San Francesco en meer

Hallo allemaal,
Dit laatste berichtje uit Italie komt uit Assisi, de stad van San Francesco. Wij wisten niet dat er zoveel mensen in het voetspoor van San Francesco naar Assisi gaan. Daardoor wordt wat hij vertegenwoordigde, wel heel moeilijk terug te vinden. Franciscus stond voor armoede en opoffering. Zijn leven stond ten dienste van de armen voor wie hij overal in de regio kleine kerkjes opgericht heeft. Als je dan hier al die kolossale bouwwerken ziet ter ere van hem met 1000-den mensen met fototoestellen, is het moeilijk nog iets van de geest van San Francesco te vinden. De fresco's van Giotto over het leven van Francesco in de grote bovenkerk zijn echter wonderschoon. En natuurlijk zijn wij ook gewoon toeristen, hoewel wij wel proberen de gevraagde stilte en het fotoverbod in acht te nemen. Een vergelijkbare ervaring hadden we ook in Aliano in Basilicata waar we rondliepen in het dorp waar Carlo Levi naar toe verbannen was tijdens het fascistische regime. Hij heeft over deze uithoek een boek geschreven: Christus is nooit verder dan Eboli gekomen. We herkenden het door steile ,kale rotsen gevormde uitzicht maar verder vonden we van de sfeer niets meer terug. Hoewel ze wel hun best hadden gedaan, middels citaten uit zijn boek, Levi een plaats te geven. Hij is ook nog begraven in het lelijkste graf van het hele kerkhof.

Kerkhoven is een andere rode draad tijdens onze reis. Ze zijn altijd mooi en goed bijgehouden. Rijke mensen hebben familiegraven die zo groot zijn als kleine kerkjes. Een graf vond Henriette bijzonder aangrijpend. In het familiegraf van de familie Piccolini lagen 5 kindjes begraven, allemaal overleden in 1876. Guiseppe van 3 in maart en Tomasso (2), Giovanni (5),Anna (6) en Fillipo (7) allemaal tussen 23 en 27 maart van hetzelfde jaar. Dat moet welhaast een epidemie geweest zijn. Wat een ramp.

Vanuit Zuid-Italie en Sicilie komen we langzaam terug in onze wereld. Moesten we op Sicilie nog onze auto in het verkeer gooien, nu stoppen mensen weer voor een stopstreep. Het grappige is dat menzen niet agressiever gaan rijden en gebaren als er zonder regels gereden wordt. Gooi je jezelf ertussen dan krijg je bij wijze van spreken nog een duim omhoog, goed gedaan!, in plaats van een middelvinger. Dus hier even wennen want als je nu een stopbord negeert en de weg oprijdt, dan heb je gelijk een botsing want niemand rekent hier op een wegpiraat annex zelfbewuste rijder. De wegen beginnen ook weer zonder verzakkingen en verschuivingen te zijn zodat je boven de 60 niet continu hoeft te vrezen voor een krater. Huizen zijn netjes afgeschilderd en de dorpjes zijn gewoon mooie dorpjes zonder de monsterlijke, onafgebouwde betonnen kolossen ertussen die wij altijd maffiablokken noemden. Kortom alles is weer geregeld en daardoor een tikje saaier maar zeer aangenaam en ontspannen. Zelfs wandelroutes beginnen ergens bij een bordje en eindigen dan niet na 200 meter in een donker bos zonder dat je een idee hebt wat je verder moet. En naast de routes kun je ook wandelkaarten kopen dus Robbert zit uren te turen in het busje ter voorbereiding van. Een fantastische reisleider trouwens (vindt Henriette, Robbert vindt het meevallen). Alleen door op de kaart te kijken weet Robbert hoe schitterend het landschap eruit moet zien en hoe mooi dat kleine rivierdalletje is, waar niemand woont en je aan alle kanten omringd bent door hoge toppen. En wat nog wonderlijker is, is dat hij als een vleesgeworden kompasnaald altijd de weg terug weet te vinden. Wat een bofkont ben ik dat ik met hem hier kan lopen! (zegt Henriette)

Een prachtige wandeling die we hebben gemaakt is naar een pas tussen bergtoppen. Het spannendste onderdeel waren de zeer steile sneeuwveldjes die we over moesten steken. Steeds ongeveer 20 meter breed. Stapjes makend gingen we naar de overkant. Bij het derde veldje begonnen we er aan te wennen maar toch ging het flink steil naar beneden. De enige 2 andere wandelaars die we zagen, gingen ongeveer kruipend naar de andere kant waar het pad weer zichtbaar was. Verkeerd, want bij elke schuine stap duwden ze zichzelf de sneeuw af en werden nog voorzichtiger en gingen nog schuiner tegen de sneeuw liggen en schoven nog makkelijker weg. Wat prachtig trouwens zo tussen de sneeuw lopen. De crocussen bloeiden waar de sneeuw verdwenen was, elders kwamen de beuken pas net uit in hun prachtig zachte groen en lager groeiden er grijsgetinte olijven. Boven ons hoorden we de aplpenkraaien.De seizoenen liggen ver uit elkaar, afhankelijk van waar je bent.

Een van onze grappigste souvenirs hebben we op een van onze tochten gevonden. In de struiken lag een paal met 2 borden erop: uitkijken met vuur en "bandita di caccia". Met spierkracht, een muntje en een steen hebben we de borden losgepeuterd van de paal. We vinden dat we ze wel mee mogen nemen voor in onze tuin. Hier liggen ze weg te roesten in de bramen op een pad waar niemand komt. Het laatste stuk over de openbare weg stoppen we ze toch maar in een jas.

En verder kwamen we vaak tijdens het scrabbelen op de mooiste camping in Umbria in een soort dromerige slaap-waak-toestand vanwege de nachtegalen die van alle kanten in de struikjes aan het zingen waren. Ze gingen de hele nacht door en begeleidden onze dromen.
En aten we een heerlijke lunch op 1500 meter hoogte met uitzicht op besneeuwde toppen. Ons busje moest hiervoor een ongeasfalteerd pad op maar deed en doet het nog steeds prima.
En is het weer weekend en dat betekent dat strak in het pak zittende wielrenners over bij voorkeur de drukste wegen van Italie lekker fietsen. Nou ja, ze moeten wel heel erg regelmatig stoppen om lekker even te bellen. In Nederland zie ik nooit een wielrenner aan het bellen, hier om elke hoek.
En is het dus ook weer picknick-tijd voor elk gezin dat wil gaan genieten.
En heeft Henriette op moederdag een prachtige mis bijgewoond in de kerk gebouwd over de geboorteplaats van Benedictus. De Benedictijner monniken zongen nog in het Gregoriaans en de "choreografie" was perfect. Henriette was helemaal ontroerd aan het eind, zo mooi was het. Robbert zat als heiden buiten een boekje te lezen en ging af en toe even naar binnen, want dat mag hier gewoon en hij vond het bijna jammer dat hij heiden was.
En verder gaan we vandaag naar Firenze waar we ons goed op hebben voorbereid met een boek over de Renaissance. Henriette moet nog 20 blz. lezen anders mag ze van Robbert niet mee.
En kunnen we op dit moment kiezen als meest nutteloze, nooit gebruikte voorwerpen uit: de duikpakken om in te snorkelen, de zwembroek en het zwempak, de jongleerballetjes van Henriette waarmee ze een act voor Marijntje wilde inoefenen en ook de fietsen kunnen hiervoor meedoen. Ze zorgen er voornamelijk voor dat je de achterklep moeilijk open kunt doen en fietsen kun je hier toch niet, het is of te steil of te druk.

Na Firenze gaan we nog even naar Zwitserland. Waarschijnlijk komen we volgende week zaterdagavond thuis. De Italianen laten we bijna achter ons en zoals Gert-Jan in zijn commentaar schreef, ze zijn irritant, aandoenlijk, arrogant, super stijlvol en hebben je helemaal niet nodig want ze leven in hun eigen wereld. En toch zullen we teruggaan!

Groetjes aan iedereen die ons lief is van Robbert en Henriette.