Marrakech (of eigenlijk al Meknes)

Beste allemaal,

En dan Marrakech. En vooral het plein Jemaa el Fna. Met de betekenis van het woord kun je nogal wat kanten op, van bijeenkomst van de doden tot moskee van niks. Dat schijnt te kunnen in het Marokkaans. Laten we het maar houden op de sensationele betekenis afgeleid van het feit dat hier in vroegere tijden afgehakte hoofden tentoongesteld werden. Want sensationeel is het plein. Van de vroege ochtend tot de zeer late avond is het een totale hectiek en een kakafonie van geluiden. Overdag is het de tijd van de slangenbezweerders, de acrobaten, de aapjesmeneren, de waarzeggers, de hennamevrouwen, de medicijnverkopers, de muzikanten en de sap- en notenverkopers. De avond en de nacht is er voor de ontelbare eetstalletjes verlicht door gaslampen, de verhalenvertellers en de muziekgroepen waarvan de trommelaars al het andere geluid overstijgen (aangevuld met de die-hards van overdag).
Vanaf een dakterras kunnen we de methodiek van de aapjesmensen mooi afkijken. Het gaat erom dat mensen zichzelf of hun gezelschap laten fotograferen met hun aap en daar dan voor betalen. De aapmensen pakken het effectief aan. Vragen doen ze maar voor de vorm. Voor je het weet zit er al een aap op je arm of schouder en zit je aan een betaling vast. Wat ze betaald krijgen is per definitie niet genoeg. Ze schromen dan niet om nogal intimiderend met wel drie mannen om je heen te gaan staan. De meeste mensen vinden dat overtuigend genoeg en tasten voor de tweede (of derde) keer in hun portemonnee. De slangenmensen hanteren een vergelijkbare methode maar hebben hem nog niet zo tot in de perfectie ontwikkeld. Wij vermoeden dat deze artiesten een goed belegde boterham verdienen en er een mooi huis op na kunnen houden. Als we het aantal transacties zien per 5 minuten en dat maal 12 en dat maal 12.....
Ook bij de eetstalletjes lopen de zaken goed. De meest aimabele figuren worden ingezet om klanten binnen te krijgen. Die spreken wat talen (en in ons geval hebben ze altijd familie in Eindhoven wonen) en hebben veel charme en overtuigingskracht. Dat moet ook wel want er zijn meer dan 100 stalletjes. Ze zetten wat bakjes voor je neer en noemen een bedrag als je weer weggaat. Een berekening met de natte vinger.
Veel minder klandizie is er voor de "kleine luiden". De meneer met de Lannervalk bijvoorbeeld. Hij zat er de eerste avond en wij hebben 10 minuten gewacht op zijn "act". Er gebeurde heel weinig. Hij zat t.o. zijn valk en praatte af en toe wat in een microfoon die niet aangesloten was. Wij zijn iedere volgende avond naar hem op zoek gegaan maar hebben hem niet meer gezien. Het blijft dus een raadsel waarmee hij de mensen probeerde te overtuigen geld te geven. Wij denken dat hij na de eerste poging al gedesillusioneerd naar huis is gegaan. Tegen zoveel getrommel kon hij niet op. Ook de henna-mevrouwen kunnen onmogelijk veel verdienen. Zij zijn met velen en onderscheiden zich in niets. Prachtig dat dit al honderden jaren avond na avond duizenden mensen naar het plein trekt. Veel toeristen maar gelukkig nog veel meer Marokkaanse mensen.

Een van de bijzondere dingen die we bekeken hebben in Marrakech was de Jardin Majorelle. Een tuin aangelegd door de schilder Majorelle van wie we overigens nog nooit gehoord hebben. Na zijn dood is de tuin in verval geraakt en in de jaren 80 gekocht en weer in oude staat gebracht door Yves Saint Laurent. Sommigen in ons reisgezelschap van 2 vonden de tuin een beetje een tegenvaller. Temeer daar hij aangekondigd stond in ons boekje als een botanische tuin. Maar de hordes Fransen die de tuin bevolkten, wisten waarschijnlijk wel dat Yves de tuin nagemaakt heeft voor een van zijn shows in Londen en dat er een echt salontafelboek van gemaakt is. Wat wel weer heel mooi was, was de tentoonstelling in het prachtig blauw geverfde paviljoen over de connectie van YSL (als echte kenner gebruik je alleen zijn initialen) met Marokko. Er is een fototentoostelling voorzien van handgeschreven commentaar van zijn partner Pierre Berge die een intiem beeld geeft over hun leven in Marokko. In 3 andere zalen hangen een kleine 40 creaties van de meester en vooral de zaal met Afrikaanse kleding ziet er als een droom uit. Mooi blauwachtig gedempt licht, overal spiegels waarin de modellen tig keer van diverse kanten weerspiegeld worden onder een echt aandoende sterrenhemel. Je waant je in een sprookje van 1001 nacht.

Vanuit de woestijnstad Marrakech hebben we een 1-daags uitstapje gemaakt naar Asni op 1 uur gaans van Marrakech per grand taxi. Dit zijn oude modellen mercedes waarin naast de bestuurder 6 mensen aanschuiven. Als je aankomt op een droge, open plek gereserveerd voor de grands taxis word je naar de goede taxi gebonjourd en wacht je tot er 6 passagiers zijn. Meestal duurt dit niet zo lang en we betalen dan zo'n 15 dirham (1 euro 40) p.p. voor een rit van 50 kilometer. Ideaal systeem en snel want onze chauf trapt hem weer goed op zijn staart. Zo stijgen we de steen/zandbak uit en krijgen steeds beter zicht op de Hoge Atlas met op de hoogste toppen sneeuw. Na ons dagelijkse munttheetje en wat gesprekken met potentiele gidsen die we allemaal teleurgesteld achterlaten gaan we op weg. Want boven Asni begint het Kik-plateau en vanaf de rand heb je een prachtig uitzicht op de Hoge Atlas volgens onze reisgids. De gids geeft ook een minieme wandelbeschrijving en die proberen we te volgen. Uiteindelijk belanden we op de richel en kijken 500 meter naar beneden op Asni, in de verte op de door stof enigszins aan het oog onttrokken bergen en naar de andere kant zien we het golvende plateau vol aardkleurige dorpjes en herders mer kuddes schapen en geiten. Schitterend. Wat een ruimte opeens na al die krappe steegjes in de medina. We zien twee uiltjes opvliegen, kuifleeuweriken, kauwtjes of alpenkraaien, een soort buizerd, een patrijsachtige, rotszwaluwen en de zon is aangenaam terwijl een briesje ons afkoelt. Zo'n 2 uur lang lopen we over de richel en genieten van het uitzicht en vragen ons af wat de herders van ons vinden. Net als we denken dat er geen pad meer de steile helling afgaat, komt opeens Moulay Brahim in zicht waar ons weer een grand taxi terug wacht. We hebben nog tijd voor een munttheetje en mijmeren wat na terwijl we wachten tot ook de 6e persoon zich aandient.

En verder valt op nu we van Marrakech in de trein naar Meknes zitten hoe veel droger het is rond Marrakech. Echt woestijngebied maar richting Casablanca raken de akkertjes in plaats van met stenen met planten begroeid.
En hebben we op het plein een paar keer gegeten met gezellige, Duitse Jan en de wat zwaarmoedige Griek Isaac. Leuk.
En is ons vorige berichtje verstuurd vanaf het cyberpark. Rond de fontein was draadloos internet terwijl de buulbuuls in de palmen kwetterden.
En zoeken we dus nu voor het versturen naar Wifi. In plaats van in donkere holen komen we nu op de hipste plaatsen terecht. Wel even checken want voor je het weet zit je aan de koffie maar doet wifi het helemaal niet.
En zijn we er nu achter waarom soms de cafe au lait zo slap is. Hier betekent dat eigenlijk melk met wat koffie. Voor een pittig bakje moet je cafe moitie-moitie bestellen. Half om half. Zo, dat weten we dan ook weer na 14 dagen waarin supersterke bakjes afgewisseld werden met melk met een smaakje.
En hebben we een mooie sjaal gekocht van Moroccan silk gemaakt van de agave of van de cactus, dat weten we niet precies. We kochten het bij de werkplaats waar de hele productie van verven en klaarmaken nog ongeveer middeleeuws aandoet. Koop nooit bij de werkplaats staat er in het boekje, nou dat hebben we toch gedaan. Wat wij hebben betaald was bijna 3 zo weinig als wat de verkoper voorstelde maar waarschijnlijk nog drie keer te veel. We zijn er gelukkig toch heel blij mee.
En zijn we nu op weg naar Meknes. Nog 1 dagje naar de belangrijke Romeinse ruine Volubilis en nog een dagje Fez. Wil je hier nog iets over horen, dan kun je na de 14e weer op de koffie komen; dan zijn we, Insjallah, weer thuis.

Veel groetjes aan iedereen die ons lief is van Robbert en Henriette.