In de bergen

Hallo allemaal,

Nadat we op een donderdag dus niet konden vliegen vanwege de regen in Kathmandu en, naar men zegt, sneeuw in Lukla, komt het er op de zaterdag toch van. Het weer is schitterend. Om 8.15 uur gaan we de lucht in, 12 stoelen in 2 rijen en nog een rijtje van 3 achterin waar ook de stewardess nog moet zitten. Iedereen zit bij het raampje. We vliegen soms zo laag over heuvelruggen dat we de bomen bijna aan kunnen raken. Rotswanden zijn soms akelig dichtbij. Het uitzicht op het Himalayamassief is geweldig. En dan de landing. Ergens beneden ons zien we een heel klein stukje rechte weg, eindigend tegen een rotswand. Het gaat schuin naar boven. Moet-ie daar landen? Het is heel spectaculair maar gaat zeer geroutineerd. Op het eind een bochtje naar rechts. Wij eruit. Weggaande groep erin, en weg is die weer, naar beneden de diepte in. Een soort gevleugelde bus maar het traject is adembenemend.

We gaan een wandeling van 8 dagen maken. Eerst 2 dagen omhoog naar Namche Bazar, dan een rondje van 4 dagen tot iets over de 4000 m. en dan weer 2 dagen naar beneden van Namche Bazar naar Lukla. De weg naar N.B. is druk belopen met yak-karavaans, muilezel-groepen, veel dragers en toeristen. Gemotoriseerd is er hier niets en alles wat je in huis wilt hebben zul je moeten dragen of laten dragen. Geen 3-zitsbanken want hoe krijg je die omhoog? We zien veel mensen bezig met hun dagelijkse dingetjes: vrouwen die de was aan het doen zijn, op een muurtje ligt een heel klein babytje op een doek in de zon, mensen die plantjes met snoeimessen afsnijden voor hun vee, meisjes die de haren van hun kleine zusje wassen. En veel spelende kinderen want het is vakantie. Veel speelt zich buiten af in de zon want daar is het lekker warm.

Op dag 2 moeten we heel steil naar Namche Bazaar, de grootste plaats van het Everest-gebied. Hier gebeurt alles. Er is zelfs een ATM. Alleen onze visa-card werkt hier maar, maar toch. Verder veel toeristenwinkeltjes, een supermarktje, kleding en zelfs enkele koffie-speciaalzaken. Een echte Illy-cappucino gemaakt met goede apparaten kost dan wel 300 roepie, 2 euro 50, een fortuin hier! In Kathmandu eten we wel eens voor 650 roepie met zijn 3-en met drankjes erbij en nog lekker ook. Maar goed, als je ziet hoe het landschap er hier uitziet en hoe iedereen leeft is het een wonder dat het er is. Zoiets als ijsjes verkopen op de maan.

Na een rustdag in Namche (3440 meter) starten we met de rondwandeling. Nadat we boven Namche uitgestegen zijn, zien we opeens de hoge toppen voor ons, badend in het zonlicht. De Lhotse, de Nuptse-wand en daarboven een klein driehoekje, dat moet de Everest zijn. Rechts schittert de Ama Dablam, een Matterhorn-achtige berg met een schitterende vorm. Boven ons zien we een pas, de Mong La. Wat is het ver weg. Door de hoogte kruipen we vooruit maar zelfs aan deze beklimming komt een eind. Na een afdaling en een beklimming komen we moe in Phortse aan, 3840 meter hoog.

Vanaf hier is elk item weer iets duurder in het volgende plaatsje. Want steeds iets verder weg van Lukla dus het moet steeds verder gedragen worden. Dat dragen blijft ons verbazen. Het gewicht is vaak meer dan wat de dragers zelf wegen en wat een onmogelijke vormen. Soms komt er iemand voorbij met 15 deurgrote triplexplaten. Volgens een medewandelaar wegen die 5 kilo per plaat.

Hoe meer lodges we tegenkomen hoe beter we weten wat we willen. Belangrijk is een kachel die ook aangaat 's avonds. Je moet hier wel naar vragen anders kom je er achter dat ze helemaal geen brandstof hebben. Sowieso gaat die kachel pas rond 17.00 uur aan en het mag geen electrische kachel zijn. Die laten ze wel trots zien maar later blijkt altijd dat het berekoud blijft. Het gloeit wel maar meer kun je er niet van zeggen. Zo'n ding geeft meer licht dan warmte. Buiten is het rond nul graden dus een beetje power is wel nodig. En even het bed voelen, het kan een plank zijn. En waar is de wc want anders moet je 's nachts naar buiten. De kamers zijn altijd behoorlijk basaal. Van isolatie hebben ze hier nog nooit gehoord en vaak kun je door spleten naar buiten kijken. We hebben een fleeceslaapzakje en stapels dekbedden of dekens. Allemaal nodig, sokken aanhouden, legging aan en een shirt plus truitje. En als de kachel aan was dan heb je het zo warm onder de dekens, zo niet dan ben je onderkoeld geraakt en duurt het wel een tijdje voordat het bed je opwarmt.

Het landschap waar we al deze dagen doorlopen is overweldigend. Stijle kloven waar je 100-den meters naar beneden kunt kijken. Wild stromende rivieren met een ijzige blauw-groene kleur waar we heel vaak met een smalle hangbrug overheen lopen. En als decor hoge besneeuwde toppen.

In Phangboche gaan Thomas en Henriette naar de plaatselijke Gompa (tempel) omdat we muziek horen. Boven op een soort veranda zit een rijtje lama's die allerlei rituelen uitvoeren. Thomas mengt zich tussen de gelovigen. De hoofdlama (een jong broekie die wat hoger zit) tikt hem met een bakje wierook tegen zijn voorhoofd. De volgende lama tikt hem met een gebedsvlaggetje aan. Van nr. 3 krijgt hij een balletje tsampa (gerstemeel met zout en boter) en nr. 4 en 5 gieten geel en wit vocht over het balletje en gebaren dat hij het op moet eten. Tenslotte bindt een oude monnik een rood koordje om zijn hals. Gezegend daalt Thomas de trap af. Het balletje gooit hij stiekem weg.

Wij zijn in sommige opzichten een bijzondere groep. Allereerst hebben wij geen guide en porter. Zeer ongewoon. Bijna iedereen wordt vergezeld door dragers en gidsen, zelfs mensen die in hun eentje wandelen. Het bontst maken een groepje Japanners het. Zij laten hun Japanse eten voor de hele trek vervoeren door 3 yaks. Een Japanse Nepalees zorgt ervoor dat het op de goede manier wordt klaargemaakt. Rare jongens die Japanners. Als mensen vragen: You no guide? You no porter? zeggen wij dat Robbert de gids is en Thomas de drager. Dat vinden ze wel een goeie. Verder lopen wij zonder stokken en dragen wij ook nog eens geen outdoor-kleren. Toch lopen we niet veel slechter dan het gros van de mensen die wel met bovenstaande uitgerust zijn.

En tot slot groetjes aan iedereen die ons lief is,

Robbert en Henriette en Thomas

NASCHRIFT:
Dit is ons laatste bericht want wij komen vervroegd naar huis omdat onze schoonzus en tante Wil zeer ernstig ziek is. Wij zijn nu in Kathmandu en nemen morgenavond het vliegtuig naar huis.