken onze ogen uit. Sjieke mannen, hoertjes, wilde dansers, dronken dansers, lekkere muziek, gewone mensen, gezellig gepraat, gehang. Iedereen had plezier en wij zeker.

En is het wel onhandig dat je continu alle deuren moet vergrendelen. Zomaar de deuren even openlaten is er niet bij. Overvallen worden in je eigen huis komt regelmatig voor. En toch lijkt het alsof het steeds meer een normale stad begint te worden waar je gewoon een ijsje in het centrum gaat eten of een kopje koffie. Met wel enorme grote slums, dat wel.

En is het ook heel onhandig dat je als kind niet zomaar op grasveldjes buiten kunt spelen. Het is veel rondrennen op je eigen plaatsje. Om je kind te laten bewegen moet je met de auto naar een parkje gaan, naar een zwembad of naar een restaurantje met springkussen. Om de hoek is niks behalve gevaarlijk rijdende auto's.

En is het hartstikke leuk om de familie zo mee te maken. Veel gespeel met de kindjes, ze in bad doen, mee-eten, naar zwemmen gaan, naar de supermarkt, kopje koffie drinken, gewone dingen doen maar dan in een andere omgeving.

En is het verschil met Tanzania enorm. Veel bedrijvigheid, wel vangrails, wel middenstrepen, veel meer reclameborden, hippere koffietentjes, veel restaurantjes, veel auto's (niet alleen voor de ultra-rijken), veel Engels om je heen, kortom Kenia is na Zuid-Afrika weer een land dat economisch aan de weg timmert.

En vliegen we dus de 29e februari om 4.30 uur naar Cairo, anderhalf uur wachten en dan door naar Amsterdam. Als alles goed gaat komen we daar al om 14.00 uur aan en zullen we dus begin van de avond weer een Nederlandse douche nemen en een eigen theetje/koffietje kunnen drinken. En natuurlijk iedereen weer zien! Ook weer heel fijn!

En weer heel erg bedankt voor alle reacties. Vanaf 1 maart staat onze deur weer open!

Groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette